Άνθρωπος: Το Ατελές Δημιούργημα της Φύσης

Όσοι βαυκαλίζονται ότι ο άνθρωπος είναι το τελειότερο πλάσμα της Δημιουργίας θα πρέπει να αναθεωρήσουν τάχιστα τις απόψεις τους. Μπορεί να μάς ξεγελάει η αναπτυγμένη του ικανότητα σκέψης και ομιλίας, χαρίσματα τα οποία δυστυχώς τείνει με τον καιρό να χάσει, μπορεί να μάς ξεγελούν τα τεχνολογικά του επιτεύγματα, αλλά τέλειος δεν είναι, κι ούτε ο θεός είχε ιδιαίτερα κέφια όταν τον έφτιαχνε.

Όσοι πιάστηκαν στα δίχτυα των θεολόγων ή των ντετερμινιστών εξελικτικών βιολόγων, με τους πρώτους να σείουν επιδεικτικά το μπανεράκι της τελειότητας για να εφεύρουν τον θεό και να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, και τους δεύτερους να κουνάνε επίσης επιδεικτικά τις αφηγήσεις τους σχετικά με την τελειότητα της φυσικής επιλογής για να δικαιολογούνε τις καριέρες τους, ας φροντίσουν να ξεπιαστούν. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά εναντίον τους.

Ούτε το πολυπαινεμένο μάτι είναι το τέλειο όργανο, (αρκετά ενεργοβόρο για τη δουλειά που κάνει, με πολλά κινούμενα στοιχεία και με περιορισμένες δυνατότητες), ούτε η καρδιά είναι καλά σχεδιασμένη, ούτε το πεπτικό και αφοδευτικό σύστημα μπορούν να καυχώνται για την οικονομία και τον βέλτιστο ως προς το αποτέλεσμα σχεδιασμό τους. Ένας καρδιολόγος και ένας εντερολόγος αν έχουν λίγο μυαλό θα σας το επιβεβαιώσουν.

Παρά το γεγονός ότι με τα φυτά και τα ζώα είχα ανέκαθεν καλή σχέση, με τη φυτολογία και τη ζωολογία, την κάκιστη! Την πρώτη μου νευρολογική σύγχυση, κρίση και κατάρρευση την είχα όταν έπρεπε στο σχολείο να μάθω απ’ έξω τον φασίολο, τα μονοκοτυλήδονα και τα δικοτυλήδονα, τα οποία αδυνατούσα να ξεχωρίσω και να απομνημονεύσω. Με τα χρόνια κατάλαβα πόσο χρήσιμο θα ήταν αν τα ήξερα και τώρα τελευταία συνειδητοποίησα πόσο συναρπαστικά ποικίλη και απρόσμενη είναι η ζωή και η συμπεριφορά των όντων όλων, πλην του ανθρώπου. Στερνή μου γνώση...

Κατά καιρούς λοιπόν με πιάνω να στέκομαι με γνήσιο ενδιαφέρον πάνω από μελέτες σχετικές με τα χούγια ζώων, πτηνών, ερπετών. Να για παράδειγμα τις προάλλες διάβαζα για κάποιες αδίσταχτες σφήκες που στα καλά καθούμενα βάζουν στο μάτι και κουρσεύουν αθώες κι αμέριμνες κάμπιες, στις πλάτες των οποίων ξεφορτώνουν με το στανιό τ’ αυγά τους για να τούς τα αναστήσουν οι ξένες, κι όχι αυτές οι ακαμάτρες. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά φροντίζουν κι από πάνω να τις αδρανοποιούν με κάποιον έξυπνο ιό, ώστε να μην βγάζουν κιχ οι κακομοίρες απ’ το παραπανίσιο φορτίο. Παστρικές δουλειές!

Τι έχουν καταφέρει οι άνθρωποι γιαυτό; Τίποτα που να δρα αυτόματα κι αποτελεσματικά. Μόνο μαλλιάζει η γλώσσα τους από το πολύ το μπίρι-μπίρι στην προσπάθεια να εξασκήσουν την αμφίβολη τεχνική της πειθούς. Κι ύστερα σου λένε ότι η γλώσσα αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα ζώα που την στερούνται. Τρίχες, ανθρώπινοι ναρκισσισμοί!

Αλλά αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά σε μια άλλη μελέτη που ήρθε στα χέρια μου πριν από λίγο, σχετικά με την πανουργία των αρσενικών μυγών (fruit flies or drosophila melanogaster) πάνω στις θηλυκές. Οι συγκεκριμένες μύγες λοιπόν για να μαθαίνετε, ακολουθούν ένα σταθερό ημερήσιο πρόγραμμα, ξυπνούν το πρωί, πλένονται, ντύνονται, στολίζονται κάνουν με επιμέλεια τις δουλειές τους, σφουγγάρισμα, ψώνια, μαγείρεμα και τα λοιπά, παίρνουν ένα μεσημεριανό υπνάκο και κατά το βραδάκι ψόφιες στην κούραση, τού δίνουν και καταλαβαίνει μέχρι το πρωί. Κάποιες δε, μπορεί και να ροχαλίζουν, αλλά αυτό δεν είναι ακόμα επιστημονικώς τεκμηριωμένο. Τη ρουτίνα αυτή φαίνεται να την ακολουθούν αδιαλείπτως και τα αρσενικά και τα θηλυκά. Όλα όμως τα θηλυκά;

Ε!, Όχι, κι όλα, αποφαίνεται με βεβαιότητα ο καθηγητής Elwyn Isaac, ειδικός Άρχοντας επί των Μυγών. Μόνο τα ανύπαντρα διατηρούν το προνόμιο της μεσημεριανής σιέστας, ενώ για τα παντρεμένα θηλυκά η ζωή φανερώνεται από την πρώτη κιόλας μέρα με το σκληρό της πρόσωπο. Ενδελεχείς παρατηρήσεις έδειξαν ότι τα θηλυκά με το που παντρεύονται και νοικοκυρεύονται κάτι παθαίνουν στα ξαφνικά, κι από κει που τεμπέλιαζαν τα μεσημέρια δεν λένε να βάλουν κώλο κάτω. Πάνε κι οι σιέστες, πάνε κι όλα τα καλά. Αντ’ αυτού παίρνουν κάμπους και βουνά για να ψωνίσουν τα καλύτερα φρούτα, λιώνουν παπούτσια στο να ψάχνουν το καλύτερο κρεβατάκι για τα μωρά που θα γεννήσουν και γενικά η ζωή τους μετατρέπεται σ’ ένα ντελίριο υπερ-εργασίας, υπερ-δραστηριότητας και φυσικά νευρικής υπερδιέγερσης.

