Το ενδιαφέρον πείραμα της Ιταλίας

Και δεν εννοώ την επιτυχία της κεντροδεξιάς και την επάνοδο  Μπερλουσκόνι. Ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, παρά το κράξιμο που είχε φάει από τα εξαγριωμένα πλήθη, λίγο πριν εκδιωχθεί κλοτσηδόν από την πρωθυπουργία. Άλλωστε, τα αμήχανα  εκλογικά σώματα της υπόλοιπης ευρωζώνης, μπορεί να ήταν δυσαρεστημένα από τις πολιτικές που τούς είχαν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά όταν έρχονταν οι εκλογές, θαρρείς και πάθαιναν αγκύλωση, μη τολμώντας να ξεκολλήσουν από τους γνώριμους πόλους του δικομματισμού, και να μετακινηθούν με πραγματική διάθεση αλλαγής για κάπου αλλού. Όπως λένε,ο παλιός είναι αλλιώς! Αλλη εξήγηση δεν βρίσκω! 

Αυτό που εννοώ, είναι η είσοδος στην κεντρική πολιτική σκηνή, Γερουσία και Κάτω Βουλή, στη δεύτερη και τρίτη θέση αντιστοίχως, (με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα), του ζωντανού και αυθόρμητου πολιτικού μορφώματος του Μπέπε Γκρίλο. 

Ας μην καθόμαστε να το ψειρίζουμε, αν ο Μπέπε είναι ακροδεξιός, ή ακροαριστερός. Αν κάνει ανοίγματα στους φασίστες ή φλερτάρει με κομμουνιστικές πρακτικές. Δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι ένα πείραμα, τού πώς μπορεί να καθίσει στην πράξη ένα καινούργιο παράδειγμα πολιτικής εκπροσώπησης, έξω από τα γνωστά και καθιερωμένα, στο βαθμό που καθολική είναι η παραδοχή ότι η αντιπροσώπευση πλέον όπως ασκήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες έχει φάει τα ψωμιά της και ότι τα κόμματα όλων των αποχρώσεων έχουν παύσει να εμπνέουν, είτε λόγω δομικών προβλημάτων, είτε λόγω σκανδάλων. 

Η κρίση έφερε στην επιφάνεια την αποτυχία της παραδοσιακής πολιτικής, των προσώπων και των ιδεών της και ανέδειξε τη φενάκη της αντιπροσώπευσης. Ως αντίβαρο, οι πολίτες μετά από χρόνια απραξίας αποφασίζουν να έρθουν στο προσκήνιο και να πειραματιστούν. Οι πλατείες και οι δρόμοι είναι ένα πρώτο βήμα δημόσιου διαλόγου και χειραφέτησης προς ένα νέο παράδειγμα δημοκρατικής ανασυγκρότησης του πολιτεύματος με τους πολίτες, την κοινωνία να διεκδικούν ενεργό αλλά και θεσμικό ρόλο. 

Το πώς, δεν είναι ακόμα γνωστό. Αλλά, ούτε και η λύση θα έρθει ουρανοκατέβατη και έτοιμη προς εφαρμογή. Καμιά αλλαγή δεν ήρθε  χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς λάθη, χωρίς πισωγυρίσματα, κυρίως όμως, χωρίς πειραματισμό. Οι Ισλανδοί έκαναν ένα μικρό βήμα καταστρώνοντας το Σύνταγμά τους και βάζοντας στο παιχνίδι ολόκληρο το νησί. Οι Ιταλοί κατόρθωσαν να κάνουν κάτι μεγαλύτερο. Να οργανωθούν με έναν καινούργιο τρόπο και κάτω από μια πρωτόγνωρη πλατφόρμα, δείχνοντας ότι μπορούν να πάρουν ακόμα και την εξουσία.

Ναι, οι αγορές θα λυσσάξουν, το ίδιο και το Βερολίνο. Η Ιταλία πιθανόν να πάει χειρότερα από οικονομική άποψη, λογικό αφού θα έχει απέναντί της σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης. Πιθανόν, τα 5 Αστέρια να σβήσουν πρόωρα και να γίνουν στάχτη. Αλλά, πιστεύω ότι θα έχουν αφήσει κληρονομιά μια πολύτιμη γνώση. Ότι αν θέλουμε πράγματι να πετύχουμε μια ουσιώδη αλλαγή, ότι αν θέλουμε πράγματι να αλλάξουμε το μοντέλο δημοκρατίας, και να εξασφαλίσουμε για τον καθένα θέση και λόγο στα τεκταινόμενα, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παίξουμε με το άγνωστο, να πειραματιστούμε πλάθοντάς το, ακόμα και να καούμε. Δεν γίνεται, όμως αλλιώς. 

Κι όλα αυτά θέλουν πείσμα και παίρνουν χρόνο.

Το εξαγώγιμο βουλγαρικό μοντέλο διοίκησης

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Βουλγαρία είναι λίγο πολύ γνωστά. Με αφορμή  τις υπέρογκες αυξήσεις ρεύματος, αλλά κατ’ ουσίαν εξοντωμένοι από τη σκληρή λιτότητα, την ανέχεια, και την εκτεταμένη διαφθορά, δεκάδες χιλιάδες εξαγριωμένοι πολίτες, όλων των ηλικιών ξεχύνονται στους δρόμους 20 διαφορετικών πόλεων της χώρας, απαιτώντας ανάμεσα στα άλλα, παραίτηση της κυβέρνησης και επανεθνικοποίηση της ενέργειας. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν τρεις ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρικής ενέργειας, δυο τσέχικες και μια αυστριακή, στην πραγματικότητα δρουν ως μονοπώλια καθ’ ότι κάθε πάροχος δραστηριοποιείται και σε μια διαφορετική περιοχή.

Ο πρωθυπουργός Μπορίσoφ, που στην αρχή τούς παίρνει αψήφιστα, -την Κυριακή μάλιστα που οι δρόμοι στη Σόφια έχουν πάρει φωτιά, αυτός συνεχίζει να παίζει αμέριμνος μπάλα σε γήπεδο της πόλης-, αναγκάζεται τη Δευτέρα να απολύσει τον υπουργό του των οικονομικών, πρώην στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και πολύ αγαπητό στις Βρυξέλες και ΔΝΤ, μπας και εκτονώσει τα πλήθη. Πάνω στη σαστιμάρα του, υπόσχεται επιπλέον μείωση των τιμολογίων και ανάκληση της άδειας λειτουργίας της τσέχικης εταιρίας ηλεκτρισμού, για να τα αναιρέσει, όμως την επομένη.

Η κίνηση αυτή εξαγριώνει ακόμα περισσότερο τον κόσμο, ο οποίος επανέρχεται στους δρόμους δριμύτερος, οι συγκρούσεις με την αστυνομία κορυφώνονται, με αποτέλεσμα ο Μπορίσοφ να πάρει την Τετάρτη, την έσχατη απόφαση της παραίτησης, μέσα σ’ ένα επικολυρικό χείμαρρο δηλώσεων, όπως «Έχουμε αξιοπρέπεια και τιμή», «Είναι ο κόσμος αυτός που μας έδωσε την εξουσία, και θα του τη δώσουμε πίσω», «Δε θα συμμετάσχω σε μια κυβέρνηση επί της θητείας της οποίας οι πολίτες υφίστανται ξυλοδαρμό από την αστυνομία», και άλλα τέτοια συναφή.

Είναι εύκολο κάποιος απ’ έξω να συγκινηθεί και να τού χρεώσει φιλευσπλαχνία και φιλολαϊκή πρόθεση. Πιθανόν και να ίσχυε, αν οι εκλογές δεν ήταν τόσο κοντά, τον Ιούλιο, και αν το προφίλ του δεν είχε τόσο πολύ τακιστεί από τα μηδενικά του επιτεύγματα ως προς την πάταξη της διαφθοράς και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Με μια θεατρική παραίτηση, η οποία θα επισπεύσει τις εκλογές κατά μερικούς μήνες, και με ωραία λόγια συμπάθειας, ο Μπορίσοφ έχει λόγους να ελπίζει σε κάποιο ανέλπιστα καλό εκλογικό αποτέλεσμα.

