Οι αλλαξοκωλιές του μεσοπρόθεσμου

Γιατί το ‘ρίξαν στο χορό, τα τσακλοκούδουνα της Εσπερίας μετά την ανακοίνωση του ευχάριστου γεγονότος της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου; Μα γιατί οι δικές μας μαλλιαροκυδώνες τους βαρούσαν παλαμάκια. Όχι ευθέως! Μα, μέσω του αρχηγού τους που καταχειροκροτώντας τον, κρατούσαν ταυτόχρονα το τέμπο στην Μέρκελ που έσερνε το χορό και στον Νικολά που ακολουθούσε. Η ανοησία σε όλο της το μεγαλείο και εντός και εκτός Ελλάδας.

Τι νόμισαν ότι κέρδισαν;

Οι απ’ έξω, πολύ απλά ότι κέρδισαν δυο τρεις μερούλες καιρό, μέχρι να κατεβάσουν καμιά καινούργια ιδέα.

Οι από μέσα, απλά, ότι έτσι σώζουν προς το παρόν το τομάρι τους. Κούνια, που τους κούναγε! Μες τη χαζομάρα τους, δεν φρόντισαν ν’ ακούσουν τους χτύπους από τα ικριώματα που άρχισαν να στήνονται απέναντι στην πλατεία.

Οι απ’ έξω, για να πάμε σ’ αυτούς, απλώς ροκανίζουν το χρόνο. Ποιο χρόνο; Μακάρι να ήξεραν. Ας πούμε μέχρι οι αγορές να πειστούν. Να πειστούν για τι; Ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω! Χα, χα, ωραίο αστείο! Πώς το σκέφτηκαν άραγε; Ουδείς αυτή τη στιγμή εν των αγορών το πιστεύει. Απλά τραβάνε το σκοινί από τις μαριονέτες τους πολιτικούς, για να περνάνε την ώρα τους και να διασκεδάζουν με την κατάντια τους. Κάνει «μπου» η Fitch, κλάνει η Μέρκελ. Κλάνει η Μέρκελ, χέζεται ο Γιωργάκης! Ένας πανευρωπαϊκός ξεκούρντιστος θίασος χεσμένων φασουλήδων!

Όπως και να το κάνουμε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Η χρεοκοπία δεν είναι ένα κακό πράγμα. Χρεοκοπία σημαίνει ότι δεν πληρώνω τους δανειστές. Χρεοκοπία σημαίνει ότι δεν πληρώνω τόκους και χρεολύσια προς τους δανειστές. Δεν σημαίνει ότι δεν πληρώνω μισθούς και συντάξεις.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα είναι το λιγότερο κακό για την Ελλάδα. Να μην πούμε και η μεγάλη της ευκαιρία. Τάδε έφη χτες και ο business editor του BBC, Robert Peston.

«Για να το πούμε απλά», συνεχίζει, «μετά την αθέτηση πληρωμών, η Ελλάδα θα έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη για να υπαγορεύσει τους όρους της αναδιάρθρωσης και των πληρωμών προς τους πιστωτές της». Άσε που οι μεγαλύτερες τράπεζες έκαναν ήδη το κουμάντο τους και έχουν αρχίσει από τώρα να εγγράφουν χασούρα. «Αλλά, για να γίνει αυτό, η Ελλάδα θα πρέπει να αποκτήσει πρώτα πρωτογενή πλεονάσματα». Για παράδειγμα, για το 2009 οι μισθοί και συντάξεις δεν πήγαν πάνω από 22-23 δις ευρώ. Ενώ τα έσοδα διαμορφώθηκαν στα 51.6 δις ευρώ.

Ας μη χαιρόμαστε, όμως, η Ελλάδα είχε ανέκαθεν πρωτογενές έλλειμμα το οποίο κυμαινόταν τα τελευταία χρόνια πάνω-κάτω στα 8 δις. Εκτός από τη διετία 2008-2009 που πήγε κατά διαόλου. Φυσικά με τη φοροδιαφυγή που ξέρουμε, με τη φοροαπαλλαγή που ξέρουμε, και με τις εξοπλιστικές δαπάνες που ξέρουμε.