Κάτι βέβαια είχε αρχίσει να υποψιάζεται ο κύριος καθηγητής, αλλά δεν ήταν δυνατόν να το χωνέψει, παρά το γεγονός ότι τα πειράματά του τού έδειχναν σαφώς ότι δεν έκανε λάθος. Τι συμβαίνει λοιπόν; Οι αρσενικές μύγες με το που παντρεύονται, άκου να δεις τι σκαρφίζονται(!), εκκρίνουν ένα ειδικό πεπτίδιο με το οποίο επικαλύπτουν γύρω γύρω το σπέρμα τους. Τα νιόπαντρα τώρα θηλυκά, λυσσασμένα ως είναι δια sex, μαζί με το σπέρμα τρώνε στη μούρη και το ειδικό αυτό πεπτίδιο, το οποίο σαν κάποια άλλα άνθη του λωτού, τα κάνει να ξεχνούν τις πρότερες άπλες και ξάπλες και τα αναγκάζει, υπνωτισμένα στις διαταγές του πεπτιδίου, να παίρνουν τους δρόμους για να φροντίσουν το αρσενικό και τα μελλοντικά μωρά, τα οποία θα μπορούν χάρη σ’ αυτά να συνεχίζουν απρόσκοπτα τον ύπνο τους.

Πείτε μου λοιπόν! Υπάρχει δίποδο αρσενικό που να έχει καταφέρει να βάλει έτσι απρόσκοπτα το θηλυκό στην υπηρεσία του; Αν το πεπτίδιο αυτό δεν αποτελεί ένα τέλειο όργανο φυσικού εξαναγκασμού των θηλυκών μυγών στην υπηρεσία των αρσενικών, τότε τι αποτελεί; Αν αυτό το κατέφεραν από μόνες τους οι αρσενικές μύγες, που προφανώς και το κατάφεραν, δεν θα έπρεπε να δικαιούνται ανώτερη θέση στην εξελικτική πυραμίδα απ’ ότι τα ανθρώπινα αρσενικά που ακόμα ιδρωκοπούν για να το καταφέρουν;

Δεν έχω δίκαιο λοιπόν να λέω ότι ο άνθρωπος, και δη ο αρσενικός, πόρρω απέχει από το να είναι το τελειότερο δημιούργημα της Φύσης;

Οι Άγγελοι στο Πλευρό της Ελλάδας

Μου φαίνεται ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ένας που να αμφιβάλει ότι η οικονομία μας πνέει τα λοίσθια. Τα δις σαν καλοακονισμένα μαχαίρια περνάνε ξυστά πάνω απ’ τo κεφάλι, απειλώντας το ξεπάστρεμμα του έθνους μας.

Μπορεί να μας ξεμπροστιάζουν ασύστολα και να μας φτύνουν στα μούτρα ο ένας μετά τον άλλον από τους επικεφαλής τραπεζών, κρατών και οικονομιών, από εφημερίδες της Αμερικής, Αγγλίας, Ζιμπάμπουε και Ζουαζηλάνδης, μπορεί να μάς έχουνε πάρει ακόμα και οι ζητιάνοι στο κυνήγι με τις πέτρες, αλλά εμείς με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια κλειστά πάλι συνωμοσίες βλέπουμε, πάλι νέους κερδοσκοπικούς βιασμούς στο αμόλυντο παρθενικό μας κορμί φανταζόμαστε.

Τι μπορείς παραπάνω να κάνεις για μια χώρα που μαζικά εθελοτυφλεί; Που αρνείται να δει την αρρώστια της; Που είναι πρόθυμη με τη μια να ρίξει το φταίξιμο στον πρώτο που θα βρεθεί μπροστά της; Που κι αν ακόμα δεν τον βρει είναι ικανή και να τον επινοήσει;

Λυπάμαι, αλλά τίποτα δεν μπορείς να κάνεις για μια χώρα που την ξέχασε ακόμα κι ο Θεός. Κι η Παναγιά μαζί, κι οι τόσοι της Άγιοι που τους εξέτρεφε πλουσιοπάροχα και τους προσκύναγε ευλαβικά για αιώνες.

Δεν ξέρω, ίσως μάς μείναν μονάχα οι Αγγέλοι. Οι ταπεινοί και προστατευτικοί σύντροφοι των παιδιών, των ανήμπορων, και των κατατρεγμένων. Αν έχουν καταφέρει, όπως μάς λένε οι γραφές, να βγάλουν απ’ τα αδιέξοδα τόσους και τόσους ανθρώπους, γιατί να μην μπορέσουν να το κάνουν και για μια ολάκερη χώρα!

Angel Therapy, παιδιά, όλοι μαζί ένα χεράκι, και τα καταφέραμε!

Περί της Βάσης Εισαγωγής του 10

Αν πρόκειται το δίλημμα σχετικά με την υιοθέτηση ή μη της βάσης του 10 για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια να στραγγαλίσει το διάλογο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, τότε κομμάτια ας γίνει, ας καταθέσω κι εγώ τη δική μου άποψή μήπως και ξεμπλοκάρει το πράγμα....

Η πρώτη αντίφαση που αντιλαμβάνομαι είναι ανάμεσα στην πρόθεση κατάργησης της εν λόγω βάσης και στη διακηρυγμένη πρόθεση ποιοτικής αναβάθμισης των πανεπιστημίων τόσο από την παρούσα κυβέρνηση, όσο και από τις προηγούμενες. Αν ως αναβάθμιση νοείται η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής, των μαθημάτων και του εκπαιδευτικού προσωπικού, τότε πώς είναι δυνατόν να μένουν έξω απ’ το χορό της αναβάθμισης όλοι εκείνοι για τους οποίους σχεδιάστηκε;

Η δεύτερη αντίφαση που επίσης αντιλαμβάνομαι είναι ανάμεσα στην πρόθεση γενικευμένης αξιολόγησης του πανεπιστημιακού έμψυχου και άψυχου υλικού και στην απουσία πρόθεσης αξιολόγησης των εισακτέων.