Η Βουλγαρία μπήκε τα τελευταία χρόνια στη ζωή μας ως παράδειγμα προς αποφυγή. Κύρια αιτία, η φτώχεια και οι υπερβολικά χαμηλοί μισθοί. Αν παρατηρήσει όμως κανείς τους μακροοικονομικούς δείκτες, βλέπει ότι η Βουλγαρία από το 2001 μέχρι το 2009 παρουσιάζει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, κοντά στο 6%, βασισμένους κυρίως στην κερδοσκοπία γης και τα χρηματο-οικονομικά, το 2009 βυθίζεται σε προσωρινή ύφεση, στο -5.5%, για να επανέλθει από την επομένη χρονιά στην ανάπτυξη, αν και αναιμική, στο 0.4% το 2010 και 1.7% το 2011. Το εξωτερικό της χρέος όλα αυτά τα χρόνια βαίνει μειούμενο, από 44% του ΑΕΠ το 2004, στο μόλις 16.3% το 2012. Κι όμως ο Μπορίσοφ, με πρόσχημα την κρίση, και έχοντας ως αντιπαράδειγμα την Ελλάδα, -«να μην γίνουμε σαν την Ελλάδα» είναι το μότο που επαναλαμβάνει συχνά-, επιβάλει πολιτικές σκληρής λιτότητας, μειώνοντας τις δημόσιες δαπάνες, μόνο για το 2010, κατά 20%. Με ποιο στόχο; Μα να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα από το 2%  του ΑΕΠ που ήταν προ κρίσης, στο 0.5%, ενέργεια για την οποία εισπράττει τα εύσημα από τους παράφρονες των Βρυξελών, του Βερολίνου και του ΔΝΤ. «Η Βουλγαρία θα είναι σύντομα σε θέση να εξάγει το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας που κατάρτισε και στην υπόλοιπη Ευρώπη», επαίρεται ο ΥΠΟΙΚ Ντιάνκοφ σε παρουσίαση του σχεδίου του στο Business School του Harvard.

Εν τω μεταξύ η Βουλγαρία συνεχίζει να παραμένει η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, με μέση ωριαία αποζημίωση στα 3.5 ευρώ και μέσο μισθό στα 360 ευρώ. Για τις συντάξεις, ούτε λόγος. Η μέση σύνταξη είναι κάτω από τα 200 ευρώ. Οι μισθοί των γιατρών δεν υπερβαίνουν τα 500 ευρώ, γεγονός που τους αναγκάζει να εγκαταλείπουν τη χώρα για αλλού. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Υπολογίζεται ότι άλλο ένα εκατομμύριο, σε πληθυσμό 7.5 εκατομμυρίων, έχει πάρει το δρόμο της μετανάστευσης, διατηρώντας, έτσι, την ανεργία σε σχετικά χαμηλά επίπεδα, γύρω στο 11%-13%. Σε αντίθετη κατεύθυνση με την πτώση των μισθών, ειδικά στον δημόσιο τομέα, οι τιμές τραβάνε την ανηφόρα. Τα βασικά είδη διατροφής ανέβηκαν κατά 50%, ενώ η άνοδος της τιμής της πατάτας, κατά 200%, ανάγκασε τον πρωθυπουργό να ζητήσει από τους πολίτες, δια διαγγέλματος, να καλλιεργούν πλέον τα δικά τους ζαρζαβατικά! Πέρα από τις αυξήσεις ρεύματος, αυξήσεις κατά 9% παρατηρήθηκαν και στην τιμή του νερού, από τη στιγμή που τη διανομή στη Σόφια ανέλαβε η γνωστή εταιρία Veolia.

Για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, και την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων των όποιων δημόσιων επιχειρήσεων έχουν ακόμα απομείνει, όπως τρένα και αμυντική βιομηχανία, η κυβέρνηση εισήγαγε το 2008 οριζόντιο φόρο 10%, ενιαίο για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Ποιο το αποτέλεσμα; Ενώ οι εισροές για το 2008 ήταν στα 6.5 δις ευρώ, το 2009 μειώθηκαν στο μισό, στα 3.28 δις, το 2010 στα 1.36 δις, και το 2011 στα 1.6 δις. Και σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, αυτά δεν ήταν παρά επαναπατρισμός βουλγαρικών κεφαλαίων που είχαν μυστηριωδώς πετάξει σε προηγούμενους καιρούς στην Ολλανδία και Ελβετία. Αντιθέτως παρατηρείται αποχώρηση σημαντικών Γερμανικών κεφαλαίων.

Παρά τις υποσχέσεις για την πάταξη της διαφθοράς, αυτή ζει και βασιλεύει. Με διαλυμένη τη δημόσια διοίκηση, οι Βούλγαροι για κάθε μήνα του 2010 φέρεται να έδωσαν 150,000 φακελάκια σε γιατρούς, αστυνομικούς, τελωνιακούς, και δικαστές, δηλαδή ένας στους τέσσερις. Όπως, όμως είναι ο κανόνας, η διαφθορά αυτή δεν αντανακλά παρά τη διαφθορά στα υψηλότερα κλιμάκια, αρχής γενομένης από το κοινοβούλιο και τον ίδιο τον Μπορίσοφ, για τον οποίο υπάρχουν αποδείξεις, από τα Wikileaks, για  συμμετοχή του σε καρτέλ λαθρεμπορίας πετρελαίου, και σε κυκλώματα trafficking και ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Από πίσω του συντάσσεται στρατιά ολιγαρχών και επιχειρηματικά λόμπυ που υπαγορεύουν τους νόμους που τους βολεύουν. Κι επειδή η αφορμή των κινητοποιήσεων ήταν η τσέχικη εταιρία ηλεκτρισμού CEZ, ας αναφέρουμε ότι στο διοικητικό της συμβούλιο υπάρχει εγκατεστημένος με μισθό 17,000 ευρώ το μήνα (!) ο Mitko ο «Karate Man», ο οποίος κάνει σκοτεινές δουλειές με τον Nikolov τον «Πασά», ο οποίος αποδεδειγμένα ήταν παλιός συνεταίρος του Μπορίσοφ,  επονομαζόμενου και «Βούδας», από τις εποχές που εξασκούσε το επάγγελμα του πληροφοριοδότη. Έκτακτα!

Όταν ο νεοφιλελευθερισμός συναντιέται με τη μαφία, όπως είδαμε, μεγαλουργεί!

Η ιστορία των δυο Internet

ή πώς οι πλούσιοι βλέπουν ένα διαφορετικό ηλεκτρονικό κόσμο απ’ ό,τι οι φτωχοί.

Φανταστείτε ένα Internet, όπου κάποια αόρατα χέρια διαμορφώνουν τις εμπειρίες σας, όπου κάποια τρίτα χέρια προαποφασίζουν τις ειδήσεις, τα προϊόντα, τις τιμές, ακόμα και τους ανθρώπους που συναντάτε. Έναν κόσμο, όπου έχετε την εντύπωση ότι εσείς οι ίδιοι κανονίζετε τις επιλογές σας, ενώ στην πραγματικότητα αυτές περιορίζονται και φιλτράρονται τόσο ώστε να νομίζετε ότι όλα βρίσκονται υπό τον δικό σας έλεγχο.

Τίποτε δεν είναι πιο κοντά στο τι πράγματι συμβαίνει σήμερα. Χάρις στην τεχνολογία που καθιστά ικανό το Google, το Facebook κ.α. να συγκεντρώνουν πληροφορίες για μας και να τις χρησιμοποιούν για να προσαρμόζουν τις εμπειρίες μας στα προσωπικά μας γούστα, συνήθειες και εισοδήματα, το Internet έχει καταλήξει να είναι κάποιος ένας κόσμος για τους πλούσιους και κάποιος άλλος για τους φτωχούς. 

Και ιδού, πώς δουλεύει:

Ας αρχίσουμε από τη διαφήμιση, η οποία και ουσιαστικά κινεί το διαδίκτυο. Εταιρίες ορμώμενες κυρίως από την Silicon Valley, επιδίδονται στον εκμαυλισμό των χρηστών, με το ένα χέρι μοιράζοντας τζάμπα «εφαρμογές», και με το άλλο συγκεντρώνοντας προσωπικά στοιχεία τα οποία και μεταπωλούν. Τον περισσότερο χρόνο της σύντομης ιστορίας του internet τα στοιχεία αυτά στόχευαν κλασσικά στην διαφήμιση προϊόντων, ανάλογα με το σε ποιες ηλεκτρονικές γειτονιές συχνάζαμε.

Συν τω χρόνω, με την πρόοδο της τεχνολογίας, οι εταιρίες μπορούσαν να συλλέγουν περισσότερα στοιχεία, ιδιαίτερα χρήσιμα σε ασφαλιστικές και ιατρικές εταιρίες, χωρίς φυσικά να το παίρνουμε πρέφα. Με κατάλληλη επεξεργασία, μπορούσαν να παίρνουν αποφάσεις για τον κάθε χρήστη ξεχωριστά, κυρίως όμως για το εάν θα υπήρχε εμπορικό ενδιαφέρον ν’ ασχοληθούν μαζί του.

Μερικοί γουστάρουν την εξέλιξη αυτή ως «εξατομίκευση» και πιθανόν να κολακεύονται, θεωρώντας την αθώα και αστεία, στην πραγματικότητα όμως αυτό που συμβαίνει είναι πολύ πιο σημαντικό και με μεγάλο αντίκτυπο.

Η νομοθεσία στην Αμερική απαγορεύει στις εταιρίες να πουλούν τα προϊόντα τους σε διαφορετικές τιμές, ανάλογα με τις ιδιότητες του καταναλωτή. Ενώ στο πραγματικό εμπόριο, μπορεί να εμφανίζονται νομοταγείς, στο ηλεκτρονικό ξεσαλώνουν. Το χειρότερο που μπορεί να σού συμβεί είναι να σε αγνοήσουν παντελώς, αν θεωρήσουν ότι είσαι είτε μπατίρης, είτε σπάγκος. Για παράδειγμα, δεν θα σου προσφέρουν ποτέ δάνειο, και συνεπώς, ποτέ δεν θα πάρεις πρέφα ότι τέτοια  πράγματα γίνονται σε άλλους. 

