Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα

Διασκεδάζω πολύ διαβάζοντας τις υπεύθυνες πένες, που αναπαράγοντας την επιχειρηματολογία των παπαγάλων, στέκονται αποσβολωμένοι μπροστά στη δυσθεόρατη σοφία τους.

Δικαιολογημένα, μιας και το θάμβος μπροστά στην κορωνίδα των επιχειρημάτων, ότι αν δεν δανειζόμασταν, θα αδυνατούσαμε να πληρώσουμε τους μισθούς στο τέλος του μηνός, είναι τόσο παραλυτικό, που τους κλειδώνει ταυτόχρονα και τη σκέψη, τους εγκλωβίζει μέσα σε ένα στενό στενότατο παρόν και τους απομακρύνει από την κριτική του άμεσου παρελθόντος και από τον σκεπτικισμό για το μέλλον, που όπως θα δούμε οδεύει προς πολύ σκοτεινές ατραπούς.

Η πρόσκαιρη λοιπόν επιβίωση στο άμεσο τώρα, βάζει παρωπίδες όσον αφορά τις επιπτώσεις αυτού του τώρα στο αμέσως προσεχές μέλλον, παρ’ όλες τις φωνές, που από όποια μεριά και να κοιτάξεις βεβαιώνουν πια, και δεν μελλοντολογούν ότι α) η χώρα με τον τρόπο αυτό εισέρχεται σε μια μεγάλη ύφεση, από την οποία το χρέος μόνο ν’ αυξηθεί σαν ποσοστό του ΑΕΠ μπορεί και ουχί να μειωθεί, ότι β) η χώρα απλώς μεταθέτει τον χρόνο χρεοκοπίας της κατά μερικά χρόνια, οπότε και η θέση της θα είναι ακόμα πιο δυσχερής, ότι γ) η χώρα μετατρέπεται σε υποχείριο αυτών που τελικά μάς έσπρωξαν ως εδώ.

Δεν υπάρχει ούτε ένας που ν’ αμφισβητεί ανοιχτά την αστοχία και την ανικανότητα (στην καλύτερη περίπτωση) της κυβέρνησης, κατ’ άλλους το διατεταγμένο συμβόλαιο εκπόρθησης της χώρας που είχε να εκτελέσει, με το να στραφεί στο ΔΝΤ προτού ακόμα υπάρξει η στοιχειώδης αναταραχή στις αγορές και ενόσω ακόμα τα spreads εκοιμώντο τον ύπνο του δικαίου. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να αναλογίζεται τη βαρύτητα της πράξης του σφετερισμού της εντολής του εκλογικού σώματος, πράξη που ισοδυναμεί με εθνική προδοσία με όλη τη σημασία της λέξης.

Φυσικά δεν περιμένουμε από τις εν λόγω πένες να δείξουν την ελάχιστη ευαισθησία για την αφαίμαξη των μη προνομιούχων στρωμάτων, για την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, για την ανεργία στην οποία θα βρεθεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Για να μην μιλήσουμε και για θέματα ουσίας της δημοκρατίας, μιας και τη δημοκρατία οι ίδιες αυτές πένες, κατάφεραν να την ταυτίζουν με τους θεσμούς που εξασφαλίζουν την ελευθερία των αγορών και μόνον. Είναι οι ίδιες οι πένες που κατάφεραν να εξομοιώσουν στη συνείδηση του κόσμου τα κράτη με εταιρίες, όπου οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, εν είδη board of directors, θα μπορούν να διαχειρίζονται την εταιρία-κράτος εν απουσία των μετόχων-πολιτών και χωρίς μάλιστα να λογοδοτούν. Αλλά ακόμα και στις εταιρίες το διοικητικό συμβούλιο οφείλει να λογοδοτεί στους μετόχους, πράγμα που εν ολίγοις κάνει. Είναι οι ίδιες πένες που δεν θα είχαν πρόβλημα στο να αποδεχτούν τη σύσταση χρηματιστηρίων κρατών, τα οποία μαζί με το υλικό και ανθρώπινο κεφάλαιο θα μπορούν να υπόκεινται σε καθημερινές αγοροπωλησίες. Στην πραγματικότητα τύποις απέχουμε από την κατάσταση αυτή, μιας και επί της ουσίας η Ελλάδα μέσα από τα ομόλογά της παίχτηκε αυτές τις μέρες κυριολεκτικά στα χαρτιά. Και ακολουθούν κι άλλες.

Είναι οι ίδιες πένες και συγκεκριμένα κανάλια που αποφασίζουν ελέω θεού, ν’ απαγορεύσουν τις ανακοινώσεις συγκεκριμένου κόμματος, του ΚΚΕ, ν’ ακουστούν από τα τηλε-μέγαρά τους, είναι τα συγκεκριμένα κανάλια που προετοιμάζουν το έδαφος για κατάργηση όχι μόνο των κοινωνικών δικαιωμάτων, που έχουν ήδη καταργηθεί, αλλά και των πολιτικών δικαιωμάτων, μέσα από τις προτάσεις τους για σύσταση κυβέρνησης προσωπικοτήτων με υπερεξουσίες και απαλλαγμένων από τα συνταγματικά βαρίδια.

Είναι προφανές ότι με τα χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα διαφορετικό δίκαιο το οποίο νομιμοποιεί το δικαίωμα του οποιουδήποτε οργανισμού να καταβαραθρώνει και να εξαφανίζει χώρες και λαούς, στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ενώ δεν νομιμοποιεί το δικαίωμα αντίδρασης των λαών που είναι οι κινητοποιήσεις και η Απεργία. Στη σημερινή κατάσταση η διαστροφή έχει φτάσει σε τέτοιο μεγάλο βαθμό ώστε ο υπ’ αριθμόν κυρίαρχος εχθρός της χώρας και υπεύθυνος για την καταστροφή της να θεωρείται το ΠΑΜΕ, ενώ την ίδια στιγμή παρέχεται απλόχερα ασυλία σε όλους αυτούς που εγκλημάτησαν. Αναφέρομαι στο ΚΚΕ, μιας και αυτό επιλέχτηκε αυτή τη στιγμή να παίξει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Υπερασπίζοντάς το τώρα, υπερασπίζομαι προκαταβολικά και τα υπόλοιπα κομμάτια της αριστεράς που σύντομα θα βρεθούν στην ίδια ακριβώς θέση.

Και μάλιστα τολμούν τη διαστροφή αυτή να την ονομάζουν και πεμπτουσία του ορθολογισμού.

Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η σημερινή κατάσταση προέκυψε από τους χειρισμούς της κυβέρνησης, οι οποίοι ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα οδηγούσαν στο ΔΝΤ. Παρέδωσε τη χώρα, πριν καν ο εχθρός εμφανιστεί στα σύνορα. Ούτε συζήτηση, για τις μάχες που δεν δόθηκαν. Είναι σαν να διάλεξε το ρυάκι εκείνο που θα έβγαζε ντουγρού στον καταρράκτη.

Τι κάνουμε λοιπόν; Τίποτε δεν έχει ακόμα χαθεί. Το ΔΝΤ είναι εδώ, αυτό όμως δεν συνιστά μοίρα και κισμέτ. Είμαστε εκατομμύρια, είμαστε θιγμένοι, είμαστε προδομένοι, είμαστε βιασμένοι. Έχουμε λογική, έχουμε αξιοπρέπεια και πιστεύω ακόμα την αίσθηση του δικαίου. Μπορούμε να προβάλλουμε αντίσταση, μπορούμε να βγούμε και να συναντήσουμε όλους τους άλλους που αισθάνονται το ίδιο με μας. Δεν είναι μόνο στα χαρτιά αυτό που αποκαλείται «συλλογική διάνοια». Είναι αυτή που προκύπτει όταν ο ένας αποφασίζει να έρθει σε επαφή και να κουβεντιάσει και να δράσει με τους πρώτους ας πούμε τέσσερις γείτονές του. Αυτό τουλάχιστον λέει η θεωρία των δικτύων. Αλλά και της πολιτικής!

Η Μέρκελ και η Τσάντα

Η Angela ψάχνει να βρει τα δις...

Μαϊμούδες!

Το παρόν ποστ είναι αφιερωμένο με χιλιάδες φιλιά στον πιο μικρό θαυμαστή (!), (αναγνώστη θα ήταν λιγάκι δύσκολο να τον πούμε), του blog ή για να λέμε την αλήθεια της μαϊμούς του blog,

στο δίχρονο γιο του Κυριάκου.

Τα "Χρυσά" Κουτάλια

Ένα ερώτημα που βασανίζει τον τελευταίο καιρό τη χώρα είναι με τι είδους κουτάλια έτρωγαν οι έλληνες τα τελευταία χρόνια.

Ήταν χρυσά, ήταν αργυρά, ή ήταν απλώς τσίγκινα; Εκεί που συμφωνούμε όμως όλοι είναι ότι ήταν δανεικά.