Και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για μια ιδιαιτέρως «ευνοϊκή» μεταχείριση της πρώτης ύλης, δηλαδή των αποφοίτων, που κάθε άλλο παρά μακροπρόθεσμα τους ευνοεί.

Ένα από τα επιχειρήματα της αντίθετης άποψης είναι ότι οι αποτυχόντες να εισαχθούν στα πανεπιστήμια λόγω της βάσης του 10, θα στραφούν αναγκαστικά στα ιδιωτικά κολέγια, οπότε για να μην αναγκαστούν τα φτωχότερα στρώματα (γιατί περί αυτού πρόκειται) να στραφούν στα κολέγια και να ξεπαραδιάζονται, ας κατευθυνθούν σ’ ένα συνειδητά υποβαθμισμένο κομμάτι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, (διότι πάλι περί αυτού θα πρόκειται).

Διότι δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς που ν’ αμφιβάλει ότι οι εν λόγω σχολές δεν θα εξελιχθούν σ' ένα είδος θλιβερής χωματερής παιδιών μη προνομιούχων στρωμάτων με ελάχιστη πιθανότητα αποφοίτησης και με θολή επαγγελματική προοπτική.

Αν συνεχίζουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε ακόμα τα πανεπιστήμια με τη σημερινή τους (ή μάλλον τη χθεσινή τους) μορφή ως συμπαγών και αυτοτελών μονάδων μεταβίβασης μιας συγκεκριμένης γνώσης, η άποψή μου είναι ότι θα πρέπει να κρατήσουν ένα διακριτό ρόλο από τις τεχνικές και επαγγελματικές σχολές, (ανώτερες, ανώτατες κ.λ.π.) για τις οποίες θα πρέπει να ισχύσουν διαφορετικά κριτήρια αξιολόγησης και εισαγωγής.

Στην πραγματικότητα έχω έντονη την αίσθηση ότι το πανεπιστήμιο, όχι μόνο το ελληνικό, αλλά και το παγκόσμιο βρίσκεται στο σταυροδρόμι ενός σημαντικού ποιοτικού μετασχηματισμού, με τον παραδοσιακό του ρόλο, αυτόν της μεταβίβασης της παρακαταθήκης της παγκόσμιας γνώσης να βρίσκεται υπό αίρεση και με τον καινούργιο ακόμα να μην τον έχει βρει. Το πανεπιστήμιο αυτή τη στιγμή μετεωρίζεται ανάμεσα σ’ ένα πρόσωπο αυστηρά ακαδημαϊκό και σ’ ένα άλλο με υπερισχύοντα τα επαγγελματικά χαρακτηριστικά. Και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και το πρότυπο «supermarket» που τείνει ν' ακολουθεί με τον κατακερματισμό των θεματικών πεδίων και της γνώσης σε λίγες μερίδες απ’ εδώ, λίγες φέτες απ’ εκεί.

Όπως όλα, είναι κι αυτό παγιδευμένο στη ίδια ρευστότητα μέσα στην οποία βουρλίζεται και η υπόλοιπη κοινωνία, αδυνατώντας να κλίνει προς κάποια κατεύθυνση με σιγουριά και αυτοπεποίθηση.

Όλα Όσα Πρέπει να Ξέρετε Όταν Γερνάτε...

(ελαφρό και ευχάριστο ανάγνωσμα πριν πέσετε για ύπνο)

Η διαχρονικά σταθερή διαφορά που παρατηρείται στη θνητότητα ανάμεσα στα αρσενικά και τα θηλυκά, δυστυχώς εις βάρος των πρώτων, απαιτεί μια εξήγηση. Στην προηγούμενη ανάρτηση "Η Ατυχία του να είσαι Αρσενικό", αναφέρθηκαν δυο αιτίες, μία εξελικτική που στηρίζεται στη θεωρία της σεξουαλικής επιλογής και μια άλλη συμπεριφορική (;) που στηρίζεται στην κατά κανόνα περισσότερο απερίσκεπτη στάση των αρσενικών σε θέματα υγείας.

Επειδή όμως ο διαφορισμός στη θνητότητα ανάλογα με το φύλο, παρατηρείται και στα ζώα, σίγουρα θα πρέπει να υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, περισσότερο βιολογικοί και ανεξάρτητοι από πολιτισμικές συμπεριφορές και συνήθειες που απαντώνται μόνο στους ανθρώπους. Δηλαδή παράγοντες που μπορεί να οφείλονται είτε στη φυσιολογία των αρσενικών είτε σε κάτι άλλο, όπως ας πούμε στον «εν Ηρεμία Ρυθμό Μεταβολισμού», (Resting Metabolic Rate), ο οποίος εκφράζει το ποσό της ενέργειας ανά μονάδα μάζας, που καταναλώνει στη διάρκεια της ημέρας το σώμα σε απόλυτη ηρεμία και κανονική θερμοκρασία για να κρατήσει σε λειτουργία τα βασικά του όργανα.

Ο RMR εξαρτάται από τη φυσική κατάσταση, την ηλικία, (με τα χρόνια ελαττώνεται), τη θερμοκρασία του σώματος, από το βαθμό εγρήγορσης και είναι όντως διαφορετικός ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες για την ίδια ηλικία, ίδιες δραστηριότητες και σωματικά χαρακτηριστικά. Είναι επίσης γνωστή, ήδη από τις αρχές του 20^ου αιώνα η θεωρία που συσχετίζει το RMR των θηλαστικών με το προσδόκιμο ζωής, με την έννοια ότι θηλαστικά με μικρότερο μεταβολισμό (π.χ. ελέφαντες) εν γένει ζούνε περισσότερο απ’ ότι θηλαστικά με μεγαλύτερο, (π.χ. ποντίκια).