Εδώ και μια δεκαετία, οι σελίδες ηλεκτρονικού εμπορίου αλλάζουν συστηματικά τις τιμές βασισμένες σε πληροφορίες, όπως το ποιες σελίδες επισκέπτεσαι, πόση ώρα μένεις σ’ αυτές, ποια ώρα της ημέρας κάνεις τις τσάρκες σου, από πού μπαίνεις και πού προσγειώνεσαι. Η Google μάλιστα μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη κατοχύρωσε πατέντα για την αποτελεσματικότερη ανάλυση των προσωπικών πληροφοριών προς την κατεύθυνση της βέλτιστης τιμολόγησης. Για παράδειγμα, αν καταλάβει ότι ένας χρήστης ψοφάει για κάποιο βιβλίο, θα του το χρεώσει σε υψηλότερη τιμή, ενώ αντίθετα, μπορεί να κάνει και σκόντο αν υποψιαστεί ότι δεν τον πολυενδιαφέρει. Και το κυριότερο, ο χρήστης ποτέ δεν θα ψυλλιαστεί ότι η αυξομείωση της τιμής ενός προϊόντος προέρχεται όχι από την αυξομείωση της ζήτησης, αλλά από τα δικά του και μόνο ίχνη. Κι ούτε θα μάθει, πόσο το αγόρασε ο διπλανός του.

Παρόμοια αόρατα τείχη υψώνονται και στις πολιτικές μας ζωές, καθ΄ ότι το internet, σύμφωνα με την ανάλυση του προφίλ μας, μάς παρουσιάζει ένα κόσμο, τον οποίο το ίδιο έχει αποφασίσει ότι μας ενδιαφέρει. Το αποτέλεσμα είναι να μας σπρώχνει σε κοινότητες ομοίων, οι οποίες επιβεβαιώνουν και ενισχύουν αυτό που ήδη πιστεύουμε. 

Η εξάπλωση λοιπόν της εξατομίκευσης δεν έχει και μεγάλη πλάκα τελικά. Προωθεί το διαχωρισμό και την απομόνωση.

Υ.Γ1. Το άρθρο είναι από το Scientific American


Υ.Γ2. Πάνω στην ώρα, στις 26 Φεβρουαρίου θ' ασχοληθεί με τη GOOGLE και η Κομισιόν, σχετικά με τη χρήση των προσωπικών δεδομένων: Will Google face punishment?

Οι Βούλγαροι στους δρόμους για τους λογαριασμούς ρεύματος

Την Κυριακή (17/2), δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους  20 και πλέον πόλεων της Βουλγαρίας διαμαρτυρόμενοι ενάντια στα ιδιωτικά μονοπώλια της ενέργειας και τις υπερβολικές αυξήσεις τιμών, ζητώντας επιπλέον είτε επανεθνικοποίηση των εταιριών διανομής ενέργειας, είτε παραίτηση της κυβέρνησης.

Οι διαδηλωτές στη Σόφια πολιόρκησαν τα γραφεία της τσέχικης εταιρίας ηλεκτρισμού CEZ πετώντας αυγά, ντομάτες, μπουκάλια και άλλα καλούδια. Όσα περίσσεψαν τα εξακόντισαν και σε όσα κυβερνητικά γραφεία βρίσκονταν στην ακτίνα βολής τους, βρωντοφωνάζοντας κάτι σαν “μαφία”, “μονοπώλια”, “παραιτηθείτε”, κ.α.

“Δεν το αντέχουμε πλέον”, δήλωσε μια συμπαθής κυρία. “Η σύνταξή μου είναι στα 155 λέβα ($110) και ο λογαριασμός μου τον Δεκέμβριο ήταν στα 175 λέβα. Τι πρέπει να κάνω;”

Άλλοι διαδηλωτές κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα “Δεν Πληρώνω”, μπροστά από το βουλγαρικό κοινοβούλιο. 

Στη Βάρνα 5000 διαδηλωτές  περιδιαβαίνοντας την πόλη με ένα φέρετρο έκαιγαν τους λογαριασμούς των ιδιωτικών ΔΕΗ, ενώ χιλιάδες άλλοι μπλόκαραν το δρόμο για την Ελλάδα, στην πόλη Ντούπνιτσα.

Η εταιρία CEZ, που όσο νάναι τα χρειάστηκε, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αναλάμβανε να διορθώσει τα όποια λάθη. Επειδή οι Βούλγαροι, σε αντίθεση με κάποιους άλλους δεν τρώνε κουτόχορτο, εξαγριώθηκαν ακόμα περισσότερο, και υποσχέθηκαν να δίνουν το παρόν στους δρόμους σε βάση καθημερινή. 

Η κυβέρνηση από τη μεριά της, διαμηνύει ότι οι επανεθνικοποιήσεις είναι ένα πολύ κακό πράγμα, το οποίο αν το πράξει θα εξαγριώσει την ΕΕ, οπότε και κωλύεται.

Το Βουλγαρικό παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας δείχνει και το δικό μας μέλλον. Αν σήμερα διαπιστώνονται περί τις 30,000 διακοπές το μήνα, σκεφτείτε τι έχουμε να δούμε όταν πουληθεί η ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ και η ΔΕΗ.

Θα καθόμαστε και θα βλέπουμε τα Watt να περνούν χάσκοντας;

Report from R T


Επίσης διαβάζω σήμερα ότι, λόγω αυξημένων πιέσεων από τις κινητοποιήσεις της Κυριακής, παραιτήθηκε ο Βούλγαρος ΥΠΟΙΚ.


Για τη "Χειρωγώγηση της τιμής του Φυσικού Αερίου στη Βρετανία" ΕΔΩ

VIDEO (υπότιτλοι): WATER PRIVATIZATION THREATS IN EUROPE

German public TV show Monitor on water privatization threats in Europe (with english subtitle).

Πηγή: http://www.fame2012.org/en/tag/european-union/

Για την αποτροπή των σχεδίων ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ

υπογράφουμε στο: SAVE GREEK WATER 


ΔΕΙΤΕ επίσης:  "ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του ΝΕΡΟΥ στη ΒΡΕΤΑΝΙΑ"

Μπιφτέκια με αλογοουρά

Αν το σκάνδαλο με το αλογίσιο κρέας δεν ελάμβανε χώρα στην Αγγλία, πιθανόν και να μην έφτανε στ’ αφτιά μας. Όσο ευαίσθητοι είναι οι Μουσουλμάνοι με το χοιρινό και οι Ινδοί με το μοσχαρίσιο κρέας, άλλο τόσο είναι και οι Εγγλέζοι με το αλογίσιο. Ένεκα πολιτισμικών παραγόντων και παραδόσεων, σε αντίθεση με του Γάλλους, Ιταλούς και Ελβετούς που το τιμούν δεόντως στο τραπέζι τους, το άλογο στην κατσαρόλα του Εγγλέζου αποτελεί ταμπού. Και δικαιολογημένα για μια χώρα, όπου το ευγενές αυτό ζώο, περισσότερο από παντού, αποτελεί σύμβολο της ιπποσύνης, του πολέμου και της ειρήνης, και το οποίο βρίσκουμε μάλιστα να ποζάρει περήφανο σε πάμπολλους πίνακες και ταπισερί, ντυμένο με ασημόχρωμες πανοπλίες και χρυσοκέντητες φορεσιές. 

Το ότι δεν έχει αξιοποιηθεί γαστριμαργικά, δεν οφείλεται μόνο στο θαυμασμό και την αγάπη που τρέφουν για αυτό, αλλά και στους ποικίλους συνειρμούς που έρχονται από παλιά, σύμφωνα με τους οποίους η βρώση αλογίσιου κρέατος συνδεόταν πάντα με την απόγνωση και την απόλυτη φτώχια των αστικών πληθυσμών.

Τι συνέβη λοιπόν και η Αγγλία σηκώθηκε στα ξαφνικά στο πόδι; 

Πολύ απλά, σε ελέγχους ρουτίνας πριν από ένα περίπου μήνα στην Ιρλανδία, σε κάποια μπιφτέκια για τα οποία οι παρασκευαστές τους ορκίζονταν ότι ήταν 100% βοδινά, εντοπίστηκαν ίχνη από DNA αλόγου, αλλά και χοιρινού. Το χοιρινό DNA, φαίνεται ότι το προσπέρασαν στο ντούκου, το αλογίσιο όμως πάτησε τον πολιτισμικό συναγερμό.