Πράγματι ο ιδιωτικός δανεισμός, δηλαδή δανεισμός νοικοκυριών και επιχειρήσεων την τελευταία δεκαετία πήρε πολύ τα πάνω του. Από το 2000 και μετά ένα μεγάλο κομμάτι της αύξησης του ελληνικού ΑΕΠ προερχόταν από ιδιωτικό δανεισμό.

Το 2000 ο δανεισμός μόνο των νοικοκυριών ήταν 16,96 δισ. ευρώ. Το 2004 το ποσό αυτό έφτασε τα 51,63 δισ. ευρώ. Το 2007 έφτασε τα 104,11 δισ. ευρώ, ενώ στο τέλος του 2009 έκλεισε στα 119, 6 δισ. Ευρώ, δηλαδή στο περίπου 50% του ΑΕΠ. Η αύξηση δε, του δανεισμού των νοικοκυριών (μεταξύ 2000 και 2009) ήταν τεράστια. Καθόλου περίεργο, μιας και όλοι ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες αυτής της πρακτικής.

Μπορούν όμως αυτά τα νούμερα να υποστηρίξουν επιχειρήματα περί εθνικού δανειακού ξεσαλώματος; Από τι μέταλλο ήταν τελικά φτιαγμένα τα κουτάλια;

Εξαρτάται. Μπορεί να ήταν χρυσά, μπορεί και να μην ήταν. Για να το αποφασίσουμε ας προσφύγουμε στη μέθοδο σύγκρισης με άλλες χώρες εντός και εκτός της Ευρωζώνης.

Τα παρακάτω στοιχεία από το τέλος του 2008 είναι ενδεικτικά. Προσοχή όμως αναφέρονται στον συνολικό ιδιωτικό δανεισμό, (νοικοκυριά και επιχειρήσεις).

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

- Λουξεμβούργο 202,8 δισ. ευρώ στο 553%.του ΑΕΠ

- Μάλτα 25 δισ. ευρώ στο 433% του ΑΕΠ.

- Κύπρος 54,4 δισ. ευρώ στο 321% του ΑΕΠ.

- Ηνωμένο Βασίλειο 5,11 τρισ. ευρώ στο 281% του ΑΕΠ.

- Ιρλανδία 481 δισ. ευρώ στο 259%.

- Δανία 554 δισ. ευρώ στο 238% του ΑΕΠ.

- Κάτω Χώρες 1,1 τρισ. ευρώ στο 185% του ΑΕΠ.

- Ισπανία 1,98 τρισ. ευρώ στο 181% του ΑΕΠ.

- Πορτογαλία 281,76 δισ. ευρώ στο 169% του ΑΕΠ.

- Αυστρία 420 δισ. ευρώ στο 149% του ΑΕΠ.

- Γερμανία 3,23 τρισ. ευρώ στο 129% του ΑΕΠ.

- Γαλλία 2,3 τρισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.

- Βέλγιο δάνεια 402 δισ. ευρώ στο 117% του ΑΕΠ.

- Ιταλία 1,8 τρισ. ευρώ στο 115% του ΑΕΠ.

- Σλοβενία δάνεια 34,54 δισ. ευρώ στο 93% του ΑΕΠ.

- Ελλάδα δάνεια 225 δισ. ευρώ στο 92% του ΑΕΠ.

- Φιλανδία δάνεια 165,46 δισ. ευρώ στο 89,6% του ΑΕΠ.

- Σλοβακία 30,75 δισ. ευρώ στο 47,4% του ΑΕΠ.

Ίδρωσα μέχρι να βρω την Ελλάδα, πεταμένη στις τελευταίες θέσεις του πίνακα, και τρίτη από το τέλος. Κρίμα στις τράπεζες και στην προσπάθεια που κατέβαλαν για να μας δανείσουν. Βράχοι όμως εμείς. Αντιστεκόμενοι, τραβήξαμε μόνο ένα 92% του ΑΕΠ, τρίχες κατσαρές δηλαδή, μπροστά στο 553% των Λουξεμβουργιάνων και το 433% των Μαλτέζων.

Τι ήταν τα κουτάλια τελικά; Τσίγκινα θα τα 'λεγα, χωρίς πολύ μεγάλο δισταγμό.

Η Εξουσία ως Θύμα

Προς στιγμήν είχα την εντύπωση ότι οι εμπαθείς επιθέσεις ενάντια στον αποκαλούμενο διεφθαρμένο λαό είχαν αρχίσει να ατονούν, λόγω του ότι, όπως φαντάστηκα, η κριτική με τα νέα στοιχεία που είχαν προστεθεί στην ανάγνωση της κρίσης, όπως η συμβολή των διαρθρωτικών προβλημάτων της ΕΕ στον οικονομικό μαρασμό της περιφέρειας, η απομύζηση του πλούτου μέσω του μηχανισμού των δανείων και χρεών κλπ, είχε προχωρήσει σε ανώτερα και πιο σύνθετα επίπεδα.

Έκανα λάθος. Οι βιτριολικές πένες, ενίοτε αυτοαποκαλούμενες και αριστερές συνεχίζουν ακάθεκτες το βιολί τους, βουτηγμένες μέχρι το λαιμό στις ηθικολογικές προκείμενες του νεοφιλελεύθερου λόγου.

Ποιες είναι λοιπόν οι αντιρρήσεις μου;

Οι επιθέσεις αυτές πρώτα πρώτα εξακοντίζονται από ένα άκρως απολιτικό επίπεδο εστιάζοντας σε πράξεις απομονωμένες από τις κοινωνικοπολιτικές τους συνιστώσες. Έτσι μένει η εντύπωση ότι η διαφθορά των ελλήνων οφείλεται είτε σε ένα σκάρτο διαχρονικό DNA είτε ότι έγινε ερήμην του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος στο οποίο η διαφθορά, ως γνωστόν, αποτελεί ενδημικό φαινόμενο.

Οι επιθέσεις αυτές, και ειδικά από αυτοαποκαλούμενους αριστερούς που απ’ ότι φαίνεται τα όπλα της κριτικής τους έχουν πάρει διαζύγιο από τη μαρξιστική θεωρία, γίνονται από τη σκοπιά της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας που εκλαμβάνει το λαό σαν Ηθικό και όχι σαν Πολιτικό υποκείμενο και την κοινωνία σαν έναν Αταξικό Όχλο. Κατά κανόνα δε, το κατώτερο στρώμα αντιμετωπίζεται σαν εχθρική μάζα, χωρίς την διαβρωτική επίδραση της οποίας το σύστημα θα λειτουργούσε σαφώς καλύτερα. Από πότε η Ηθική ήρθε να αντικαταστήσει την Πολιτική; Από πότε η κοινωνία έχασε την ταξική της δομή και έπαψε να απαρτίζεται από εκμεταλλευόμενες και εκμεταλλεύτριες τάξεις, εξουσιαζόμενους και εξουσιαστές;

Οι επιθέσεις αυτές, με τον τρόπο που διατυπώνονται αποκρύπτουν τις αιτίες της διαφθοράς που είναι εγγενείς στον τρόπο λειτουργίας του παρόντος συστήματος διακυβέρνησης, καθιστούν το λαό στον ίδιο βαθμό συνυπεύθυνο για την οικονομική παρακμή, και επιπλέον του ζητούν και τα ρέστα για το ότι δεν έδρασε εγκαίρως για ν’ ανατρέψει το σύστημα. Πώς γίνεται και επιλέγοντας μεμονωμένα τρανταχτά «παραδείγματα» να τα γενικεύουν και κατόπιν να εξομοιώνουν το λαό με το δείγμα;

Κι όλα αυτά εκ των υστέρων, όταν μέχρι χθες του ζητούσαν να κάνει ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή να δανείζεται και να καταναλώνει πατριωτικά, για να συντηρείται η παραγωγική μηχανή και να δημιουργούνται θέσεις εργασίας (αυτή ήταν η ορθοδοξία, αυτό ήταν το δόγμα). Ποιος τώρα έρχεται να τον κατηγορεί ότι έτρωγε με δανεικά και με χρυσά κουτάλια, όταν οι ίδιες οι ανώτατες οικονομικές αρχές της Ευρώπης και Αμερικής με το να μειώνουν τα επιτόκια δανεισμού σε ιστορικά χαμηλά έσπρωχναν κράτη και λαούς στο να κάνουν ακριβώς αυτό, να δανείζονται δηλαδή ασύστολα για να καταναλώνουν; Με διαχρονικό φυσικά στόχο την παγίδευση των λαών στη χρηματιστηριακή αιχμαλωσία.