Οι σχετικές εικόνες που συσχετίζουν ανά δυο τον RMR, το προσδόκιμο ζωής (Max Life Span) και τη σωματική μάζα (Body Mass) για μια πλειάδα ζώων και πτηνών, παρουσιάζονται ακριβώς εδώ. Προσοχή οι άξονες δείχνουν τους λογάριθμους των μεταβλητών σε περίπτωση που θέλετε να έχετε απόλυτα νούμερα. Τα διαγράμματα αυτά είναι κλασσικά και αντιστοιχούν στις περίφημες «mouse-elephant curves» του 1938.

Μια πρώτη λογική εξήγηση είναι ότι ένας γρηγορότερος μεταβολισμός συσσωρεύει και περισσότερες τοξικές ουσίες, παράγωγες της καύσης του οξυγόνου, στον οργανισμό σε συντομότερο χρονικό διάστημα.

Για να έχουν όμως οι εν λόγω εκλυόμενες ουσίες βαρύνουσα σημασία στη γήρανση, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που προκαλεί τη γήρανση των ανθρώπων και των θηλαστικών. Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, γιατί μέχρι τώρα δεν υπάρχει μια μόνη αποδεκτή θεωρία γήρανσης, αλλά δυστυχώς πολλές, χωρίς καμία από αυτές να μπορεί να διεκδικήσει πλήρη και μονοσήμαντη συμβατότητα με τις παρατηρήσεις.

Σχετικά λοιπόν με το αρχικό μας ερώτημα, και σύμφωνα με τα προηγούμενα δεδομένα θα πρέπει να πιστοποιήσουμε

1) κατά πόσον η εν λόγω θεωρία περί μεταβολισμού και μακροζωίας συνεχίζει να ανθίσταται στις παρατηρήσεις και να ισχύει και

2) κατά πόσον, εφ’ όσον η θεωρία ισχύει, ο μεγαλύτερος μεταβολισμός των ανδρών είναι τόσο μεγαλύτερος, ώστε να μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό του παρατηρούμενου προσδόκιμου ζωής τους.

Σχετικά με την πρώτη προϋπόθεση, όλα τα τελευταία στοιχεία από τη μελέτη εκατοντάδων ζώων, δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμία συσχέτιση μεταξύ του ρυθμού μεταβολισμού και της μακροζωίας. Το μπέρδεμα και η συνεχιζόμενη παρανόηση βασιζόταν στις καθ’ όλα σωστές παρατηρήσεις ότι μεγαλύτερα ζώα έχουν μικρότερο μεταβολισμό και μεγαλύτερο προσδόκιμο. Όταν όμως με κατάλληλη κανονικοποίηση αποσυνδέθηκε ο ρυθμός μεταβολισμού από τη σωματική μάζα, τα αποτελέσματα έδειξαν πλήρη απουσία συσχέτισης μεταξύ μεταβολισμού και μακροζωίας. Άλλωστε ήταν ήδη γνωστό από παλιά ότι ορισμένα είδη πτηνών και νυχτερίδων ζούσαν πολύ περισσότερο αν και είχαν υψηλούς ρυθμούς μεταβολισμού.

Απ’ ότι φαίνεται δηλαδή δεν υπάρχει κάποια στερεή βάση για να αποδώσουμε το μικρότερο προσδόκιμο ζωής των ανδρών στον μεγαλύτερο μεταβολισμό του φύλου τους. Άλλωστε είναι γνωστό και πέραν κάθε αμφιβολίας ότι η σωματική άσκηση η οποία αυξάνει το ρυθμό μεταβολισμού, άρα και την παραγωγή οξειδωτικών μορίων κάθε άλλο παρά ανασταλτικό παράγοντα της μακροζωίας αποτελεί.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΗΡΑΝΣΗΣ

Μιας όμως και το αρχίσαμε το θέμα, θα ήθελα να παραθέσω εν συντομία μερικές από τις Θεωρίες Γήρανσης που κυκλοφορούν, έτσι για να μην πάμε αδιάβαστοι όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Οι θεωρίες, που είπαμε ότι είναι πολλές, χωρίζονται χοντρικά σε τρεις μεγάλες κατηγορίες.

Στις θεωρίες

Α. «Καταστροφής»

Β. «Γενετικού Προγραμματισμού»

και στις

Γ. «Εξελικτικές Θεωρίες».

Οι πρώτες βασίζονται στα καταστρεπτικά αποτελέσματα τοξικών ουσιών που με το χρόνο συσσωρεύονται στα κύτταρα καθώς και στη μειωμένη ανταπόκριση των μηχανισμών επισκευής του κυττάρου. Οι δεύτερες, εστιάζουν σε καθαρά γενετικούς παράγοντες, δηλαδή στην αλλαγή προγραμματισμού του γενετικού υλικού, αν και στην πραγματικότητα καμιά από τις εν λόγω θεωρίες δεν είναι ακριβώς αμιγής.

Α. Στις θεωρίες Καταστροφής καταλογίζονται :

Η «Orgel’s Hypothesis», που είναι και η πιο παλιά, αποδίδει τη γήρανση στη συσσώρευση λαθών κατά την αντιγραφή του DNA, τα οποία και οδηγούν στην καταστροφή του κυττάρου. Σήμερα βρίσκεται στα αζήτητα.

Η «Rate of Living Theory», όπως αναφέραμε προηγουμένως συσχετίζει τη γήρανση με το ρυθμό μεταβολισμού και τη σωματική μάζα. Κι αυτή αμφισβητείται σήμερα, εγείροντας σημαντικές εκ των πραγμάτων αμφισβητήσεις.

Η Θεωρία της «Μειωμένης Πρόσληψης Θερμίδων», παράπλευρη θεωρία της προηγούμενης, μιάς παίζει και αυτή με το μεταβολισμό, είναι μια από τις τελευταίες ανακαλύψεις, η οποία μάς λέγει ότι όσο πιο λίγο τρώμε τόσο μεγαλώνουμε τις πιθανότητες να ζήσουμε περισσότερο. Λιγότερες θερμίδες, υποτίθεται ότι ρίχνουν το μεταβολισμό, αλλά κι αυτό πάλι δεν είναι αληθές. Ποντίκια που έκαναν δίαιτα έτυχε να ζήσουν περισσότερο, χωρίς όμως να αλλάξουν στο ελάχιστο τον μεταβολισμό τους. Από την άλλη πάλι, ποντίκια που έτρωγαν του σκασμού, δεν φάνηκε να πεθαίνουν γρηγορότερα.