Στη βδομάδα πάνω, το πήραν πρέφα και τα «100% βοδινό» μπιφτέκια της Αγγλίας, τα οποία σηκώθηκαν από τα ράφια ζητώντας μετ’ επιτάσεως έλεγχο να καθαρίσουν τ’ όνομά τους και ν’ αποφύγουν το διασυρμό. Φευ! Το αλογίσιο DNA τα είχε μολύνει και αυτά, είτε σε μικροποσότητες, είτε καθ’ ολοκληρίαν. Ιδιαίτερη προτίμηση βρέθηκε να δείχνει στα κατεψυγμένα, αλλά και στους κιμάδες που κοσμούσαν έτοιμα πακέτα με λαζάνια και σάλτσες μπολοναίζ. Σιγά σιγά αποκαλύφθηκε ότι δεν ήταν μόνο τα «μαϊμού» βοδινά του TESCO, αλλά και του LIDL, και του ALDI, και όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και σε μεγάλες αλυσίδες της Γαλλίας, όπως το Καρφούρ, της Σουηδίας, της Πολωνίας, της Γερμανίας, της Ελλάδας (μέσω Καρφούρ προς το παρόν), και βλέπουμε.

Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε ότι η αναντιστοιχία ανάμεσα στα αναγραφόμενα στο περιτύλιγμα συστατικά και στα πραγματικά δεν είναι πρωτόφαντη. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν με το ρύζι, το μέλι, το λάδι, το τυρί, τον καφέ, με τα σουβλάκια του γείτονα σουβλατζή, που όταν ήμουν μικρή θυμάμαι ότι στην αποθήκη του είχε βρεθεί μια στοίβα γατοτόμαρα, και δεν είναι σίγουρο ότι κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει και αυτή τη στιγμή. 

Στην προκειμένη περίπτωση, το σκάνδαλο δεν εδράζεται στο αλογίσιο κρέας αυτό καθ’ αυτό, το οποίο και λιγότερο λίπος από το βοδινό έχει, και πλούσιο σε ευεργετικά λιπαρά Ω-3 είναι, αλλά στη συνειδητοποίηση σύμπασας της Ευρώπης ότι ουδένα έλεγχο ασκεί στην μακριά αλυσίδα ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή, και ότι στην πραγματικότητα, αφημένη μακάρια στη μέριμνα των μεγάλων supermarkets, δεν έχει ιδέα τι ρίχνει κάθε μέρα στο στομάχι της.   

Έτσι, μια σουηδική εταιρία που παρασκεύαζε τα λαζάνια με το ύποπτο κρέας είχε παραγγείλει το κρέας σε μια γαλλική εταιρία, η οποία ανέθεσε την παραγγελία σε μια θυγατρική της στο Λουξεμβούργο, η οποία την ανέθεσε σε κάποιον Κύπριο έμπορο, ο οποίος, με τη σειρά του, την ανέθεσε σε κάποιον Ολλανδό μεσάζοντα, ο οποίος και τελικά έκανε την αγορά από κάποιο σφαγείο της Ρουμανίας, οι ιδιοκτήτες του οποίου, εμφάνισαν όμως χαρτιά ότι όντως παρέδωσαν αλογίσιο κρέας, το οποίο, πηγαίνοντας αντίστροφα την αλυσίδα σε μια ατέρμονη διαδρομή χιλιάδων χιλιομέτρων, σε κάποιο σημείο της μετονομάστηκε σε βοδινό και κατόπιν διοχετεύτηκε στις μύριες όσες γωνιές της Ευρώπης.

  

Δεν ήταν όμως πάντα τα πράγματα έτσι. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν τα μεγάλα supermarkets, υπήρξε μεν συγκέντρωση της παραγωγής και της διανομής, ταυτόχρονα όμως το δίκτυο αποτελούνταν από τοπικούς παραγωγούς και προμηθευτές, οι οποίοι εξασφάλιζαν ποιοτικά τρόφιμα και χαμηλές τιμές. Τα πράγματα όμως άλλαξαν από το 2007 και εντεύθεν. Όπως αναφέρουν οι Financial Times (13/2), οι τιμές των βασικών τροφίμων ανέβηκαν στα ύψη (θυμόμαστε τις εξεγέρσεις των κατοίκων σε Ασία και Αφρική), εξ αιτίας της αντικατάστασής τους από καλλιέργειες βιοκαυσίμων, της αυξανόμενης ζήτησης κρέατος από τις αναδυόμενες οικονομίες, αλλά και από την έντονη κερδοσκοπία στα αντίστοιχα χρηματιστήρια. Μόνο στην Κίνα, η κατανάλωση κρέατος σε σύγκριση με το 1960, τετραπλασιάστηκε. Ταυτόχρονα, τα νοικοκυριά στις δυτικές κοινωνίες άρχισαν να διαθέτουν όλο και λιγότερα χρήματα για τροφή, είτε λόγω μείωσης των εισοδημάτων, είτε λόγω διοχέτευσης μεγαλύτερου μέρους αυτών στη διασκέδαση, τα ταξίδια και τα λούσα. Η αναζήτηση ποιότητας στην τροφή, άρχισε να υποχωρεί μπροστά στην αναζήτηση της χαμηλότερης τιμής. 

Έτσι λοιπόν, η πίεση για φτηνότερα τρόφιμα, η αναζήτηση μεγαλύτερου κέρδους από τους εμπλεκόμενους παράγοντες, το πνεύμα κερδοσκοπίας, η πολυπλοκότητα, η έκταση καθώς και η άγνοια των κρίκων της αλυσίδας, ήρθαν και αντικατέστησαν το μούγκρισμα απ’ το χλιμίντρισμα. Φυσικά, το ζωικό βασίλειο δεν εξαντλείται μόνο σ’ αυτά.

Επίδραση του κατώτατου μισθού στην απασχόληση

Σε αντίθεση με δημοσκοπήσεις και ενδελεχείς εμπειρικές μελέτες από επιστημονικούς και επιχειρηματικούς φορείς ότι το κόστος εργασίας είναι το τελευταίο από το οποίο δελεάζεται ο υποψήφιος επενδυτής, καθώς προηγούνται άλλοι σημαντικότεροι παράγοντες, όπως το φορολογικό, η πολιτική σταθερότητα, η εκπαίδευση του εργατικού δυναμικού, οι υποδομές κ.α., στη χώρα μας η επιμονή στον συγκεκριμένο παράγοντα, σαν να πρόκειται για τη σημαντικότερη προωθητική μηχανή για την ανάκτηση της υπολείπουσας ανταγωνιστικότητας, μπορεί να ερμηνευτεί, αν αποκλείσουμε την άγνοια, μόνο με όρους κανιβαλισμού και μισανθρωπίας.

Παρ' όλα αυτά θα επιχειρήσουμε να αγγίξουμε το θέμα για άλλη μια φορά, υπό το φως μιας νέας (Φεβρουάριος 2013) έρευνας, μετα-έρευνας ουσιαστικά, η οποία διεξήχθη από τον οικονομολόγο John Schmitt στο Κέντρο Έρευνας για την Οικονομία και την Πολιτική (CEPR) στην Ουάσιγκτον.

Η εργασία με τον τίτλο “Γιατί ο κατώτατος μισθός δεν έχει ορατή επίδραση στην εργασία”, λαμβάνοντας υπ' όψιν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία στις ΗΠΑ από το 2000 και μετά, επανεξετάζει την επίδραση που έχει η αύξηση του κατώτερου μισθού σε έντεκα διαφορετικούς τομείς, όπως οι τιμές, η ανεργία, η κερδοφορία, τα κοινωνικά επιδόματα, οι ώρες απασχόλησης, η αποτελεσματικότητα κ.α. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που αποτυπώνεται και στον τίτλο: Μηδαμινό έως κανένα.

Το κεντρικό συμπέρασμα της εργασίας είναι ότι οι πιο σημαντικές επιδράσεις εντοπίζονται 1) στην αύξηση του κύκλου εργασιών, 2) στη βελτίωση της οργάνωσης, 3) στη μείωση των μισθών των υψηλόμισθων και 4) σε μικρές αυξήσεις των τιμών. Όπως γράφει και ο Schmitt αύξηση του ωρομίσθιου από $7.25 σε $9, όπως προτείνει ο Ομπάμα, ενώ είναι πολύ σημαντικό για τον εργαζόμενο, καμιά ένδειξη δεν υπάρχει που να δείχνει ότι αυξάνει την ανεργία.

Όταν για 44 χρόνια, από το 1947 ως το 1969 ο κατώτατος μισθός συμβάδιζε με την παραγωγικότητα, η ανεργία ήταν μικρότερη του 4%, όσο και ο ρυθμός ανάπτυξης. Όπως είδαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση, από το 1970 και μετά η παραγωγικότητα και ο κατώτατος μισθός παίρνουν διαζύγιο. Αν συμβάδιζαν, τότε ο κατώτατος μισθός θα πρέπει να ήταν στα $16.54. Παρ' όλη την καθήλωση για δεκαετίες του πραγματικού κατώτατου μισθού, η ανεργία διπλασιάστηκε.