Ποιος επέτρεψε στις τράπεζες να δανείζουν σε πολλαπλάσιο βαθμό σε σχέση με τα κεφάλαια που διέθεταν; Ο διεφθαρμένος και ηδονοθηρικός λαός; Αυτός ήταν που τις εκλιπαρούσε και αυτές ήταν οι ανήμπορες που ενέδιδαν; Ή συνέβη το ακριβώς αντίθετο;

Πού άνθισαν τα περιβόλια της διαφθοράς, παρά σ’ αυτά τα ίδια κράτη, ντόπια και ξένα που σήμερα μάς λιθοβολούν; Μπορεί να παριστάνει η Γερμανία την άμωμη, όταν οι επιχειρήσεις της, εντός και εκτός συνόρων, δρουν με δέλεαρ τη μίζα που θα μπουκώσουν τους εκάστοτε κατέχοντες θέσεις εξουσίας; Υπάρχει άραγε καπιταλισμός χωρίς διαφθορά; Ας θυμηθεί κάποιος το πού και πότε και ας μας πληροφορήσει. Και τώρα γιατί μας πειράζει τόσο πολύ που η διαφθορά του συστήματος εκδημοκρατίστηκε και κατέστη και κτήμα του λαού; Άπαξ και απλώθηκε και προς τα κάτω πάψαμε να βλέπουμε και την πηγή απ’ όπου συνεχίζει ν’ αναβλύζει;

Κι ας δούμε τελικά τι και ποιον τελικά εξυπηρετούν όσοι συνεχίζουν να εστιάζουν το πρόβλημα της κρίσης στην «ηθική παρακμή» του ίδιου του λαού. Παίζουν το ρόλο τιμωρών; Παίζουν το ρόλο ψυχαναλυτών, οι οποίοι ελπίζουν ότι στήνοντας ντιβάνια σε κάθε γωνιά της Αθήνας ο λαός θα συνέλθει και θα ανακάμψει ηθικά; Τι νομίζουν ότι τελικά θα πετύχουν; Την ηθική ανάκαμψη ενός λαού μέσα από ψυχολογικές προτροπές του τύπου: «να δει επιτέλους τον εαυτό του στον καθρέφτη;». Τι σόι καθρέφτης θα είναι όμως αυτός από τον οποίο θα απουσιάζει το δαιμονικό πρόσωπο της εξουσίας-μέδουσας;

Είναι θέμα ενός κακού λαού η διαφθορά τελικά, ή εγγενής ιδιότητα του συστήματος που εκμαυλίζοντας και εκμαυλιζόμενο εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του; Είναι τελικά οι εκλογές το καθαρτήριο κάθε ανομίας; ‘Η η επικύρωση και η νομιμοποίηση προσώπων και πολιτικών που έχουν ήδη προαποφασιστεί και έχουν διοχετευθεί μέσα από κανάλια προπαγάνδισης σαν οι μόνες ορθές και επωφελείς για τον τόπο; Τελευταίο παράδειγμα, ο Nick Clegg στην Αγγλία. Υπάρχει καμιά αμφιβολία για το από πού ξεπήδησε, αν όχι μέσα από τα κανάλια και τα studio των τηλεοράσεων;

Αφού λοιπόν, ο λαός εκλέγει διεφθαρμένους, σύμφωνα με την τρέχουσα «θεωρία» δεν φταίνε οι διεφθαρμένοι πολιτικοί αλλά ο λαός που τους εκλέγει. Επομένως, δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Ο λαός φυσικά, ενώ οι άλλοι απλά «κάνουν τη δουλειά τους»!

Αν η Αριστερά ακόμα επιδιώκει την ανατροπή του συστήματος καλό θα κάνει να ξαναπιάσει στα χέρια της τα μαρξιστικά εργαλεία κριτικής και ν’ αρχίζει, μέσα από τη σούπα που λέγεται λαός, να ξεχωρίζει, τις τάξεις, τους ταξικούς συσχετισμούς, την ταξική πάλη και άλλα συναφή, ξεχασμένα από καιρό και ας βάλει όλη της την τέχνη στο να ξαναστήσει στα πόδια του αυτό που λέγεται ταξική συνείδηση και ταξικός εχθρός. Έννοιες, ξεχασμένες, συκοφαντημένες και αλεσμένες, χρόνια τώρα, στο μύλο του νεοφιλελευθερισμού και των ηθικών του κατηγοριών. Αυτό θα ήταν, όντως, ένα πολύ πιο χρήσιμο έργο!

Συναφή Κείμενα:

Αντι-θέσεις: Μια κριτική στην πολιτική ρητορική της ανανεωτικής αριστεράς

Κρίση και Ταξική Πάλη

Λαϊκά Στρώματα και Φοροδιαφυγή

Ατομική Καλυτέρευση, Πολιτική Αλλαγή;

Το Πάρτι με τα Μαστίγια

Σφάξε με Πασά μου ν’ αγιάσω

ΑΠΟΡΙΑ

Μια απορία θέλω να εκφράσω σήμερα, έναν παραλληλισμό που μου γυροφέρνει το μυαλο από το Σάββατο.

Αν το κίνημα αμφισβήτησης της κλιματικής αλλαγής, παρά τις σχολαστικές πειραματικές μετρήσεις και τις περίτεχνες θεωρητικές αναλύσεις, θεμελιωμένες πάνω σε αυστηρούς φυσικούς νόμους, απόρροια της εργασίας χιλιάδων επιστημόνων σε ολόκληρη την υφήλιο, μπόρεσε να ριζώσει τόσο γρήγορα και να εντάξει στους κόλπους του εκατομμύρια πεπλανημένους οπαδούς,

πώς είναι δυνατόν το κίνημα αμφισβήτησης των πορισμάτων των νεοκλασσικών οικονομικών αναλύσεων, βασισμένων σε μεταφυσικές προϋποθέσεις περί της τελειότητας και του αλάθητου ας πούμε των αγορών, καθώς και σε σαφώς υποδεέστερες, έρμεες αστάθμητων ψυχολογικών παραγόντων θεωρητικές κατασκευές,

να είναι ακόμα τόσο ασθενικό και αβέβαιο;

Τι άλλο παραπάνω από τη σημερινή κατάρρευση χρειάζεται να δει κανείς για να τους απορρίψει μιας δια παντός;

Ρητορική η ερώτηση, αλλά θα έσκαγα αν δεν την έκανα!

Τελικός Κυπέλλου

Αγαπητοί μου,

ο δικομματισμός στην πολιτική σάς πείραξε, ο δικομματισμός στο Ποδόσφαιρο, τόσες χιλιετίες, ούτε που σάς πέρασε καθόλου απ' το μυαλό! Κι ούτε μια διαδήλωση δεν κάνατε γι αυτό.

Καλά να πάθετε, λοιπόν, τάλαινες οπαδοί του Άρη, του Πανιώνιου, της Καβάλας, του Πάοκ, του Ηρακλή, της ΑΕΚ, του Λεβαδειακού, της Ξάνθης και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

Τα συλλυπητήριά μου.

Καλή Χρεοκοπία, Αδέρφια!

Χθες (23-4-2010) είπαμε ήταν ημέρα χαράς και εθνικής παλιγγενεσίας. Αυτά όμως χθες. Όσο χαρήκαμε, χαρήκαμε. Η χαρά δεν είναι και για χόρταση. Αλλιώς δεν θα λεγόταν κι έτσι. Ρουτίνα θα την λέγαμε, βραχνά και βρόγχο, όπως άλλωστε και κάθε τι που μας παρέχεται μ’ απλοχεριά και με τη σέσουλα. Η χαρά είναι χαρά γιατί δίνεται με τσιγκουνιά.

Για να ενδυναμώσω λοιπόν τα χθεσινά αισθήματα χαράς θα σας προσφέρω σήμερα και μια τόση δα δόση λύπης.

Πριν καλά καλά κοπάσουνε, λοιπόν τα γέλια της γιορτής και πριν καλά καλά καθαρίσει ο ουρανός από την τσίκνα απ’ τα χιλιάδες αρνιά που ψήνονταν εψές στη Σόλωνος, άρχισε πάλι η γκρίνια, η αμφιβολία και η κατήφεια. Ωραία, μας έκανε ποδαρικό το ΔΝΤ, ως ο πρώτος απεσταλμένος τους Συνδικάτου Σωτηρίας. Ωραία, θα πληρωθούνε οι μισθοί και οι συντάξεις του μηνός Μαΐου. Ωραία, ας πούμε ότι η Μέρκελ θα συναινέσει στον «Μηχανισμό» σύντομα, και ότι το ΔΝΤ θα προλάβει να σκάσει τα 8,9 δις πριν τα σήμαντρα βαρέσουν συναγερμό την αυγή της 19^ης Μαΐου. Ξέρετε, αυτά τα δις που χρωστάμε από τα δάνεια που πήραμε για να πραγματοποιήσουμε τη Μεγάλη Ιδέα των Ολυμπιακών, αυτή που συνεπήρε το έθνος, σε τέτοιο βαθμό, ώστε όσοι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου να λοιδωρούνται από τότε ως Κασσάνδρες το καλύτερο, και ως αναρχικοί ή προδότες, το χειρότερο.