Η «Θεωρία των Ελευθέρων Ριζών» (1956) διατείνεται ότι η αιτία της καταστροφής των κυττάρων είναι η παρουσία ελευθέρων ριζών, δραστικών (reactive) δηλαδή μορίων με ελεύθερα κυρίως ηλεκτρόνια. Οι ελεύθερες ρίζες οφείλονται είτε σε εξωγενείς περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως ιονίζουσες ακτινοβολίες, είτε απλώς παράγονται κατά τη διάρκεια χημικών αντιδράσεων από το ίδιο το κύτταρο. Το ότι ο οργανισμός είναι εφοδιασμένος με κατάλληλα ένζυμα επιφορτισμένα να αποκαθιστούν τη ζημιά των ελευθέρων ριζών, και ότι τα ένζυμα αυτά μειώνονται με την ηλικία αποτελούν θετικές ενδείξεις υπέρ της συγκεκριμένης θεωρίας. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν αρκετά σκοτεινά σημεία, έτσι ώστε η εν λόγω θεωρία να μην μπορεί να υιοθετηθεί αναντίρρητα.

Β. Γενετικές Θεωρίες Γήρανσης

Από την άλλη μεριά, στις γενετικές θεωρίες γήρανσης θραύση κάνει η σχετικά νεαρή «Θεωρία της Τελομεράσης». Σύμφωνα με αυτή, κάθε φορά που το κύτταρο διαιρείται τα τελομερή, δηλαδή η αλληλουχία των νουκλεϊκών οξέων που προεξέχουν από τα άκρα των χρωμοσωμάτων, μικραίνουν σε μέγεθος, γεγονός που θεωρείται ότι μειώνει την ικανότητα του κυττάρου να διπλασιάζεται σωστά. Έτσι με τον καιρό, το φαινόμενο αυτό διογκώνεται έχοντας σαν συνέπεια τη γήρανση και το θάνατο του κυττάρου. Η τελομεράση, ένζυμο που προς το παρόν βρίσκεται στα μικρόβια και τα καρκινικά κύτταρα, φαίνεται ότι επιδιορθώνει την καταστροφή των τελομερών, επιμηκύνοντας έτσι τη ζωή των κυττάρων. Αλλά ακόμα δεν υπάρχει τίποτα πρακτικό, για να χαρούμε!

Η «Hayflick Limit Theory» (1961) προτείνει ότι υπάρχει ένας ανώτατος αριθμός διαιρέσεων, γύρω στις 50, στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει ένα κύτταρο. Πέρα από αυτό τον αριθμό, είτε καμιά περαιτέρω διαίρεση δεν είναι δυνατή, είτε το κύτταρο πεθαίνει από πλεονάζουσα συσσώρευση τοξικών αποβλήτων.

H «Cross-Linking Theory», υποθέτει ότι η γήρανση προέρχεται από τη σύνδεση της γλυκόζης στις πρωτεΐνες του κυττάρου, γεγονός που εμποδίζει την κανονική τους λειτουργία.

κ.λ.π., κ.λ.π.

Γ. Εξελικτικές Θεωρίες της Γήρανσης

Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται

α) η θεωρία του προγραμματισμένου θανάτου (August Weismann),

β) η θεωρία της συσσώρευσης μεταλλάξεων (Peter Medawar) και

γ) η ανταγωνιστική πλειοτροπική θεωρία (George Williams).

α). Η θεωρία του «προγραμματισμένου θανάτου» είναι πολύ παλιά, ανήκει στον 19^ο αιώνα και αυτό που επαγγέλλεται λίγο πολύ είναι ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής στην προσπάθειά της να ξεκαθαρίσει τον τόπο από τη σκαρταδούρα. Ο μηχανισμός δε που διαθέτει είναι το πάνω όριο στον αριθμό διαιρέσεων του κυττάρου, γεγονός το οποίο επικαλείται και η Hayflick Limit Theory, όπως είδαμε παραπάνω.

β). Η θεωρία της «Συσσώρευσης Μεταλλάξεων», μάς λέει ότι η γήρανση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παρακμή της φυσικής επιλογής με την ηλικία. Δηλαδή, η φύση, για να το πούμε απλά βάζει όλη της τη δύναμη ώστε να φτάσει ο οργανισμός στην αναπαραγωγική του περίοδο. Άπαξ και τεκνοποιήσει επιτυχώς, ποσώς την ενδιαφέρει το τι θα κάνει παραπέρα. Δεν χάνεται και τίποτε αν πεθάνει. Άσε που θα βγει και κερδισμένη γιατί θα δώσει, όπως το λέμε κι εμείς τόπο και πόρους στα νιάτα. Για παράδειγμα, αν υπάρχει κάποιο κακό γονίδιο το οποίο σκοτώνει μικρά παιδιά, με το χρόνο θα εξαλειφθεί διότι τα παιδιά που θα το φέρουν δεν θα προφταίνουν να ενηλικιωθούν και να τεκνοποιήσουν. Ενώ κακά γονίδια που εκφράζονται σε μεγαλύτερες ηλικίες μπορούν να συνεχίσουν να υφίστανται διότι δεν μπορούν να περάσουν σε απογόνους και έτσι να εξαλειφθούν.

γ). Η «ανταγωνιστική πλειοτροπική θεωρία» μάς λέει ότι κακά γονίδια τα οποία εκφράζονται σε μεγαλύτερες ηλικίες μπορούν κάλλιστα και να επιλέγονται εφ’ όσον στα νιάτα τους εξασφάλιζαν στον οργανισμό πλεονεκτήματα.

Για να μην σας κουράσω θα σταματήσω κάπου εδώ, μιας και υπάρχουν τελικά θεωρίες για τον κάθε πικραμένο. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι τα πάντα είναι ανοιχτά, τίποτε δεν είναι δεδομένο και ότι καλά θα κάνουμε να ζούμε όπως μάς «κόψει».