Ολόκληρη η μελέτη: ΕΔΩ

Jobless Growth

Η ανακοίνωση τις προηγούμενες μέρες του ΥΠΟΙΚ ότι η Ελλάδα για πρώτη φορά καταγράφει πρωτογενές πλεόνασμα, παρουσιάστηκε σαν μεγάλο κατόρθωμα, αν και δεν χαιρετίστηκε με τους αρμόζοντες παιάνες, (άλλωστε η Alpha Bank το είχε υπολογίσει πολύ νωρίτερα), μιας και αυτό συντελέστηκε πάνω σε ένα ερημωμένο κοινωνικό τοπίο, τέτοιο που το διαρκές, ήδη από πρωθύστερους καιρούς, αίτημα «οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς» να αποκτά τώρα το πλήρες νόημά του. Ο οποιοσδήποτε με στοιχειώδη νου μπορεί πλέον να καταλαβαίνει ότι η επίτευξη πλεονάσματος δεν απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες, μιας και αυτό μπορεί να αποσπασθεί απλά με ατέρμονες περικοπές εισοδημάτων, η μόνη δε ικανότητα που μπορεί να αναγνωριστεί στο οικονομικό επιτελείο είναι ότι το κατάφερε εφαρμόζοντας ζυγιασμένους ρυθμούς απόσπασης, τέτοιους, ώστε οι μάζες σε γενικές γραμμές να παραμείνουν ακίνδυνες και χειραγωγήσιμες.

Εφ’ όσον δεν προβλέπεται καμιά άλλη αντισταθμιστική διαδικασία, το πλεόνασμα αυτό είναι αμφίβολο να διατηρηθεί, χωρίς επιπρόσθετες περικοπές, πόσο μάλλον να μεγεθυνθεί, για το λόγο ότι θα παραδίδεται αυθημερόν, μαζί μ’ ένα καλάθι βέβαια φρέσκα αυγά, όπως συμβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλες τις κατακτημένες χώρες, στους τραπεζικούς λογαριασμούς των επικυρίαρχων.

Ποια είναι όμως τα αντισταθμίσματα;

Πρώτον οι περίφημες ιδιωτικοποιήσεις και δεύτερον οι εξαγωγές.

Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις είναι ξεκάθαρο από τον ιδρυτικό νόμο του ΤΑΙΠΕΔ τον οποίο ψήφισε περιχαρής η όποια ξενόδουλη συγκυβέρνηση υπήρχε το καλοκαίρι του 2011, ότι το τίμημα των εξαγορών θα παραδίδεται και αυτό αυθημερόν στους γνωστούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Αυτό που μένει σαν υπόσχεση είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας, αλλά πουθενά στον κόσμο οι ιδιωτικοποιήσεις δεν λειτούργησαν προς την κατεύθυνση αυτή. Τουναντίον, η φορά ήταν προς την καταστροφή θέσεων εργασίας και όχι προς το αντίθετο. Το είδαμε άλλωστε και στην πατρίδα μας με τις προηγούμενες ιδιωτικοποιήσεις, τόσο του ΟΤΕ, για παράδειγμα, όσο και της Ολυμπιακής.  

Η ελπίδα ότι θέσεις θα μοιράσει ο κατασκευαστικός τομέας με την «αξιοποίηση» μεγάλων εδαφικών εκτάσεων, όπως Κασσιόπη, Αφάντου, Ελληνικό κλπ, και πάλι αποδεικνύεται φρούδα, καθ’ ότι άφ ενός οι περισσότερες εργασίες χαμηλής εξειδίκευσης εκτελούνται από εισαγόμενους εργαζόμενους (όπως συνέβαινε ήδη από καιρό στις περισσότερες τουριστικές περιοχές), αφ ετέρου, τα υψηλόβαθμα στελέχη εισάγονται και αυτά από τις πατρίδες των αλλοδαπών «επενδυτών».

Ερχόμαστε τώρα στις εξαγωγές. Η πίεση προς την αύξηση των εξαγωγών αποτελεί έτερο, πέραν της λιτότητας, θεμελιώδες κεφάλαιο στο ευαγγέλιο του νεοφιλελευθερισμού. Η δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι χώρες της Αφρικής, όπου η «θεραπεία» αυτή εφαρμόστηκε κατά κόρον, οφείλεται σε αυτή ακριβώς την πολιτική. Οι ενδημικοί λιμοί παρουσιάστηκαν επειδή ακριβώς αναγκάστηκαν να μετατρέψουν καλλιέργειες από είδη πρώτης ανάγκης, σε είδη που είχαν ζήτηση στο εξωτερικό, όπως ακριβώς θα συμβεί και εδώ με την αντικατάσταση του σταριού από σαλιγκάρια και ιπποφαές, και όποια άλλη μωροφιλόδοξη ανοησία.

Η Γερμανία εδώ και χρόνια ακολουθεί μια αμιγώς μερκαντιλιστική πολιτική, που συνοψίζεται στο δόγμα ότι ο δρόμος προς τον πλούτο και την ισχύ περνά μέσα από τη διατήρηση εμπορικών πλεονασμάτων. Την παρωχημένη αυτή αντίληψη, την οποία και ο ίδιος ο μέντοράς της Adam Smith είχε απορρίψει, επιδιώκει να εγκαθιδρύσει στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής, ενώ την επιβάλει δια πυρός και σιδήρου στην εξασθενισμένη περιφέρεια. 

Όπως εξηγεί ο John Weeks σε άρθρο του στο Social Europe Journal παίρνοντας ως παράδειγμα την Ιρλανδία, υπάρχουν 3 μόνο περιπτώσεις:

1) οι εισαγωγές να εξισορροπούνται από τις εξαγωγές

2) οι εισαγωγές να υπερτερούν των εξαγωγών και

3) οι εισαγωγές να υπολείπονται των εξαγωγών.

Στην πρώτη περίπτωση το εθνικό εισόδημα, το οποίο οφείλεται στη συνολική παραγωγή μιας χώρας, ισούται με την εσωτερική κατανάλωση συν τις επενδύσεις.

Στη δεύτερη περίπτωση, η κατανάλωση συν επένδυση υπερβαίνει την παραγωγή, η οποία αντισταθμίζεται από ροές κεφαλαίων, ξένες επενδύσεις και δανεισμό. Έτσι έπραττε για χρόνια η Αμερική. 

Στην τρίτη περίπτωση, αυτή του εμπορικού πλεονάσματος, όπως προκύπτει από τα προηγούμενα, η κατανάλωση συν οι επενδύσεις των κατοίκων βγαίνει να είναι μικρότερες από την παραγωγή και το εθνικό εισόδημα. Το πλεόνασμα αυτό χρησιμοποιείται για την εξαγωγή κεφαλαίων, όπως ακριβώς συνέβη με τη Γερμανία, Κίνα και Ιαπωνία την τελευταία εικοσαετία. Ταυτόχρονα, τόσο η Γερμανία όσο και η Κίνα κατέστη δυνατόν να διατηρήσουν τα εμπορικά τους πλεονάσματα επί μακρόν με το να καταστείλουν την εσωτερική ζήτηση, δηλαδή τους μισθούς. Όπως επεσήμανε δε ο Guardian σε πρόσφατο άρθρο του, η Γερμανία πέτυχε μεν αύξηση των εξαγωγών το τελευταίο τρίμηνο του 2012, ταυτόχρονα όμως η οικονομία της συρρικνώθηκε κατά 0.5%.

Αλλά ηχηρά αντι-παραδείγματα που προκύπτουν από την εμμονή στην επίτευξη εμπορικού πλεονάσματος για να πληρωθούν οι ξένοι δανειστές, αποτελούν η Γερμανία στον απόηχο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και η κρίση χρέους της Λατινικής Αμερικής τις δεκαετίες 1980, 1990. Στην μεν πρώτη περίπτωση είχαμε τον Χίτλερ και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στην δε δεύτερη, την φτωχοποίηση μιας ολόκληρης γενιάς.

Τόσο τα προηγούμενα παραδείγματα, όσο και το νιόφερτο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου φαίνεται να έχουμε ενστερνισθεί ως λαός την ιδέα της παρατεταμένης φτωχοποίησης ως αναπόφευκτο και ανεπίστρεπτο γεγονός, και όχι ως απόρροια εσκεμμένων πρακτικών με γνωστά αποτελέσματα, δείχνουν ότι ο δρόμος που μας επιβάλλεται θα φέρει οικονομική μεγέθυνση, αλλά αυτή θα συνοδεύεται από φτώχεια και ανεργία. Η Jobless Growth, όπως είχαμε παρατηρήσει και στην περίπτωση της Τουρκίας.

Αυτό είναι λοιπόν το νέο κοστούμι ανάπτυξης που ράβουν για τους λαούς. Και όπως πάντα, φιλοτεχνημένο με φανταχτερές πούλιες, που κρύβουν όμως μέσα τους δηλητήριο.

Σε ποια χώρα να γεννήσω το παιδί μου;

Ο Εconomist, κάνοντας μια προέκταση στο 2030 για το πώς θα είναι τότε διάφορες οικονομικές, (ΑΕΠ, πληθωρισμός, ρυθμός ανάπτυξης), και κοινωνικές παράμετροι, (ανθρώπινα δικαιώματα, επίπεδο εκπαίδευσης, προσδόκιμο ζωής, αλλά και βαθμός βαρεμάρας), προέβη στην κατάταξη 80 χωρών, διευκολύνοντας έτσι εκείνες τις μαμάδες που δεν έχουν ακόμα αποφασίσει για το πού θα γεννήσουν το παιδί τους σήμερα, ώστε όταν φτάσει στα 27 του να βρεθεί στην καλύτερη μεριά του πλανήτη. 