Τι θα μας δανείσει λοιπόν το ΔΝΤ; Ψιχία. 15 δις ευρώ όλα κι όλα, από τα οποία το μεγαλύτερο μέρος, όπως είδαμε, με το καλημέρα σας θα έχει ήδη φαγωθεί. Θα προσπεράσω το γεγονός ότι ένα τόσο τσιφούτικο ταμείο, έχει τόσο μεγάλο θράσος ώστε να διεκδικεί κυρίαρχο λόγο στη ζωή και το θάνατο εκατομμυρίων ελλήνων, και θα πάω λίγο παραπέρα. Στο μετά. Όχι στο πολύ μετά, στη μετά θάνατον ζωή, αλλά στους αμέσως επόμενους μήνες.

Πόσα θέλουμε για φέτος να ξελασπώσουμε με τα τρέχοντα; Γύρω στα 50 δις, λένε οι επαΐοντες. Πόσα θα θέλουμε τις επόμενες χρονιές, όπου η ύφεση θα τρέχει με ένα 4% περίπου, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της κραταιάς Bundesbank; Ούτε λίγο, ούτε πολύ, όπως τα βγάζει ο Δ. Καζάκης, στην τετραετία 2010-2014 το χρέος θα έχει πετάξει στα 420 δις ευρώ, όπως ανάλογα θα έχει πετάξει στα ουράνια και η εξυπηρέτησή του στις τακτές ημερομηνίες.

Δε χωράει λοιπόν αμφιβολία ότι όσο περισσότερα δανειζόμαστε, τόσο περισσότερα θα φεύγουν από τα ταμεία, και με δεδομένη την ύφεση, το μέλλον μας σαν χώρα φαντάζει σκοτεινό. Ανάπτυξη, ναι! Αλλά με τι λεφτά, όταν όλα τα έσοδα θα παίρνουν την άγουσα για τους τοκογλύφους;

Αυτό φυσικά δεν αποτελεί δικό μας μυστικό, αλλά κοινή βεβαιότητα και μάλιστα των «αγορών». Έτσι, όπως δεν χάρηκαν την 25^η Μαρτίου, έτσι όπως δεν χάρηκαν την 11^η Απριλίου με τ’ αποτελέσματα της περίφημης τηλεδιάσκεψης του Eurogroup, έτσι και σήμερα, λίγο δύσκολο το βλέπω να χαρούν.

Ήδη, από καιρό βγαίνουν στον αέρα δημοσιεύματα από έγκριτους κύκλους των «αγορών», FT, WSJ, και σία, ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να τα βγάλει πέρα, και ότι όπως και να το κάνουμε είναι γραφτό της να χρεοκοπήσει, ακόμα και χίλια ΔΝΤ να πέσουν το κατώφλι της. Τίποτε απ’ όλα αυτά βέβαια δεν γράφεται τυχαία, μόνο και μόνο για να γεμίζουν οι σελίδες με αέρα κοπανιστό. Είναι φανερό ότι οι αγορές μάς σπρώχνουν προς τη χρεοκοπία για το μόνο και λόγο ότι είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι έχουν ποντάρει επάνω της, και δύσκολο το βλέπω να παραιτούνται. Να σας πω, κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν είχα τα μέσα

Διαβάζω στη σημερινή «ΑΞΙΑ», και στο άρθρο του Δ. Παπακωνσταντίνου, «Γιατί δεν πείθονται οι αγορές;», ότι από την 25^η Μαρτίου και δώθε, όσοι είχαν θέσεις στα ελληνικά CDS και τις διατήρησαν αποκόμισαν γύρω στα $13 δις, ενώ από τον Οκτώβριο, ή ακόμα καλύτερα από τον Δεκέμβριο και μετά τα κέρδη ανέρχονται στα 80-90 δις δολάρια. Not Bad! Το δε ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας ακόμα και σήμερα παίζεται στο 35-40%. Και σημειωτέον οι χρεοκοπίες δεν γίνονται, αλλά φτιάχνονται. Αυτό, θα πρέπει να το έχουμε μάθει, τόσους μήνες πια μέσα στα πράγματα!

Επιπλέον, το ίδιο μήνυμα έρχεται και από μια πλειάδα αναλυτών, οι οποίοι όπως φαίνεται σε δημοσίευμα του tvxs εξέφραζαν ακόμα και χθες, έντονα τις ανησυχίες τους, για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας.

Ο Εconomist, via (in Love With Life), επίσης δεν χαρίζεται. Εκτιμώντας ότι το χρέος θα έχει φτάσει στην τετραετία στο 142% έως το 149% του ΑΕΠ και ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να κόψει γύρω στο 15% των πρωταρχικών δημοσίων δαπανών της, στόχος όχι και πολύ ρεαλιστικός, διερωτάται κατά πόσον η χρεοκοπία είναι ένα πλέον ένα βιώσιμο και προτιμητέο σενάριο. Αναφερόμενος δε σε μια πλειάδα χωρών που το κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερους κραδασμούς, είναι φανερό ότι μας δείχνει το δρόμο. Αναδιαπραγμάτευση καρντάσια και καλή σας επιτυχία!

Έτσι, μην ταραχτείτε αν δείτε τις επόμενες μέρες, τα spreads να ξαναπιάνουν ταβάνι.

Ημέρα Χαράς!

Μετά την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού σχετικά με την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης (sic), ο πρόεδρος του Συνδέσμου των Χρηματιστών ΣΜΕΧΑ Αλέξανδρος Μωραϊτάκης δήλωσε στο Reuters:

«Τα νέα είναι θετικά. Όπου έχει πάει το ΔΝΤ, τα χρηματιστήρια αντιδρούν θετικά. Το ΔΝΤ θα προσφέρει χρηματοδότηση με χαμηλότερο επιτόκιο, περίπου 3,75%, ενώ οι χώρες τις ευρωζώνης με 5% - πολύ καλύτερα από το 7% των αγορών. Αυτό θα βοηθήσει να αμβλυνθούν οι πιέσεις στον προϋπολογισμό και τις τράπεζες. Το ΔΝΤ έχει τεχνικές γνώσεις που θα βοηθήσουν τα υπουργεία να περιορίσουν τις δαπάνες. Οι εκθέσεις που θα δημοσιοποιήσει θα παρέχουν μία αξιόπιστη αξιολόγηση της οικονομίας, που θα καθησυχάσει τις αγορές».

Μετά απ' αυτό, δεν έχουμε άλλα περιθώρια παρά να ξεσαλώσουμε από τη χαρά μας που θα διασωθούν οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ και το ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ, και με τα valium που θα μοιράσει το ΔΝΤ, θα ηρεμήσουν και οι ΑΓΟΡΕΣ!

Το Θράσος των Αεροπορικών Εταιριών

Η τέφρα, ή ας πούμε η σκόνη που άφησε πίσω του το ηφαίστειο της Ισλανδίας με το περίεργο όνομα δεν λέει να κατακαθίσει, για άλλον όμως λόγο από αυτόν, που καθήλωσε στο έδαφος αρκετές χιλιάδες πτήσεις.

«Σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπούν το κεφάλι», συνήθιζε να λέει η θυμόσοφη γιαγιά μου, κάθε φορά που εμείς τα μικρά αντί να λουφάξουμε μετά από κάποια σκανταλιά, βγάζαμε γλώσσα, και ζητούσαμε μάλιστα και τα ρέστα από πάνω για την τιμωρία που ερχόταν. Το ίδιο ακριβώς κάνουν τώρα και οι αεροπορικές εταιρίες, με το να ζητούν από τις κυβερνήσεις και από τους αρμόδιους οργανισμούς ασφαλείας, τα ρέστα για τις απαγορεύσεις που επέβαλαν στις πτήσεις, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να βρεθούν στα καλά καθούμενα με αρκετά δισεκατομμύρια χασούρα.

Ενώ θα ήταν εύλογο να ζητήσουν κάποια αποζημίωση, λόγω απρόβλεπτου φυσικού φαινομένου, με το ίδιο σκεπτικό που και οι αγρότες ζητούν και παίρνουν αποζημιώσεις λόγω έκτακτων καιρικών φαινομένων, στην περίπτωση αυτή όμως η αιτίαση της αποζημίωσης δεν ήταν το φυσικό φαινόμενο καθ’ αυτό, αλλά οι άστοχοι, κατά τη γνώμη τους, κυβερνητικοί χειρισμοί λόγω της υπερβάλλουσας σχολαστικότητας που επέδειξαν στο θέμα της ασφάλειας των επιβατών.