Είναι όμως τόσο μεγάλο αυτό το πρωτογενές έλλειμμα ώστε να μην μπορέσουμε να το καλύψουμε εμείς, μόνοι μας ή με διακρατικό δανεισμό, ας πούμε από την Κίνα; Η απάντηση είναι μια: Το έλλειμμα αυτό μπορεί να καλυφθεί μόνο από εμάς υπό την προϋπόθεση όμως ότι ο κόσμος θα αποκτήσει ξανά την εμπιστοσύνη του στο πολιτικό προσωπικό, στο φορολογικό σύστημα, και στη δικαιοσύνη. Δηλαδή, υπό την προϋπόθεση ότι το παλιό προσωπικό θα πάει στο διάολο και θα αντικατασταθεί από ένα ολόφρεσκο και έμπιστο σύστημα που θα είναι αποφασισμένο να πράξει τα δέοντα σχετικά με τα παράσιτα και τα πιράνχας।Τότε μόνο θα συναινέσουμε.

Η άλλη εναλλακτική λύση δεν είναι καν εναλλακτική. Η σκληρή λιτότητα δεν πρόκειται να φέρει ανάπτυξη, δεν πρόκειται να φέρει έσοδα, άρα δεν πρόκειται να φέρει πρωτογενή πλεονάσματα.

Τι γίνεται όμως με τις ιδιωτικοποιήσεις και το γενικό ξεπούλημα; Η απάντηση είναι πάλι μια. Τίποτε σπουδαίο δεν θα μπορέσουν να επιφέρουν. Πρώτα η περιουσία είναι είτε καταπατημένη είτε αχαρτογράφητη, είτε κανείς δεν προτίθεται να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά μιας διαλυμένης χώρας. Αλλά ακόμα και αν το κάνει, θα συμβούν τα εξής:

1) Η χώρα θα χάσει μελλοντικούς πόρους, αυτούς που μέχρι τώρα εισέπραττε,

2) Η τιμή που θα πιάσουν θα είναι εξόχως χαμηλή και

3) Οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών δεν δίνουν ώθηση στην ανάπτυξη, παρά αυξάνουν τα κέρδη του αγοραστή. Τελεία και παύλα.

Διαβάστε σχετικά το άρθρο του Gros « Οι αποκρατικοποιήσεις δεν είναι σωτηρία».

Άρα ερχόμαστε πάλι εκεί που βρισκόμασταν. Στην άλλη, στην προηγούμενη λύση.

Η διαγραφή του χρέους είναι λοιπόν εκ των ουκ άνευ, όπως και να το δει κανείς.

Αυτή τη στιγμή τα ομόλογα πωλούνται στη δευτερογενή κοντά στο 50% της αξίας τους. Μια διαγραφή επομένως της τάξης αυτής είναι μέσα στα αναμενόμενα πλαίσια. Γιατί λοιπόν δεν το κάνουμε τώρα, παρά φορτωνόμαστε περισσότερα δάνεια, τα οποία ουδέποτε θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε; Αν ξεπληρώσουμε τώρα τα ομόλογα των πιστωτών που λήγουν μέσα στα επόμενα ας πούμε δυο χρόνια, μετά δεν θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε τα κράτη δανειστές, δηλαδή τους φορολογούμενους των κρατών αυτών. Και πάει λέγοντας.

Με τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου μόνο οι ηλίθιοι που το ψήφισαν νομίζουν ότι κατάφεραν κάτι. Ουδείς άλλος. Και κυρίως οι αγορές. Βάζετε στοίχημα ότι και το χρηματιστήριο θα συνεχίσει να πέφτει, ίσως αφού τσιμπήσει λιγάκι κάποιες πρόσκαιρες μονάδες και τα spreads θα συνεχίζουν να σκαρφαλώνουν.