Τα αποτελέσματα τα βλέπετε στον προηγούμενο πίνακα. Πέρα από τους γνωστούς υπόπτους που καταλαμβάνουν την πρώτη πεντάδα, η Ελλάδα βρίσκεται στην 34η θέση, έχοντας υποβιβαστεί σε σχέση με το 1988 (δείτε τον παρακάτω πίνακα) κατά 7 μονάδες. 

Στον πάτο βρίσκεται η Νιγηρία, ενώ εντύπωση μού προκαλεί το γεγονός ότι η Ρωσία βρίσκεται δίπλα δίπλα με τη Συρία. Το ίδιο, που η Ουκρανία βρίσκεται σε χειρότερη θέση από το Μπαγκλαντές. και έχει κι άλλα πολλά που φαίνονται περίεργα.

Θα μου πείτε και δικαίως, εδώ δεν μπορούμε να προβλέψουμε το επόμενο τρίμηνο, για το 2030 θα συζητάμε; Εν πάση περιπτώσει, αυτό που έχει σημασία δεν είναι να δούμε εμείς το πώς θα είναι ο κόσμος το 2030, αλλά το πώς τον βλέπουνε αυτοί που έχουν λόγο στη διαμόρφωσή του, όπως λ.χ. ο Economist.

    

Ο τρόμος του Σαμαρά μπροστά στο κενό

Είναι φανερό ότι ο Σαμαράς δεν μπορεί να συνεχίσει να το παίζει για πολύ ακόμα  θηριοδαμαστής, ακόμα κι αν φανεί διατεθειμένος, που δεν θα φανεί, να πετάει που και που από κανένα κομμάτι ζάχαρη για να γλυκάνει τα πάθη των εξοργισμένων.  Το έπαιξε τη μια, επιστρατεύοντας τους εργαζόμενους στο μετρό, το έκανε με τις καταλήψεις, το κάνει και τώρα με τους ναυτεργάτες. Αλλά έχει μπροστά του τους αγρότες που στέλνουν φιλιά στους ναυτεργάτες, άντε να στείλει καμιά διμοιρία ΜΑΤ να τους διαλύσει κι αυτούς, αλλά τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ ξαναγυρνάνε στα αμαξοστάσια, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κηρύσσουν απεργία, κι αν η κυβέρνηση τραβήξει κι άλλο το σκοινί, σίγουρα θα βρεθούν κι άλλοι να κατεβάσουν τα ρολά, ώσπου να τους επιστρατεύσει και αυτούς, και πάει λέγοντας. 

Ώσπου στο τέλος να βρεθούμε όλοι ντυμένοι στο χακί, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βρίσκεται εδώ κι ο Σαμαράς για να μας δει. Επαναλαμβανόμενες στη σειρά απεργίες διαφόρων επαγγελματικών ομάδων, και συνεχόμενες στη σειρά επιστρατεύσεις, πιθανόν να κάνουν ακόμα και τον Κουβέλη να λυγίσει, ο οποίος είτε θα μείνει μόνος του παρέα με τον Ψαριανό, είτε θα αρχίσει ν’ αλληθωρίζει και με το άλλο μάτι προς τους πρώην συντρόφους του για να σωθεί. 

Άσε που δεν γίνεται να βρεθούμε ξαφνικά στ’ αχνάρια της Β. Κορέας, και η Ευρώπη να κάνει ότι δεν βλέπει. Ήδη η δημοκρατία στην Ελλάδα πνέει τα λοίσθια, ο ξένος τύπος μας έχει βάλει στο μικροσκόπιο και μας ξεμπροστιάζει καθημερινά, και φαντάζομαι ότι κι η ευρωπαϊκή ελίτ δεν θα ανεχόταν μια ξεδιάντροπα στρατοκρατούμενη Ελλάδα να της χαλάει το λούστρο.

Άρα η τακτική Σαμαρά έχει ημερομηνία λήξης, που οδηγεί είτε στην εγκατάλειψη της τακτικής αυτής, είτε στην πτώση του, και θα ήταν ψέμα αν λέγαμε ότι δεν καταλαβαίνει το αδιέξοδο. Το καταλαβαίνει και γιαυτό παραπαίει και πέφτει σε απανωτές γκάφες, όπως οι λαθροχειρίες σε βίντεο Διαμαντόπουλου και σε φωτογραφίες από την επίσκεψη του ΠΑΜΕ στο υπουργικό γραφείο. Ακόμα πιο έντονα όμως, τις τελευταίες δυο μέρες, αφ’ ενός με το ρετουσάρισμα των προσώπων των συλληφθέντων στο Βελβεντό, όπου ο Δένδιας μπερδεύεται και ομολογεί τον βασανισμό, και αφ’ ετέρου με την υπόθεση Μελισσανίδη vs UNFOLLOW, όπου ο φίλος και μυστικοσύμβουλος του Σαμαρά, Φαήλος Κρανιδιώτης, σπεύδει και δηλώνει εν θερμώ, δικηγόρος και υπερασπιστής του πρώτου, χωρίς να ζυγιάσει τις επιπτώσεις από την αποκάλυψη της σχέσης αυτής, που όπως και να το κάνουμε δεν μοιάζει ταιριαστή. 

Και τις μέρες αυτές οι λαοί έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ ευαίσθητοι σε ό,τι μυρίζει διαπλοκή, διαφθορά, (δείτε τι συμβαίνει τώρα στην Ισπανία), ευνοιοκρατία, παρεοκρατία, οικογενειοκρατία, αδικία. Και εν παραλλήλω, οι κυβερνητικές ελίτ που είχαν συνηθίσει για χρόνια να χορεύουν σ’ αυτό το σκοπό, τώρα αντιλαμβάνονται ότι το παρκέ είναι γλιστερό και ότι μπορεί πολύ εύκολα να χάσουν τα βήματα και να πέσουν. 

Η αφαίμαξη των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, σε αντίθεση με την ευημερία των ανώτερων, έχει διαβρώσει την όποια εμπιστοσύνη στους πάλαι ποτέ πολιτικούς αρχηγούς , οι οποίοι περιφέρονται πλέον σαν κωμικά ανδρείκελα, έχοντας προσωρινό μόνο στήριγμα τον βούρδουλα, κι ανήμποροι να εμπνεύσουν κάποια καλή ιστορία για το μέλλον ή κάποιο όραμα.  

Η καταφυγή, αυτή τη στιγμή της κυβέρνησης στο τελευταίο της όπλο που είναι η βία απέναντι στους πολίτες, δείχνει και πόσο εύθραυστη είναι. Με μια έξυπνη στρατηγική όσον αφορά την οργάνωση και το συντονισμό των απεργιών, θα μπουρδουκλωθεί και, πού θα πάει, θα ...πέσει.       

Η Ελλάδα πάει χρηματιστήριο!

Το ΤΑΙΠΕΔ δεν αποτελεί ταμείο αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας, αλλά εγκληματική οργάνωση, που δρα ως το επιχειρησιακό όπλο της εγκληματικής συγκυβέρνησης.

Μετά την παραίτηση της Ελλάδας, ανεπιφύλακτα και αμετάκλητα από κάθε δικαίωμα ασυλίας, παραίτηση για την οποία πρέπει να καταδικαστούν όσοι την υπέγραψαν, στις ίδιες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, (σελ. 110), υπάρχει γραπτή δέσμευση και για την τιτλοποίηση όλων των περιουσιακών στοιχείων του κράτους, στα οποία περιλαμβάνονται μετοχές δημοσίων επιχειρήσεων, οικόπεδα, ακίνητα, κτήρια, δικαιώματα αποθήκευσης φυσικού αερίου, κ.α. 

Τα ομόλογα αυτά, θα αξιολογηθούν από δυο τουλάχιστον οίκους και θα διατεθούν στις αγορές με επιτόκιο ίσο με αυτό της δόσης επαναγοράς του χρέους.

Με το σχέδιο αυτό πρόκειται να τιτλοποιηθούν όσα από τα 80,000 ακίνητα δεν καταφέρουν να πουληθούν άμεσα, και όλα τα οικόπεδα κατά μήκος του Παράκτιου Αττικού Μετώπου από το Φάληρο, μέχρι το Σούνιο, με εξαίρεση τα φιλέτα του Ελληνικού, του Αστέρα και των Αλυκών Αναβύσσου, τα οποία θα πωληθούν ξεχωριστά.

Με την τιτλοποίηση, δηλαδή τον κατατεμαχισμό ενός εκάστου των οικοπέδων και ακινήτων σε απειροελάχιστα μερίδια και το ξαναπακετάρισμά τους σε ομόλογα διαφορετικής σύνθεσης και διαβάθμισης ποιότητας, ολόκληρη η πατρίδα μας θα εξανεμιστεί και θα διαλυθεί  σε σκόνη, κόκκοι της οποία θα επικάθονται πλέον στα ταμπλό των απανταχού χρηματιστηρίων, τα οποία και θα κερδοσκοπούν στο πτώμα της.