Δηλαδή, κατηγορούν ευθέως τις κυβερνήσεις για τον ιδιαίτερα σώφρονα τρόπο που χειρίστηκαν την υπόθεση, αφήνοντας να εννοηθεί πως αν ήταν στο χέρι τους δεν θα δίσταζαν και να πετάξουν, παρ’ όλο που δεν υπήρχε από κανέναν επιστημονικό φορέα πιστοποίηση για το ανώτατο όριο τέφρας που μπορούν οι κινητήρες να χωνέψουν χωρίς να στομώσουν και να καταστραφούν. Τέτοιο όριο αναγκάστηκαν να θεσπίσουν εκ των υστέρων, εν σπουδή και κατόπιν πιέσεων, όπως απεδείχθη.

Δεν μου το βγάζετε λοιπόν απ’ το μυαλό, ότι ήταν κι αυτός, δηλαδή η απειλή μηνύσεων από τις αεροπορικές εταιρίες, ένας από τους λόγους που οι αιθέρες άνοιξαν τόσο νωρίς και χωρίς ακόμα να έχουν καθαρίσει εντελώς, όπως οι πάγιοι κανονισμοί όσον αφορά την ηφαιστειακή τέφρα ορίζουν.

Η ιστορία αυτή είναι αρκετά διδακτική για τον τρόπο που λειτουργούν τελικά οι εταιρίες όταν πρόκειται να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Και δεν είναι τυχαία η δυσπιστία εκ μέρους ημών, των πελατών τους όσον αφορά την αγαθότητα των προθέσεών τους.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να προσθέσω και κάτι τις σχετικά με το μύθο των φτηνών αεροπορικών εισιτηρίων, γεγονός που τάχατες επετεύχθη λόγω της αοράτου χειρός της αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού. Στην πραγματικότητα τα αεροπορικά εισιτήρια, μετά από μια περίοδο όντως χαμηλών τιμών, τα τελευταία χρόνια έχουν ακριβύνει κατά πολύ για όσους δεν μπορούν να προγραμματίσουν το ταξίδι τους αρκετούς μήνες πριν. Ο λόγος; Τα καρτέλ φυσικά που δεν άργησαν να σχηματιστούν ανάμεσα σε ομάδες αεροπορικών εταιριών, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε κάθε τομέα της οικονομίας. Αυτό το τελευταίο, για όσους ακόμα διατηρούν ψευδαισθήσεις περί ελεύθερου ανταγωνισμού κλπ.

Αποκλίνοντες Δρόμοι

Κάπου, πήρε το μάτι μου σήμερα στις ειδήσεις, τους πέντε, έξι διαπραγματευτές του ΔΝΤ. Είτε μετριοπαθείς αποδειχτούν, είτε επηρμένοι τσόγλανοι, το σίγουρο είναι ότι θα βγάλουν απ' τα κιτάπια τους μια πλειάδα λύσεων βασισμένων στην τάδε ή στη δείνα διάσημη δημοσίευση και στην τάδε ή στη δείνα βραβευμένη διδακτορική διατριβή, με την τελική, δοθέντος και του θαυμασμού που δείχνει ο Πρωθυπουργός προς την τεχνοκρατία, την οποία επικινδύνως μπερδεύει με την αξιοκρατία, να επιλέγεται με βάση όρους όπως citation index, impact factor, cv κλπ.

Βλέποντάς τους από πίσω, αθλητικούς, με τα backpack τους και τις όλο άνεση κινήσεις τους, σκέφτηκα πόσο καλά και στο φιζίκ και στη νοοτροπία ταιριάζει μαζί τους ο Πρωθυπουργός, γιατί όχι και ο Υπουργός Οικονομικών. Αμερικανοτραφείς και αμερικανοσπούδαχτοι, τρόφιμοι κυρίως campus πανεπιστημίων, αιθουσών συσκέψεων, και αποστειρωμένων διαδρόμων των κέντρων εξουσίας, πόση αλήθεια σχέση έχουν με τους πραγματικούς δρόμους, και με όλους εμάς που τους περπατάμε;

Δύσκολο από μια τέτοια διαπραγμάτευση να βγει κάτι καλό για μας, αφού δεν μας γνωρίζουν. Κάπως, με κάποιο τρόπο πρέπει να τους δείξουμε ποιοι είμαστε τέλος πάντων, ότι υπάρχουμε κι εμείς, ότι δεν είμαστε νούμερα και στατιστικές, ότι έχουμε πρόσωπα και φωνές, ότι είμαστε άνθρωποι και κυρίως, ότι δεν τους εγκρίνουμε και ότι δεν τους θέλουμε.

Άνθρωποι-Προϊόντα

Όταν ήμασταν μικροί τα μόνα πράγματα που ξέραμε ότι μπαίνανε στις βιτρίνες ήταν τα τυριά, τα σαλάμια, τα ρούχα, τα υφάσματα, τα παπούτσια, τα βιβλία, και για να μην τα πολυλογώ κάθε τι που άκουγε στο όνομα εμπόρευμα. Α! Ήταν φυσικά και οι γυναίκες στην πουτανογειτονιά DeWallen του Άμστερνταμ, που όπως ακούγαμε τότε, νοίκιαζαν κι από μια βιτρίνα για να στήνονται και να επιδεικνύουν τα κάλλη τους, κυρίως, έλεγα εγώ, για να προφυλάσσονται απ’ τον χιονιά, κι από το ξεροβόρι των καναλιών, κάτι που δεν είχαν ανάγκη να κάνουν οι συναδέλφισσές τους των νοτίων χωρών που την έβγαζαν άνετα στα πεζοδρόμια μ’ ένα σάλι ή μιαν εσάρπα ριγμένη στους ώμους, κι αυτό σπανίως.

Το ότι οι γυναίκες αποφάσισαν κάποια στιγμή να εργάζονται από τις βιτρίνες και όχι από τα πεζοδρόμια, επιλογή που χάνεται στα βάθη της ιστορίας, απετέλεσε την μεγαλύτερη καινοτομία του επαγγέλματος, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο ποσοστό του τουριστικού συναλλάγματος της Ολλανδίας να οφείλεται στη συγκεκριμένη αυτή σύλληψη. Έτσι το θέαμα «πουτάνες στη βιτρίνα» απετέλεσε, μετά τις τουλίπες και τους ανεμόμυλους κάτι σαν το σήμα κατατεθέν της Ολλανδίας, λίγο πολύ όπως ο Πάπας στη Ρώμη, οι τσολιάδες στην Αθήνα και οι φρουροί του Μπάκινχαμ στο Λονδίνο. Τίποτε παραπάνω που να ξεσηκώσει μια παν-ολλανδική φεμινιστική θύελλα. Άλλωστε εκείνες τις εποχές δεν νοιάζονταν και πολύ για την προστασία της τιμής και της αξιοπρέπειας αυτών των γυναικών, που έτσι κι αλλιώς λόγω επαγγέλματος ήταν ήδη ξεγραμμένες.

Κάποια στιγμή κάποιος ευφάνταστος έμπορας στη γενέθλια πόλη μου αποφάσισε να στήσει στη βιτρίνα μια ολόδροση κοπέλα με μαγιό, από τις καθωσπρέπει και όχι από τις παστρικιές, αλλά το εγχείρημα δεν κράτησε πάνω από μια μέρα λόγω της εχθρικής υποδοχής του από το καταναλωτικό κοινό, που μπορούσε ακόμα να διακρίνει ότι οι βιτρίνες ήταν για τα εμπορεύματα και όχι για τους ανθρώπους. Και ότι ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο υπήρχαν ακόμα ανυπέρβλητες διαφορές.

Όταν με τα χρόνια οι διαχωριστικές αυτές γραμμές άρχισαν σιγά σιγά να αμβλύνονται και να επεκτείνονται και στο γενικό πληθυσμό, παρατήρησα ότι κατά μήκος της τουριστικής Ιστικλάλ, και κατ΄ αναλογίαν με την De Wallen του Άμστερνταμ, αρκετά κεντρικά εστιατόρια της Κωνσταντινούπολης, μιας και δεν μπορούσαν να στήσουν λόγω copyright πουτάνες, έστηναν σε βιτρίνες με βουκολικό περιεχόμενο μαντιλοδεμένες ροδομάγουλες χωριατοπούλες οι οποίες δασκαλεμένες να κοιτούνε τη δουλειά τους και όχι τους πελάτες απ’ έξω που τις περιεργάζονταν, άνοιγαν με δεξιοτεχνία διάφανα φύλλα που στη συνέχεια μετέτρεπαν σε λαχταριστές πίτες.

Η Αθήνα δεν θα μπορούσε να μένει πίσω. Με συγκριτικά μεγάλη χρονική καθυστέρηση, αλλοδαπή αλυσίδα ζαχαροπλαστείων έρχεται και πλειοδοτεί. Μεταφέρει το εργαστήριό της από τα υπόγεια, ή από τα πίσω δωμάτια όπου συνήθως βρίσκεται, μπροστά μπροστά και στην πρώτη γραμμή, το κάνει βιτρίνα το ίδιο, και καθιστά τους εργαζόμενους τεχνίτες, γιους και παραγιούς διαφανείς στα περίεργα μάτια των περαστικών και πρώτης τάξεως θέαμα.