INFO

http://www.senescence.info/

http://genomics.senescence.info/news/120307.html

http://www.anti-aging-today.org/aging/index.htm

http://longevity-science.org/Evolution.htm

Η Ατυχία τού να Είσαι Αρσενικό:Μια πλήρης Επιστημονική Μελέτη

Χρειάστηκε να περάσουν αρκετές χιλιετηρίδες για να καταλάβει επιτέλους η ανθρωπότητα ότι οι διαδόσεις περί της βιολογικής και ηθικής ανωτερότητας των αρσενικών στερούνταν κάθε πραγματολογικής και επιστημονικής βάσης, κι ότι όλα αυτά τα μυθεύματα δεν ήταν παρά μια καλά συντονισμένη πλεκτάνη, μια πυκνοϋφασμένη ιδεολογική κουρτίνα, ένα σατανικό σχέδιο, που διαστρέβλωνε συστηματικά την πραγματικότητα, αποκρύπτοντας υστερόβουλα την αλήθεια. Την μια και μοναδική αλήθεια δηλαδή, ότι το αρσενικό που κρυβόταν κάτω από την αγριωπή του λεοντή δεν ήταν παρά ένα ασθενικό, αδύναμο και φιλάσθενο κακέκτυπο της δημιουργίας. Ένα αποπαίδι της Φύσης δηλαδή και τίποτα παραπάνω!

Δεν είναι μόνο η προϊούσα θηλυκοποίηση τη φύσης, με τη σταδιακή εκπόρθηση των αρσενικών χαρακτηριστικών από τα θηλυκά, που το τεκμηριώνει, είναι και η σημαντική διαφορά στα χρόνια επιβίωσης ανάμεσα στα φύλα, η οποία διαφορά,

α) παρουσιάζεται ως διαχρονική,

β) αγγίζει όλες τις χώρες και τους πολιτισμούς και

γ) παρατηρείται σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες.

Προς το παρόν, ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός της θηλυκοποίησης της φύσης, για το οποίο, γεροί να ‘μαστε, θα γράψουμε μια άλλη φορά και ας συγκεντρωθούμε στη διερεύνηση και τεκμηρίωση της διαφοράς στο προσδόκιμου επιβίωσης ανάμεσα στα δυο φύλα. Έχοντας σκοπό να μην αφήσω ούτε μια χαραμάδα αμφιβολίας ανοιχτή, θα προσκομίσω αποστομωτικά στατιστικά στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και από τις στατιστικές υπηρεσίες διαφόρων σοβαρών χωρών.

Σχετικά με τη διαχρονικότητα του φαινομένου, τα γαλλικά αρχεία, από το 1820 κι εντεύθεν, μάς λένε ότι για όλο αυτό το χρονικό διάστημα όχι μόνο δεν υπήρξε κάποια περίοδος που το προσδόκιμο επιβίωσης των ανδρών να ήταν μεγαλύτερο από αυτό των γυναικών, αλλά κι ότι η διαφορά στη θνητότητα συνεχίζει με τις δεκαετίες να μεγαλώνει. Ας δούμε λοιπόν τι δείχνει η παρακάτω εικόνα.

Κάθε μια καμπύλη αντιστοιχεί σε ορισμένη χρονική περίοδο και αναπαριστά το λόγο θνητότητας των ανδρών ως προς τη θνητότητα των γυναικών, (MR=Mortality Rate). Τιμή του λόγου ίση με 1 δηλώνει ότι η θνητότητα των ανδρών είναι ίδια με αυτή των γυναικών, μεγαλύτερη της μονάδας, ότι οι άνδρες πεθαίνουν σε μεγαλύτερα ποσοστά από τις γυναίκες, ενώ μικρότερη της μονάδες, το αντίθετο. Ο κάθετος άξονας δείχνει τις τιμές MR από το 0.5 έως το 3.5, ενώ ο οριζόντιος τις ηλικίες.

Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για ν’ αντιληφθεί κάποιος ότι καμιά καμπύλη και για καμιά χρονική περίοδο δεν αντιστοιχεί σε τιμές μικρότερες της μονάδος, παρά μονάχα για τις δυο πρώτες από το τέλος, οι οποίες και αντιστοιχούν σε στοιχεία του 19^ου αιώνα και για την ηλικιακή ομάδα των 10 ετών. Οι δυο τελευταίες προς τα πάνω αντιστοιχούν στη χρονική περίοδο από το 1990 έως το 2004, όπου είναι φανερό ότι έχουν για τα καλά ξεφύγει.

Τα στοιχεία λοιπόν που εκθέσαμε δεν αποτελούν παρά αδιαμφισβήτητη διακήρυξη του θριάμβου του θηλυκού επί του αρσενικού, με το λόγο θνητότητας να φτάνει μέχρι και το 3.5. Και πριν προλάβετε να χαρείτε ω! Αρσενικά, σας έχω φυλαγμένο το μυστικό ότι σε άλλες χώρες, του δυτικού πάντα κόσμου ο λόγος αυτός μπορεί να φτάσει και το 5. Μπρρρ!

Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει από την ανάγνωση των καμπύλων αυτών είναι ότι η θνητότητα των αρσενικών ξεπερνάει τη θνητότητα των γυναικών ( MR>1), σε όλες ανεξαιρέτως τις ηλικιακές κατηγορίες, εκτός φυσικά από την κατηγορία των 90+ όπου αμφότερα τα φύλα έχουν πλέον αποδημήσει εις Κύριον.

Ο πιο προσεκτικός αναγνώστης του ποστ θα έχει ήδη παρατηρήσει ότι οι καμπύλες δεν επιδεικνύουν μια απλή, μονότονη συμπεριφορά, αλλά αποτελούνται από δυο κορυφές, μια που αντιστοιχεί σε ηλικίες ανάμεσα στα 15-30 και μια άλλη που αντιστοιχεί σε ηλικίες ανάμεσα στα 60-70. Αυτό φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο. Κι επειδή δεν θέλω να σας αφήνω με απορίες, τους λόγους για τα παρατηρούμενα μέγιστα θα τους αποκαλύψω παρακάτω.