Με την πράξη αυτή, η Ελλάδα παύει ουσιαστικά να υπάρχει, όχι πλέον σαν ανεξάρτητο κράτος, αλλά και σαν φυσική υπόσταση. 

Τα φακελάκια του Ραχόι

Το τελευταίο σκάνδαλο για τα οικονομικά, και όχι μόνο, του κυβερνώντος κόμματος, (the People’s Party), της Ισπανίας που βγήκε πρόσφατα στη φόρα, μας υπενθυμίζει ότι παρόμοια σκάνδαλα έχουν κατά καιρούς ξεσπάσει και στα καλύτερα τα σπίτια, όπου παντοδύναμοι χρηματοδότες επιχειρηματίες αποκαλύπτονται, μετά από χρόνια και αφού το πράγμα έχει παραβρωμίσει, να σκορπούν αφειδώς τον οβολόν τους σε εξέχοντα κομματικά στελέχη, σε εν δυνάμει, καθώς και σε εν ενεργεία πρωθυπουργούς, παίρνοντας ως αντάλλαγμα, τι άλλο, δημόσια έργα και συμβόλαια. Ούτε η Γερμανία, επί Κολ, μπόρεσε να αντισταθεί στο δέλεαρ αυτό, ούτε η Αυστρία, επί καγκελαρίου Φέιμαν, πόσο μάλλον η Ισπανία, πόσο μάλλον και η Ελλάδα.

Το σκάνδαλο του κόμματος του Ραχόι δεν έχει Τσουκάτο, έχει όμως Αυγερινό, που ακούει στο όνομα Luis Bárcenas, ο οποίος, αν λάβουμε υπ’ όψιν το εύρος και τη χρονική διάρκεια των δραστηριοτήτων του, ως ταμία του κόμματος που τώρα κυβερνά, αποτελεί βελτιωμένη εκδοχή του έλληνα ομολόγου του. Με τη διαφορά ότι ο ισπανός πιάστηκε στα πράσα και τώρα την έχει δύσκολα, ενώ ο έλληνας ποτέ.

Σύμφωνα με ντοκουμέντα, που έφερε στο φως η εφημερίδα El País, όλη την περίοδο 1990-2008 ανώτερα στελέχη του κόμματος του Ραχόι, πέρα από τους κανονικούς και δηλωμένους μισθούς, ελάμβαναν σε τακτική βάση επιπρόσθετα χρηματικά ποσά, τα οποία αν και καταγράφονταν από τον σχολαστικό Bárcenas σε κρυφά τεφτέρια, ουδέποτε φέρονται να έχουν δηλωθεί στην εφορία. Στα βιβλία αυτά βρίσκει κανείς θησαυρούς από δωρεές κατασκευαστικών κυρίως εταιριών, λύνοντας κατά κάποιο τρόπο και το μυστήριο της έκρηξης στον εν λόγω τομέα κατά την περίοδο αυτή, καθώς και εξερχόμενες σε φακελάκια πληρωμές στους εκάστοτε κομματικούς φυλάρχους. 

Ανάμεσα σ’ αυτούς φιγουράρει φαρδιά πλατιά και ο Μαριάνο Ραχόι, ο οποίος εμφανίζεται να λαμβάνει ήδη από το 1997 και μέχρι το 2008, το ποσό των 25,200 ευρώ ετησίως. Απ’ το κιτάπι του Bárcenas δεν γλιτώνει ούτε και η τωρινή γενική γραμματέας, Maria Dolores de Cospedal, αυτήν που είδαμε εσχάτως στις τηλεοράσεις να ορκίζεται διπλά και τριπλά ότι τόσο η ίδια, όσο και τα οικονομικά του κόμματος είναι τόσο καθαρά, όσο και τα γάργαρα νερά του Γκουανταλκιβίρ. Ο Ραχόι επικαλέστηκε, όπως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις, πολιτική σκευωρία, και αρκέστηκε σε προειδοποιήσεις για μηνύσεις σε όσους θα τολμούσαν να τον εμπλέξουν. 

Το σκάνδαλο αυτό βέβαια δεν έρχεται από μόνο του, αλλά αποτελεί sequel ενός πολύ μεγαλύτερου, που πάει πίσω στο χρόνο, συγκεκριμένα από το 2004, σκανδάλου δωροδοκιών, του επονομαζόμενου και Gürtel, από το όνομα του κύριου εμπλεκόμενου μεγαλοκατασκευαστή Francisco Correa (ζώνη), στο οποίο ο πιστός Bárcenas βρέθηκε επίσης να πρωταγωνιστεί ως παραλήπτης εκατομμυρίων, τόσο ο ίδιος όσο και πλείστα όσα μεγαλοστελέχη του PP, σύμβουλοι και κυβερνήτες επαρχιών.       

Η υπόθεση πέρασε στη δικαιοσύνη, τα στοιχεία άρχισαν να σφίγγουν γύρω του και γύρω από το κόμμα, αλλά κάποια στιγμή, γύρω στο δεύτερο μισό του 2011, η έρευνα άρχισε να κωλυσιεργεί, ώσπου το Ανώτατο Δικαστήριο ανακοίνωσε ότι κλείνει την υπόθεση λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, χωρίς να περιμένει το επικείμενο άνοιγμα λογαριασμών στην Ελβετία και αλλού. Συνηθισμένη αντίδραση θα μου πείτε, όπως παντού και πάντα, όταν η δικαιοσύνη καλείται να χώσει τη μύτη της στην κόπρο της εξουσίας, μέρος της οποίας αποτελεί και η ίδια, για να μην το λησμονούμε.

Τα πράγματα όμως πήραν το δρόμο τους, όταν με την αποκάλυψη ότι ο Bárcenas διατηρούσε μυστικό λογαριασμό 22 εκατομμυρίων στη Γενεύη, κάποιος καλός δικαστής επανέφερε την υπόθεση στην επικαιρότητα, γεγονός που ανάγκασε τον πρώτο να βγάλει στη φόρα το περιεχόμενο των κρυφών λογαριασμών και βιβλίων που φεύγοντας από το κόμμα είχε προνοήσει για παν ενδεχόμενο, να πάρει μαζί του.      

Και έτσι φτάσαμε στη σημερινή αναταραχή τόσο του Ραχόι και της κυβέρνησής του, όσο και των ψηφοφόρων του, οι οποίοι αγανακτισμένοι με τις αποκαλύψεις συγκεντρώθηκαν εξαγριωμένοι έξω από τα κεντρικά γραφεία του κόμματος. Η συνέχεια προβλέπεται ενδιαφέρουσα, αν και η πολιτική τάξη της Ισπανίας παρά είναι χοντρόπετση για να κλυδωνιστεί από μια ακόμα περίπτωση διαφθοράς. 

Στις αρχές του χρόνου ο αρχηγός του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος πρότεινε κοινή συμφωνία για την πάταξη της διαφθοράς, αλλά ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν, παρά το γεγονός ότι περισσότερα από 200 πολιτικά πρόσωπα αντιμετωπίζουν κατηγορίες διαφθοράς σε 6 από τις 17 επαρχίες. Στη σοσιαλιστική Ανδαλουσία έξι κυβερνητικοί αξιωματούχοι είναι υπόδικοι για απάτη σχετικά με πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, ενώ στην Καταλονία εξετάζονται οι περίεργες επιχειρηματικές δραστηριότητες της οικογένειας του τοπικού κυβερνήτη. 

Δεν αποτελεί έκπληξη, γράφει το Spiegel, που το 95% των πολιτών πιστεύουν ότι τα πολιτικά κόμματα συγκαλύπτουν τη διαφθορά και τη δωροδοκία. Δίπλα στην ανεργία και την απώλεια του εισοδήματος, οι Ισπανοί θεωρούν τους πολιτικούς και το νεποτισμό το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. 

Παρ’ όλα αυτά, στις τελευταίες εκλογές, πήγαν και ξανάβγαλαν αυτούς, για τους οποίους ακόμα και οι πέτρες γνώριζαν ότι ήταν διεφθαρμένοι. 

Και σαν να μην έφταναν αυτά, μια άλλη υπόθεση καραμπινάτης διαφθοράς έρχεται από το παλάτι, και συγκεκριμένα από τον γαμπρό του βασιλιά Χουάν Κάρλος, ο οποίος φέρεται ότι χρησιμοποιούσε τα φιλανθρωπικά ιδρύματα που ίδρυε, για να ξεπλένει εκατομμύρια σε offshore προορισμούς. Τα δε εκατομμύρια προέρχονταν από τα παραφουσκωμένα συμβόλαια που εξασφάλιζαν οι εταιρίες του σε απευθείας αναθέσεις από την εξ ίσου διεφθαρμένη κυβέρνηση της Βαλένθια.   