Αν ο,τιδήποτε μπαίνει σε μια βιτρίνα σηματοδοτεί τη μετατροπή του σε εμπόρευμα, τότε γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι να σηματοδοτούνε κάτι άλλο;

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Πόσο Νόμιμη είναι μια κυβέρνηση που παίρνει την Εξουσία πατώντας αποκλειστικά πάνω στα Ψέματα;

Καθίστε για λίγο εν ηρεμία και προσπαθήστε ν’ αντιληφθείτε το μέγεθος της Απάτης. Ψηφίζεις για το Α, περιμένεις από αυτούς που το διακήρυξαν να το πραγματοποιήσουν, έστω με κάποια μερεμέτια, αλλά να σου προκύπτει ο αντίποδας, δηλαδή το Ω;

Γιατί όμως συγχωρούμε τα ψέματα; Γιατί τα υποτιμούμε; Γιατί να δείχνουμε ανοχή στους ψεύτες; Κι όμως, αν το καλοσκεφτούμε δεν κάνουμε πάντα έτσι. Διότι η ανοχή φαίνεται να στρέφεται μόνο προς τις κυβερνήσεις ενώ στην προσωπική μας ζωή δε συγχωρούμε καθόλου τα παιδιά μας όταν μας λένε ψέματα, αλλά ανησυχούμε βαθύτατα γι αυτό, επίσης δε συγχωρούμε καθόλου τους συζύγους μας, ειδικά αυτούς, όταν κι αυτοί μας λένε ψέματα κι όταν μάς απατούν, και μάς εξαπατούν.

Τι κάνει ένας καταναλωτής όταν βρίσκει άλλα αντ’ άλλων ψώνια στη σακούλα του και μάλιστα από τα πιο σκάρτα; Δεν εξοργίζεται με τον μπακάλη, δεν τρέχει να του τα πετάξει πίσω στα μούτρα; Δεν σταματάει να ψωνίζει από αυτόν;

Γιατί λοιπόν στην ιδιωτική μας ζωή να συμπεριφερόμαστε πολύ πιο λογικά, απ’ ότι σαν πολίτες; Γιατί να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα και την ευταξία της οικογενειακής μας ζωής με τόση σωφροσύνη, ενώ σαν πολίτες να συμπεριφερόμαστε με τόση απερισκεψία, όταν μάλιστα μέσα από την ανοχή μας και την απάθειά μας διακυβεύονται κόποι και περιουσίες μιας ζωής και το μέλλον το δικό μας και της χώρας;

Πώς να ανεχτείς λοιπόν μια κυβέρνηση που σε εξαπάτησε για να ανέλθει στην εξουσία, και η οποία συνεχίζει να σ’ εξαπατά και να διαχειρίζεται το μέλλον σου, παραδίδοντάς το μάλλον σε άλλους να το διαχειριστούν, με τόση αδιαφάνεια και με τόση ευκολία;

Πώς παίρνει τέτοιες αποφάσεις που υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας, πώς φέρνει το ΔΝΤ στη χώρα, χωρίς να ΕΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ, Ποιος τους έδωσε αυτή την εντολή;

Γιατί έχει πνίξει, γιατί έχει εξαφανίσει από το τοπίο της ελεγχόμενης ενημέρωσης κάθε άλλη φωνή;

Για τους λόγους που προανέφερα, πιστεύω βαθύτατα ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει την απαιτούμενη νομιμοποίηση για να προβεί στις ενέργειες που προβαίνει. Αν θελήσει να την έχει ας προκηρύξει ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.

Ας αφήσει ν’ ακουστούν όλοι οι εναλλακτικοί τρόποι εξόδου. Και υπάρχουν και είναι προφανείς στο βαθμό που την εξουσία αναλάβουν ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ και όχι ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ. Όποιες εντολές και να παίρνει η κυβέρνηση, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν τις παίρνει από μας!

Τα Spreads της Τρομοκρατίας

Μέρες αγαλλίασης οι τωρινές. Πιάσανε λέει τους τρομοκράτες και έτσι θα πάψουμε πια να τρομοκρατούμαστε και να ζούμε το δράμα των τρομοκρατημένων. Το βλέπεις παντού, στα πρόσωπα του λαού που ξεχύθηκε αλλόφρων από χαρά στους δρόμους, (πάλι καλά που δεν σκέβρωσε τόσα χρόνια χωμένος στα υπόγεια από το φόβο του τρόμου), στον ήλιο που λάμπει πιο λαμπρός από ποτέ, στα παρτέρια που άνθισαν, στα πουλιά και τους παπαγάλους της ΓΑΔΑ που κελάηδαν.

Κι όμως μέσα σ’ αυτό το πανηγύρι, τα spreads δεν φάνηκε να ξετρομάζουν και να αποκλιμακώνονται. Τι παραπάνω να θέλουν πια τα σκασμένα. Τι να τους φέρουμε για να πειστούν; Δεν ξέρω, όμως μιας και είναι τόσο ευαίσθητα όπως τα παινεύουν, μπορεί κάτι να ξέρουν παραπάνω για να μην ξετρομάζουν.

Ίσως γιατί δεν βρήκαμε ακόμα τη γιάφκα. Γιατί δεν στήνουνε μια γιάφκα βρε παιδί μου; Αναρωτιέται ο Πιτσιρίκος και τους δίνει ιδέες. Τι τους λείπουν; Τα όπλα, τα σπίτια, τα βιβλία, οι καφετιέρες, η ανακατωσούρα που συνήθως επικρατεί εκεί, γιατί πώς να εμπιστευθείς τα κλειδιά σε μια ξένη γυναίκα να πάει να καθαρίσει;

Μπα, μπορεί να φοβούνται τα τεκμήρια και δεν πάνε να τη στήσουν. Αποτελεί η γιάφκα τεκμήριο; αναρωτιέται ο Καιρός της Ελευθεροτυπίας; Όντως, μεγάλη παράλειψη αν το νέο φορολογικό δεν δώσει απάντηση.

Τo μάτι πάλι του grsail γυάλισε όταν αντίκρισε τις τζιπάρες που τις ξερνούσαν μια μια τα υπόγεια του γνωστού κτιρίου. Μα τι να θέλουν τις σκάρες εκεί πάνω, και το βίντσι μπροστά και τον κοτσαδόρο εκεί πίσω, αναρωτιόταν, ενώ συμπλήρωνε τη φορολογική του δήλωση. Δεν κατάλαβε βέβαια ότι αυτά περιλαμβάνονται στην πληβειακή έκδοση. Λόγω οικονομίας είχαν κόψει την κάμερα μπροστά για να τραβάς το σαφάρι, το δορυφορικό τηλέφωνο και το κότερο που είθισται να σέρνει ο κοτσαδόρος. Αυτός ο λαός έτοιμος είναι πάντα για να κατασπαράξει.

Εγώ πάλι είχα άλλες απορίες. Καλά βρε παιδί μου γιατί να πρέπει να μεταφέρουμε τους τρομοκράτες με τόσο ακριβά αυτοκίνητα; Κάτι σε λιγότερο γκλαμουράτο δηλαδή θα ήταν ασέβεια; Θα μείωνε το κύρος της αστυνομίας; Και μετά, τι τα κάνουν τα τζιπ όταν δεν πιάνουν τρομοκράτες; Δηλαδή, μετά το δυο χιλιάδες κάτι που πιάσαμε τους τελευταίους όλα τ’ άλλα χρόνια κάθονταν στα υπόγεια και σκούριαζαν; Ή βγάζανε βόλτες τις γκομενίτσες απ’ τις απέναντι καφετέριες, κι έτσι όπως είναι και μπόλικα ρίχνανε κι από ένα πήδο στο πίσω κάθισμα; Καλά έκανε ο Ραγκούσης και έβγαλε την οδηγία του για τη χρήση των κρατικών αυτοκινήτων. Εκεί στα υπόγεια της ΓΑΔΑ το είχαν πια παρακάνει.

Τι να πεις! Ρίχνω πάλι μια ματιά στη Ναυτεμπορική και βλέπω τα spreads να έχουν μουλαρώσει στα 397,7. Φαίνεται πως ξέμειναν πολλοί τρομοκράτες εκεί έξω και πως τα spreads θα συνεχίσουν να μας τα πρήζουν.