Σας διαβεβαιώνω δε, πως ό,τι συμβαίνει στη Γαλλία, συμβαίνει και σε όλες τις καλές χώρες του κόσμου. Και για να μην δώσω λαβή για αμφισβητήσεις, ακριβώς παρακάτω παραθέτω και το ανάλογο τεκμήριο-γράφημα. Κάθε μια καμπύλη αντιστοιχεί σε ορισμένη χώρα. Αν ψάξετε σύμφωνα με το χρωματικό κώδικα και με λίγη υπομονή θα τις αναγνωρίσετε. Ένα μόνο σας λέω, για να σας καθησυχάσω. Είστε τυχεροί που βρεθήκατε σ’ αυτή τη χώρα και όχι στη Ρωσία ή την Κολομβία, μιας και επιδεικνύει έναν από τους μικρότερους λόγους θνητότητας. Προσοχή όμως, μην και μπερδέψετε την καμπύλη της Ελλάδας με αυτή της Σιγκαπούρης και αναθαρρήσετε τζάμπα.

Βέβαια για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ όλα αυτά τα αποτελέσματα ήταν ήδη γνωστά από τον 16^ο αιώνα. Διαβάζοντας κανείς τις ιατρικές εκθέσεις ανά τον κόσμο, είναι ν’ απορεί, βρε παιδί μου πώς γίνεται τ’ αρσενικά να συνεχίζουν ακόμα και υφίστανται. Από πού να πιάσεις, κι από πού ν’ αφήσεις! Έχουμε λοιπόν και λέμε.

Συγκριτικά με τις γυναίκες έχουν μεγαλύτερο ύψος και βάρος, υψηλότερους ρυθμούς μεταβολισμού και αργή σεξουαλική ωρίμαση. Καλά, αυτό το τελευταίο, το γνωρίζαμε. Επιπλέον παρουσιάζουν αυξημένη ευπάθεια του δομικού, παθολογικού, ενδοκρινολογικού και ανοσοποιητικού συστήματος, χαμηλότερη ανθεκτικότητα στις μολύνσεις, στα τραύματα, στο στρες, και στις εκφυλιστικές ασθένειες.

Ενώ, η πολυπαινεμένη τεστοστερόνη καταχωρείται κιαυτή στα μειονεκτήματα, μιας και αποδεδειγμένα αποτελεί σημαντικό παράγοντα ανοσοκαταστολής. Αν το ήξεραν οι φουκαράδες, δεν θα την επεδείκνυαν με τόσο καμάρι. Ανεξήγητο ακόμα, αλλά αληθινό, παραμένει το γεγονός ότι τα παράσιτα ελκύονται ιδιαίτερα από τα αρσενικά, τα οποία στις αναπτυγμένες χώρες κινδυνεύουν δυο φορές παραπάνω από ότι οι γυναίκες να προσβληθούν και να πεθαίνουν, ενώ έως και τέσσερις στις αναπτυσσόμενες.

Ενώ λοιπόν το αρσενικό από βιολογική άποψη και by default είναι το ατελές κομμάτι της φύσης, έχει επιπλέον και τόσο μυαλό ώστε να επιδεινώνει την κατάστασή του με απερίσκεπτες συμπεριφορές. Πίνει και καπνίζει παραπάνω, μπλέκει πιο εύκολα σε φονικούς ανταγωνισμούς και καυγάδες, παίρνει μεγαλύτερα ρίσκα, είναι τις πιο πολλές φορές αφηρημένος και απρόσεκτος, είναι πιο επιρρεπής σε ατυχήματα και δεν του φτάνουν όλα αυτά, αλλά πάει και αυτοκτονεί και συχνότερα.

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά τα κακά στ’ αρσενικά ενώ τα θηλυκά απολαμβάνουν την ιδιαίτερη στοργή και ασυλία της Φύσης; Εδώ έρχονται λοιπόν οι εξελικτικοί ψυχολόγοι με τη διάγνωση στο τσεπάκι τους. Αν και δεν έχω και πολύ μεγάλη εκτίμηση στο συγκεκριμένο σινάφι, για το λόγο ότι η αντίληψή τους περί εξέλιξης αποτελεί περισσότερο αφήγημα συγκεκριμένης ιδεολογικής χροιάς, παρά επιστήμη, χρεώνοντας για παράδειγμα στη φύση και δη στα γονίδια στρατηγική, ιδιωφέλεια και γενετικό ορθολογισμό, εν τούτοις θα σάς την παραθέσω, για να κρίνετε από μόνοι σας, υποτίθεται «αβίαστα». Σε άλλη ευκαιρία θα αναφερθώ σ’ αυτή τη προσέγγιση εκτενέστερα.

Σύμφωνα με τη θεωρία της σεξουαλικής επιλογής, τα θηλυκά είναι πολύ προσεκτικά και επιλεκτικά στην εκλογή αρσενικού (η πείρα βέβαια δείχνει το αντίθετο, αλλά ας μην πάμε εξ αρχής κόντρα στη θεωρία), διότι αυτά είναι που θα φέρουν και το βάρος της ανατροφής των μικρών. Ένας γερός μπαμπάς με γερά γονίδια, είναι πάντα ένα πλεονέκτημα για τα μικρά και τη μητέρα. Τα αρσενικά από την άλλη, για να κερδίσουν πόντους εξ αιτίας της επιλεκτικότητας των θηλυκών, το μόνο τρόπο που έχουν βρει είναι να κάθονται και να πλακώνονται αναμεταξύ τους, να γυαλίζουν τα φτερά τους, να περιποιούνται τη χαίτη τους, να κάνουν μπράτσα στα γυμναστήρια και ν’ αποστηθίζουν Βέλτσο για τις πιο απαιτητικές. Αυτή βέβαια η τακτική μπορεί να τους εξασφαλίζει μεγαλύτερες πιθανότητες ώστε να περάσουν τα γονίδιά τους στην επόμενη γενιά, αλλά τους αποστερεί πόρους τους οποίους θα μπορούσαν να επενδύσουν στην ενδυνάμωση του δικού τους οργανισμού. Κοντολογίς, κοιτώντας να επικρατήσουν έναντι των άλλων ανταγωνιστών τους στην κατάκτηση του θηλυκού αναπτύσσουν μεν ανταγωνιστικές και επικίνδυνες συμπεριφορές, από την άλλη όμως καταλήγουν να τρώνε το κεφάλι τους!