Τουλάχιστον οι Ισπανοί, οι οποίοι λόγω αφραγκίας αναγκάζονται να μένουν σπίτι, βλέποντας τηλεόραση, δεν πρόκειται να πλήξουν.

Μετρώντας την ποιότητα με το υποδεκάμετρο

Κοινωνίες που χάνουν τη συνοχή τους, χάνουν και τις πρότερες κοινές αναφορές, καθώς και τις πρότερες κοινές τους αξίες και στόχους. Κυρίως όμως χάνουν την εμπιστοσύνη του ενός προς τον άλλον, όπως και τη δυνατότητα να συνεννοούνται. 

Στις περιπτώσεις αυτές, οι κοινωνίες συγκρατούνται, και όχι συγκροτούνται είτε με την πυγμή του κράτους και των νόμων, οπότε γίνονται ολοκληρωτικές, είτε στη βάση αυστηρών και αποστειρωμένων διοικητικών ρυθμίσεων, προς τις οποίες υπακούν επειδή πείθονται ότι είναι ουδέτερες και αντικειμενικές. Η διοίκηση του κράτους και η διαχείριση του ανθρώπινου  δυναμικού μέσω της πιστοποίησης και αξιολόγησης δίνουν την εντύπωση ότι ενσωματώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά, άσχετο αν ξύνοντας λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια προκύπτει η ταξικότητα και η υστεροβουλία τους, με το να δίνεται έμφαση σε ορισμένα χαρακτηριστικά και να παραμερίζονται άλλα, είτε σκοπίμως, είτε λόγω εγγενούς αδυναμίας να προσδιοριστούν. 

Η εμμονή στην ποιοτική διακυβέρνηση, όπως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια,  ουσιαστικά υποδηλώνει την ανικανότητα, την αναπηρία και την έλλειψη έμπνευσης και οράματος των κυβερνητών, οι οποίοι το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι η καταφυγή σε ενός τύπου τεχνοκρατικής, δηλαδή επιστημονικής και αδιαμφισβήτητης όπως διαδίδουν, διακυβέρνησης και η οχύρωση πίσω από μια αρμαθιά αριθμών. 

Η ποιότητα όμως μιας διαδικασίας, ή ενός προϊόντος δεν μπορεί να προσεγγιστεί πάντα με αριθμούς, ή σε πολλές περιπτώσεις καθόλου. Μπορεί για παράδειγμα μια ηλεκτρική συσκευή να πάρει πιστοποιητικό ποιότητος που σημαίνει ότι δεν θα χαλάσει γρήγορα, αφού έχει υποβληθεί σε μια σειρά δοκιμασιών, αλλά ποτέ δεν θα υπάρξει διαδικασία που να μπορεί ν' αποφανθεί για την ποιότητα ενός κρασιού ή ενός μαγειρεμένου φαγητού. Το όποιο πρωτόκολλο μπορεί να αξιολογεί ποσοτικά την φρεσκάδα, τη γνησιότητα και την ποικιλία καθ' ενός των συστατικών που τα απαρτίζουν, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να αξιολογήσει το άρωμα, τη γεύση και την ικανοποίηση του ουρανίσκου και της μύτης. Που στο κάτω κάτω είναι και αυτά που κάνουν το ένα κρασί να ξεχωρίζει από το άλλο, ή το ένα ουίσκι, από το διπλανό του.

Η ποιότητα είναι ένα χαρακτηριστικό, το οποίο δεν μπορεί να αναλυθεί, ούτε να προκύψει από το άθροισμα των ποιοτήτων των μερών που το απαρτίζουν. Και φυσικά δεν μπορεί να μετρηθεί. Αν μιλούσαμε με όρους φυσικής, θα έλεγα ότι είναι ένα αναδυόμενο (emergent) χαρακτηριστικό, που δεν ανάγεται στα επί μέρους.

Αν αυτό ισχύει για την αξιολόγηση του κρασιού, πόσο μάλλον ισχύει και για την αξιολόγηση της Παιδείας και των ιδρυμάτων που έχουν θεσπιστεί να την παρέχουν. Οι διάφορες τεχνικές αξιολόγησης στη βάση μετρήσιμων ποσοτήτων όπως αριθμός διδασκόντων, λόγος μαθητών προς εκπαιδευτικούς, βαθμοί στα διάφορα τεστ, κλπ, το μόνο που δεν κατορθώνουν είναι η αξιολόγηση του "μαθήματος", ιδωμένου σαν μια ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση που κατασταλάζει ποικίλα συναισθήματα, εντυπώσεις και γνώσεις, που πυροδοτεί αναζητήσεις και εκτοξεύσεις του νου, που λύνει κόμπους και κρυμμένες ψυχικές και διανοητικές δυνατότητες στον καθένα μαθητή ξεχωριστά. Αυτό κανένα ερωτηματολόγιο δεν μπορεί να καταγράψει. Ο καλός δάσκαλος δεν είναι δάσκαλος που φτιάχνεται ξέχωρα απ' την κοινωνία σε κάποιο εργαστήριο με κάποιες συμφωνημένες προδιαγραφές. Ο δάσκαλος είναι προϊόν της κοινωνίας που ζει, όπως και ο καθένας από μας, και όταν μια κοινωνία παράγει σκουπίδια, κι οι δάσκαλοι που βγάζει, σκουπίδια θα είναι κι αυτοί. Πανομοιότυποι, μετρήσιμοι και αναλώσιμοι.

Παρακολουθώ, εδώ και καιρό το γράψε-σβήσε ερωτηματολογίων και κριτηρίων για να συνταχθεί το πιο αξιόπιστο μετρίδι για την κατάταξη σχολείων και πανεπιστημίων, στις ιερές Βέδες της Σαγκάης ή των Times. Για την "Αξιολόγηση των Μηχανισμών Αξιολόγησης των Πανεπιστημίων" γράφαμε πριν από δυο ακριβώς χρόνια, ΕΔΩ, όπου και είναι καταγεγραμμένα τα κριτήρια "ποιότητας". 

Είναι προφανές ότι στο κυνήγι της ανόδου στις εν λόγω λίστες, τα πανεπιστήμια θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στα ποσοτικά κριτήρια που τίθενται. Και αυτό κάνουν, δίνοντας την ψευδαίσθηση στους μεν εαυτούς τους ότι αναβαθμίζονται, στους δε υποψήφιους φοιτητές-επενδυτές γνώσης ότι κάνουν μια καλύτερη ποιοτικά επιλογή.    

Η εμπειρία τόσων χρόνων που ακολουθείται η πρακτική αυτή παγκοσμίως, και όχι μόνον στην εκπαίδευση, έχει δείξει ότι όσο περισσότεροι δείκτες αναπτύσσονται, τόσο παράλληλα αναπτύσσονται  και τεχνικές για να τους ικανοποιούν. Όταν άρχισε να δίνεται προτεραιότητα στον αριθμό δημοσιεύσεων ενός ερευνητή για την εξέλιξη και το status του, τόσο άρχισαν και οι δημοσιεύσεις να πληθαίνουν, όχι με καινούργια πράγματα, αλλά με το αναμάσημα και την ανακύκλωση των παλιών. Για παράδειγμα βγήκε πληθώρα επιστημονικών περιοδικών που δέχονταν εργασίες, τα κριτήρια δημοσίευσης άρχισαν να χαλαρώνουν, και χαρακτηριστικά, οι δημοσιεύσεις σε πρακτικά συνεδρίων, σε αντίθεση με την πρακτική λίγων χρόνων πριν, άρχισαν να διαβαθμίζονται σαν δημοσιεύσεις καθ' αυτές και να μετράνε στα βιογραφικά.

Γιατί, όμως, κάθισα κι έγραψα όλα αυτά; Διότι πριν λίγες μέρες πήρε το αυτί μου κάποιον στην τηλεόραση, τον οποίο δεν θυμάμαι, να λέει ότι ο λόγος που οι "αιώνιοι" φοιτητές  πρέπει να σβηστούν από τα κιτάπια των πανεπιστημίων είναι ότι μάς τρώνε βαθμούς στους πίνακες κατάταξης των πανεπιστημίων, διότι με την παρουσία τους αλλάζουν τη σχέση διδασκομένων προς διδάσκοντες.

Ας υποθέσουμε ότι οι λίστες καθαρίζονται από τους "αιώνιους" φοιτητές και ότι λόγω βελτίωσης  του κριτηρίου αυτού τα ελληνικά πανεπιστήμια κατορθώνουν και ανεβαίνουν αρκετές βαθμίδες στους πίνακες της Σαγκάης. Στα μάτια ενός ανύποπτου λοιπόν, η Ελλάδα θα φαντάζει ότι έχει προχωρήσει με επιτυχία την αναβάθμιση των πανεπιστημίων της, θα δέχεται συγχαρητήρια από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες,  και πιθανόν κάποιοι να έρχονται και να εκλιπαρούν για το μυστικό της συνταγής του ελληνικού θαύματος.

Κι αν το κάνει αυτό η Ελλάδα, σίγουρα δεν θα είναι η πρώτη, κι ούτε φυσικά θα το έχει σκεφτεί από μόνη της...