Πολιτική Ξηρασία

Πόσο χαρούμενοι άραγε πρέπει να είμαστε που βρήκαμε επιτέλους φτηνότερο χρήμα να δανειστούμε; Κατ’ αναλογία μ’ ένα σπιτικό, με κάθε νέο δανεισμό προστιθέμενο σε όλους τους προηγούμενους, ο αφέντης δεν θα έπρεπε να αισθάνεται και πολύ εφησυχασμένος. Είναι προφανές ότι όσο πιο πολύ χρεώνεσαι τόσο, πιο πολύ επισπεύδεις την τελική έκρηξη των οικονομικών είτε του σπιτιού σου, είτε της χώρας σου, ιδίως μάλιστα όταν οι προοπτικές να περιπέσεις σε βαθιά ύφεση, μετατρέπονται από πιθανές σε σίγουρες.

Ένα άλλο γεγονός που με προβληματίζει είναι το γιατί παίχτηκε όλο αυτό το πολυήμερο θρίλερ σχετικά με τη δυνατότητα δανεισμού μας από τις χώρες της ευρωζώνης. Είναι αλήθεια ότι όλο το ευρωπαϊκό μαγαζί είναι χρεωμένο μέχρι το λαιμό, και πολλοί αναλυτές απέδιδαν την απροθυμία των εταίρων στις δικές τους αφραγκίες και τα δικά τους βάσανα.

Βλέποντας όμως το επιτόκιο με το οποίο έστρεξαν να μάς δανείσουν, στο 5%, και το επιτόκιο με το οποίο δανείζονται από τις αγορές, το οποίο είναι σαφώς μικρότερο, 3% ας πούμε για τη Γερμανία, αναρωτιέμαι γιατί πήρε τόσο χρόνο, τόσο μίσος και τόσες διασκέψεις και τηλεδιασκέψεις για να προβούν οι εταίροι μας σε μια τόσο οικονομικά επωφελή γι αυτούς πράξη. Μήπως ήταν οι ηθικές αναστολές και οι τύψεις που τόσο καιρό τούς απέτρεπαν, μιας και τα κράτη θα αναγκάζονταν να γίνουν αυτά τα ίδια traders στη θέση των traders, με κίνδυνο να τους πάρουν το ψωμί μέσα απ’ τα χέρια;

Είτε έτσι, είτε αλλιώς η χώρα θα φορτωθεί ακόμα 80 δις, ποσό που μάς κάνει να σκεφτόμαστε πλέον σοβαρά ότι ο δανεισμός δεν συνιστά λύση ακόμα και αν οι ρυθμοί ανάπτυξης φτάσουν τους ρυθμούς Κίνας στις πιο καλές εποχές της. Φυσικά βλέποντας το θέμα με οικονομικούς όρους, όπως δηλαδή το αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας το όλο σκηνικό μοιάζει να μην επιδέχεται άλλη λύση. Μας τρέχουν τα έξοδα, εγχώρια και εξωτερικά, μας τρέχουν και μάς μισούν οι αγορές, οπότε τι άλλο να κάνουμε, παρά να τρέχουμε κι εμείς ασθμαίνοντας από πίσω τους. Ερχόμαστε λοιπόν στη σκέψη ότι το πρόβλημα, όχι του χρέους, αλλά της διαχείρισής του είναι πρωτίστως πολιτικό, οπότε με την αναγνώριση αυτή ανοίγονται και άλλοι δρόμοι αντιμετώπισής του.

Οι δρόμοι όμως αυτοί προϋποθέτουν την ύπαρξη πολιτικών ως οντοτήτων, και πολιτικής ως αυτόνομου και κυρίαρχου θεσμού, πράγματα γενικώς δυσεύρετα. Άλλο να λέμε απλώς ότι το οικονομικό υποσκέλισε το πολιτικό και το κοινωνικό, και άλλο να βλέπουμε τον υποσκελισμό αυτό να συμβαίνει ολοζώντανο μπροστά μας. Και μόνο από το λεξιλόγιο το σχετικό με τις αγορές, όπως «πίστη στις αγορές», «εξευμενισμός των αγορών», «δίψα για αίμα των αγορών», «κατευνασμός των αγορών», «στο έλεος των αγορών», κ.λ.π., καταλαβαίνουμε ότι οι αγορές παρουσιάζονται σαν μια παντοδύναμη, αυτονομημένη, αόρατη και εξω-κοσμική οντότητα, έξω από κάθε ανθρώπινη διάνοια και έλεγχο, με την οποία η μόνη σχέση που μπορούμε να συνάψουμε είναι αυτή της θυσίας. Οι δε πολιτικοί στο νέο αυτό μεταφυσικό θρησκευτικό σκηνικό, βρίσκουν τη νέα τους θέση με το ν’ αναλαμβάνουν το ρόλο των μάγων, των ιερέων και των σαμάνων. Καθόλου ευνοϊκή εξέλιξη δηλαδή.

Κάπως έτσι έχουν λοιπόν τα πράγματα, και δεν είναι απλώς σχήμα λόγου όταν μιλάμε για κρίση της πολιτικής και του κομματικού συστήματος ειδικότερα. Η εντύπωση αυτή, που εκδηλώνεται είτε με την αποχή από τις εκλογές, είτε μέσα από δημοσκοπήσεις όπου το μισό και πλέον του εκλογικού σώματος αρνείται να νομιμοποιήσει τα υπάρχοντα κόμματα, ολοένα και παγιώνεται, και όχι μόνο στη χώρα μας.

Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Η σοσιαλδημοκρατία έχει τελειώσει τον κύκλο της με το να έχει προσχωρήσει ολάκερη στον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος κι αυτός εσχάτως έκαψε και τη δική του προίκα. Η αριστερή προοπτική δεν υπάρχει στον ορίζοντα, οπότε το όλο σύστημα είναι στον αέρα, ή μάλλον στις αγκάλες της μεταφυσικής της αγοράς.

Πριν από χρόνια, όταν ακόμα η αριστερά μπορούσε να παίζει ήσυχα στο περιθώριο χωρίς να ενοχλεί και να ενοχλείται, ένας φίλος μού είχε πει ότι το πρόβλημα μ’ αυτήν είναι ότι οι αποσκευές της είναι άδειες από κάποια θεωρία που να είναι και ολοκληρωμένη, και της προκοπής. Τότε, τον είχα κοιτάξει με μισό μάτι, αλλά σήμερα μάλλον έρχομαι και ασπάζομαι τα λόγια του.

Συνειδητοποιώντας ότι πίσω από κάθε επανάσταση του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα στεκόταν η στιβαρή προσωπικότητα του Μαρξ, τόσο σαν θεωρητικού όσο και σαν επαναστάτη της πρώτης γραμμής, συνειδητοποιώντας ότι πίσω από τις μεταπολεμικές σοσιαλδημοκρατίες στεκόταν «Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος» του J.M. Keynes, και ότι πίσω από τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές του τελευταίου τέταρτου του 20^ου αιώνα στεκόταν οι θεωρίες του Χάγιεκ και του Φρίντμαν, έρχομαι σήμερα να αναρωτηθώ σε ποιανού τη θεωρία θα πατήσει σήμερα η αριστερά για να καθοδηγήσει, να βρει λύσεις και να διεκδικήσει την εξουσία;

Πολύ θα επιθυμούσα να μάθαινα κάτι επ’ αυτού.

Μεθώντας για τη Νίκη της Ελλάδας στα 9/8

Δεν ξέρω πώς παίχτηκε σήμερα στα μέσα η περίφημη ενεργοποίηση του μηχανισμού σωτηρίας της χώρας. Για κάτι που το ‘χω σίγουρο όμως, λίγο με νοιάζει. Ως συνήθως, η κυβέρνηση θα το χαρακτήρισε σαν μεγάλη νίκη δική της και της Ευρώπης, ενώ η κλαψιάρα και αιωνίως διαμαρτυρόμενη αριστερά θα το είδε σαν τη μεγαλύτερη ήττα της χώρας από κτίσεως ΔΝΤ. Αλλά επειδή τόσο ο Ριζοσπάστης, όσο και η Αυγή δεν φτουράνε σε πωλήσεις όσο τα υπόλοιπα μεγαθήρια, και της Εspresso συμπεριλαμβανομένης, ο περισσότερος κόσμος θα πρέπει να ήταν εψές πανευτυχής.

Μετά από διήμερο κόλλημα στην ιστοσελίδα της Ναυτεμπορικής, να παρακολουθώ την κούρσα των spreads και με το κουτί τα υπογλώσσια από δίπλα για την περίπτωση που κάποιο από δαύτα θα την έκανα την κουτσουκέλα του και θα ξέφευγε πάνω από το διαρκώς μετακυλιόμενο ψυχολογικό όριο, έκλεισα επιτέλους τον υπολογιστή και πήρα ανακουφισμένη τους δρόμους. Τα spreads μετά τόσων μερών τρεχαλητό είχαν λουφάξει, και η χώρα δεν υπήρχε αμφιβολία, είχε πια σωθεί. Δεν πέρασε ώρα, και τα υπόγεια της πόλης, άρχιζαν σιγά σιγά να παίρνουν φωτιά.