Αφού εκθέσαμε λοιπόν τα κύρια πορίσματα της θεωρίας της σεξουαλικής επιλογής, μπορούμε να καταλάβουμε και την ύπαρξη των δυο μεγίστων (κορυφών) στις καμπύλες του λόγου θνητότητας που παραθέσαμε προηγουμένως. Το πρώτο μεγιστο που αντιστοιχεί στις ηλικίες της πρώιμης ενηλικίωσης δικαιολογείται από την υπερβολική έκκριση τεστοστερόνης και από των μέχρι εσχάτων αγώνα για την επικράτηση επί του θηλυκού. Αυτό έχει σαν συνέπεια περισσότερο επικίνδυνες συμπεριφορές και μεγαλύτερη πιθανότητα εμπλοκής σε ατύχημα. Το δεύτερο μέγιστο, στις ηλικίες μεταξύ 60 και 70 οφείλεται στην υποδεέστερη φυσιολογία του ανδρικού οργανισμού και τη μεγαλύτερη επιρρέπειά του σε ασθένειες.

Τα συμπεράσματα είναι εύγλωττα και πιστεύω ότι επανορθώνουν με αδιάσειστα και πέραν κάθε αμφισβήτησης στοιχεία τη μεγάλη ιστορική και διαχρονική αδικία εις βάρος των γυναικών.

Thank you for your attention!

Υ.Γ. Τα στοιχεία είναι από

1. Sexual selection and the Male:Female Mortality Ratio

2. http://www.ined.fr/en/everything_about_population/graph_month/excess_male_mortality/

ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

Μη χάσετε την πρεμιέρα της νέας Ανάρτησης, που θ' ανέβει πανηγυρικά το βράδυ της Κυριακής.

Ένα νέο Ντοκουμέντο!

ένα νέο Όπλο στον Πόλεμο των Δυο Φύλων!

Το υπογράφουν 5 Επιστήμονες, 3 Καθηγητάδες και 2 Γεροντάδες, οι οποίοι αναλύουν, ερευνούν και προφητεύουν για τον τελικό Νικητή.

Ποιο από τα δυο φύλα θα νικήσει;

Ποιο από τα δυο φύλα θα εξαφανιστεί;

Όλη η Αλήθεια,

το Βράδυ της Κυριακής!

Να μη λείψει κανείς!

Υ.Γ. Μπορείτε να στοιχηματίσετε για τον νικητή στο site μας: www.cynicalbet.com

Η Συνωμοσία της Ντομάτας

‘Έχω την αίσθηση, ότι τον τελευταίο καιρό η «τρομοκρατία» στον τόπο μας έχει ξεπέσει στη λιανική. Από το χονδρεμπόριο των mega-οργανώσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τα μπαζούκας, τα ούζι και τις βόμβες ναπάλμ, περάσαμε στους ψιλικατζίδικους «πυρήνες», στις φιγουρατζίδικες «ομάδες» με τα δύσπεπτα και γελοιογραφικά ονόματα-βγαλμένα θαρρείς από cartoon-, στους σκυθρωπούς πιτσιρικάδες που με το πέρασμα από την εφηβεία στην άγουρη ενηλικίωση είδαν και τους εαυτούς τους να μεταπηδούν από το status των «μπαχαλάκηδων» στο status των «γκαζάκηδων».

Δε λέω, ασφυχτική η ζωή στις πόλεις και οι πανελλήνιες, τραύμα βαθύ και μόνιμο. Εμείς τουλάχιστον στην εποχή μας είχαμε σφεντόνες, και κάποιοι «τυχεροί» κι από κανένα φλόμπερ Άντε, με κάποιο αδέξιο πουλί, το πολύ πολύ με κάποια απρόσεχτη κι αφηρημένη γάτα που είχε την απερισκεψία να βρεθεί στο δρόμο μας, σπρώχναμε κουτσά στραβά τον καιρό μέχρι να καταλαγιάσουν οι ορμόνες και να τακτοποιηθούν τα μπερδέματα της εφηβείας.

Το «γκαζάκι», απλό απλούστατο αξεσουάρ, προσβάσιμο σε ερασιτέχνες και οικονομικά εξαρτώμενους νεαρούς, βρέθηκε σαν το πιο πρόσφορο μέσο υλοποίησης μιας ersatz επαναστατικής φαντασίωσης, στρεβλό δυστυχώς είδωλο προηγούμενων επών που μάς τελείωσαν. Ο χαρακτηρισμός «τρομοκράτης» αν μη τι άλλο, φαντάζει κωμικός κι εντελώς αναντίστοιχος τόσο του μέσου και των δυνατοτήτων του, όσο και της φυσιογνωμίας και της προσωπικότητας των χρηστών του. Παιδιά, παιδιά, παιδιά.

Αλλά, οι ποινές είναι ποινές και μάλιστα βαριές. Κι εδώ είναι το στίγμα και το κρίμα. Κι εδώ η συμβουλή μου. Αφού βρε παιδιά, έτσι κι αλλιώς κάτι θέλετε να πετάτε, αντί να καταγίνεστε με τα γκαζάκια, γιατί δεν πιάνετε τα γιαούρτια; Αντί για τους πυρήνες της φωτιάς, γιατί δεν οργανώνετε τις «ελαφριές ταξιαρχίες της γιαούρτης», τα «πεζοπόρα τμήματα της ντομάτας», τις «διμοιρίες των ιπτάμενων αυγών»;

Πόσοι πια εντυπωσιάζονται μ’ ένα γκαζάκι; Πέσανε τόσοι πολλοί στο επάγγελμα, που κατάντησε ρουτίνα. Κανείς δεν ασχολείται πια μαζί σας, και στις ειδήσεις περνάτε στα ψιλά μαζί με τα φαρμακεία και τα μνημόσυνα. Σκέφτεστε τι προβολή θα έχετε αν ρημάξετε το Σύνταγμα στ’ αυγό; Το Κολονάκι στο γιαούρτι; Την Ομόνοια στη σαντιγί; Ειδικά αν τα αυγά είναι κλούβια, τα γιαούρτια ξινισμένα κι οι ντομάτες σάπιες; Σκέφτεστε πόσοι και πόσοι θα ταχθούν με το μέρος σας και πόσοι απ' τους περαστικούς θα συμμετάσχουν στο γιουρούσι; Πόσο πιο εύκολα θα στήσουν αυτί να σας ακούσουν; Πού είναι λοιπόν η φαντασία σας, η πρωτοτυπία σας, η δροσερή σας σκέψη;