Ο τυφλός πορτιέρης μου πρόσφερε το μπράτσο του και με βοήθησε ν’ ανέβω μαλακά τις σκάλες προς τον έξω κόσμο. Χωρίς αυτόν δεν θα τα είχα καταφέρει. Το δροσερό αεράκι της αυγής βοήθησε, αλλά μόνο για λίγο. Ο παρκαδόρος μου έφερε στη στιγμή τα κλειδιά και μ’ έχωσε στο αυτοκίνητο. Μου κούνησε μαντίλι και έκανε το σταυρό του, προφανώς παρακαλώντας τους αγγέλους να φτάσω σώα στο σπίτι, που απ’ ότι φαίνεται ήταν πολύ αισιόδοξος ότι θα το εύρισκα. Πήρα τη μεσαία λωρίδα, αυτό το θυμόμουν από άλλες φορές, στην αριστερή τρέχουν πολύ, σκέφτηκα, στη δεξιά την έχουν στημένη και κάνουν αλκοτέστ.

«Κράτα τα μάτια καρφωμένα στα στοπ του μπροστινού σου», παλιό ρητό κι αυτό που το θυμήθηκα πάλι από ένστικτο και φρόντισα να το εφαρμόσω χωρίς παρέκκλιση. «Στο κόκκινο σταματάμε πάντα» ήταν ένα άλλο ρητό που μου ήρθε κι αυτό σερί μαζί με το προηγούμενο. Βρήκα με ευκολία το φρένο, το πάτησα κάνα δυο φορές για να το δω και στην πράξη ότι φρενάρει, και έβαλα το κιβώτιο στο αυτόματο. Στερέωσα τα βλέφαρα μ’ ένα ζευγάρι οδοντογλυφίδες να τα κρατάω ανοιχτά, και έδεσα με σπάγκο το κεφάλι στο κάθισμα για να το έχω μόνιμα κρατημένο στην όρθια στάση. Σ’ όλο το δρόμο επαναλάμβανα με θρησκευτική ευλάβεια το μάντρα του καλού μεθυσμένου οδηγού μην και το ξεχάσω. Αυτό που καταλάβαινα μόνο ήταν ότι η κατάσταση ήτανε κρίσιμη, κι ότι δεν έπρεπε να γίνει λάθος.

Πρέπει να είχε περάσει ώρα πολύ, γιατί ο ήλιος με χτύπαγε στο δόξα πατρί, ενώ δεξιά κι αριστερά, αντί για τα πεζοδρόμια της Αλεξάνδρας έβλεπα παντού νερό. Νερό, κύματα, γλάρους, καραβάκια και από πάνω μου κάτι περίεργες σιδεριές, σαν δίχτυα να συγκρατούν τον ουρανό για όσους φοβόντουσαν ότι μπορεί να τους ερχόταν και στο κεφάλι. Σταμάτησα στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα, και τότε έμαθα ότι μόλις είχα περάσει τη γέφυρα του Ρίο, του δικού μας, όχι της Βραζιλίας. Πάλι καλά σκέφτηκα, θα μπορούσα να είχα περάσει και τις πύλες του Αχέροντα απόψε. Ξάπλωσα, προσπαθώντας να φέρω στη μνήμη μου τι είχε συμβεί.

Αφού πληροφορήθηκα, όπως σας είπα, με ανακούφιση τον ελληνικό θρίαμβο στα ευρωπαϊκά φόρα, πήρα κι εγώ τους δρόμους να ενωθώ μ’ όλο το πλήθος που ξεμυτούσε για να γιορτάσει και να χαρεί. Φόρεσα τα καλύτερά μου ρούχα, χάιδεψα απαλά τη γούνα μου που προς στιγμήν είχα φοβηθεί ότι δεν θα την ξανάβλεπα, και άρχισα να ξεθάβω τα κοσμήματα από τον κήπο, όπου τα είχα κρύψει για το φόβο των Ιουδαίων. Μεγάλες στιγμές, να συνειδητοποιείς ότι μπορείς να ξαναείσαι πλούσια.

Κατηφόρισα την Αλεξάνδρας και χώθηκα στο υπόγειο του 9/8, ή του 8/9, θα σας γελάσω. Μέσα ο Γιώργος ο Σαρρής και η παρέα του από τους Ζιγκ-Ζαγκ τα ‘διναν όλα. Είχαν ανάψει τα όργανα, τα τέλια λιώνανε στα δάχτυλα, σπίρτο ν’ άναβες και ο αέρας θα ‘παιρνε φωτιά από την έξαψη και τ’ αλκοόλ. Ο κόσμος ξεφάντωνε, καιγότανε κοινώς το πελεκούδι. Η πίστα απ’ το τσιφτετέλι στέναζε, ο χώρος δεν ήταν πια αρκετός, στο λεπτό, το ρόλο της τον πήραν τα τραπέζια, κι όταν κι αυτά είχανε φρακάρει, οι γυναίκες μετακόμισαν στο μπαρ και το κυρίευσαν. Κανένα κορμί δεν ήθελε να μείνει αλύγιστο αυτό το βράδυ. Και τι βράδυ! Σαν να το ‘ξερε ο Γιώργος από πριν, σαν να τού 'χαν ρίξει τα χαρτιά τσίφτισσες τσιγγάνες, ότι χθες θα ήταν η πιο κατάλληλη μέρα για να κάνει την πρεμιέρα στο μαγαζί.

Κάθισα δίπλα στην πίστα για να έχω εύκολη την πρόσβαση, για να μπορώ να εκδηλώνω χορεύοντας, απρόσκοπτα τη χαρά για τη σωτηρία της πατρίδας μου, όταν κάπου στο βάθος πήρε το μάτι μου τρεις δυστυχισμένες υπάρξεις που μετά βίας προσπαθούσαν να πνίξουν τον καημό τους στο αλκοόλ και το τσιγάρο: την Κατερίνα, την Πεντανόστιμη και τον Swell. Έκανα πως δεν τους είδα. Δεν θέλησα να τους πλησιάσω μην και κολλήσω κάτι από τη δυστυχία τους. Ήταν διάχυτη παντού: στα πρόσωπά τους, στα ρούχα τους, στις κινήσεις τους, η Κατερίνα χωρίς ούτε ένα χρυσό περιδέραιο, μ’ ένα παλιοφούστανο του Ασλάνη πάνω της, κι η Πεντανόστιμη, μ’ ένα τρύπιο λαμέ φόρεμα. Και στη πίστα, καμιά ζωντάνια. Θαρρείς πώς σέρνονταν. Το ρεζίλι του μαγαζιού, ενώ ένα μέτρο δίπλα τους η χαρά και το κέφι κάνανε πάρτι.

Πόσο γρήγορα τους είχε φτάσει η φτώχεια θεέ μου! Πόσο γρήγορα τους είχε καταβάλει ακόμα και η σκέψη του ΔΝΤ; Και τι μουρτζούφλα! Κάθε λίγο και λιγάκι να φυσάνε και να ξεφυσάνε και να χτυπούν ο ένας την πλάτη του άλλου για παρηγοριά. Αριστεροί σου λέει ο άλλος. Καρμίρηδες, σου λέω εγώ. Εκεί όπου υπάρχει χαρά, αυτοί μόνο δυστυχία και βάσανα βλέπουν. Τι να πει κανείς. Μια ζωή στη λάθος ερμηνεία παγιδευμένοι.

Παρά δίπλα μου εντόπισα κάτι καλά παιδιά από τον έκτο στόλο, που είχαν προλάβει να αγκυροβολήσουν πολύ πριν από τον ερχομό του ΔΝΤ, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, θυμηθήκαμε τις παλιές καλές μέρες και τα ήπιαμε μέχρι το πρωί. Μέχρι την ώρα που ο τυφλός πορτιέρης με οδήγησε μαλακά από τις σκάλες πίσω στον πάνω κόσμο.

Πίσω μου το μαγαζί συνέχιζε ακόμα να δονείται απ’ τα τραγούδια του Γιώργου Σαρρή και του Δημήτρη Ζμπέκου, από έντεχνα άλλων συνθετών, από γνήσια παλιά λαικά, από ζειμπέκικα, απ' ό,τι ποθεί η ψυχή σου τελικά. Μαζί στην παρέα ήταν κι η Ρίτσα Ποζιού και ο Αλέξης Σδρίν με καταπληκτικές, καθαρές φωνές, όλο ζεστασιά, υγεία και ζωντάνια.

Χαλάλι τους, παρά το μεθύσι, και παρά το χοντρό χουνέρι που έπαθα με την τροχαία. Ένα βράδυ στο τμήμα όπως και να το κάνουμε είναι εμπειρία. Ολα τα υπόλοιπα, περί Ρίου και γλάρων και νερών, μάλλον θα τα ονειρεύτηκα. Ή πάλι, δεν είμαι σίγουρη. Μπορεί και η Τροχαία να ήταν το όνειρο. Αφήστε με, δεν ξέρω ακόμα...