Εδώ είμαστε και θα το δούμε να συμβαίνει ακριβώς έτσι.

Τότε γιατί έγινε όλη αυτή η παράσταση; Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση, παρά για να έχουνε να λένε τα τσιράκια, στ’ αφεντικά τους τις αγορές: Να, ρε, γαμήσαμε την Ελλάδα, άντε στήστε και σεις λίγο το κωλαράκι σας, για κανένα κουρεματάκι, να πάμε επιτέλους στα σπίτια μας...

11,000,000 κατάρες!

Αγαπητές μου κουφάλες, αγαπητοί μου προδότες και προδότισσες, φίλτατα ρεμάλια, και ξεπουλημένα τομάρια, προσφιλείς μου λεχρίτες και λεχρίτισσες, υπνωτισμένοι ακόμα από τα μαγικά λόγια του Μπενίτο, και κάτω από την ευφορία της ευόδωσης του σχεδίου «Σωτηρία της Πατρίδας», έχετε συνειδητοποιήσει τι πρόκειται να συμβεί απ’ εδώ και στο εξής; Τίποτε απ’ όσα φανταστήκατε ανόητοι τιποτένιοι μου! Τα spreads θα συνεχίζουν τα ανεβαίνουν και τα κρατικά δοβλέτια θα παραμείνουν στα αζήτητα.

Μπορεί την προδοσία να την αγάπησαν πολλοί, τον προδότη όμως κανείς!

Και σεις είστε προδότες και με τη βούλα, άρα άχρηστοι πλέον, άρα χαρτιά καμένα!

Ξέρετε μόνο τι πετύχατε; Να στενέψετε ακόμα περισσότερο τους βαθμούς της μετακίνησης και ελευθερίας σας, και να στρέψετε 11,000,000 κόσμο εναντίον σας.

Ξέρετε τι μπορούν να πετύχουν 11,000,000 κατάρες;

11,000,000 καρφιά;

Ούτε να το σκέφτομαι δεν τολμώ! Κρίμα, τα παιδιά...

Το τελευταίο μάθημα του εκσυγχρονισμού

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών αφήνοντας πίσω τα χρόνια της συμπάθειας, των αγνών αισθημάτων, του ξεροκόμματου και της ελιάς, αρχίσαμε να ακροπατούμε στα ήθη και τα έθιμα μιας νέας σύγχρονης και εκπολιτισμένης Ελλάδας.

Έτσι αρχίσαμε να εξευγενιζόμαστε. Όλα αυτά τα χρόνια, εκπαιδευτήκαμε στην πουστιά, στην αδιαφορία, στην αρπαγή, στον καιροσκοπισμό, στον κυνισμό, στην κλεψιά, στη φοροδιαφυγή, στην αναλγησία, στην υποκρισία, στον τυχοδιωκτισμό, και στα πολλά άλλα αξεσουάρ που έφεραν μαζί τους οι εκσυγχρονιστές. Μα, έλλειπε κάτι. Ώσπου ήρθε και αυτό, στο τελευταίο κεφάλαιο αυτής της πολύχρονης και επίπονης μαθητείας.

Ο Εκβιασμός! Ο γυμνός, κι ωμός εκβιασμός. Βλέποντας τόσα πολλά ευυπόληπτα άτομα, από αρχηγούς κρατών, τραπεζών, και οίκων, να τον εξασκούν μπροστά στα μάτια μας με τόση λεπτότητα, με τόση αποτελεσματικότητα, με τόση δεξιοτεχνία, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε γιατί τόσα χρόνια μάς τον είχαν αφήσει έξω από τη διδακτική ύλη.

Νομίζω ότι και μ’ αυτό, ήρθε πια ο καιρός να πάρουμε το πτυχίο μας από την ευρωζώνη και να αποφοιτήσουμε.

Ο ΒΙΑΣΜΟΣ της ΕΛΛΑΔΑΣ: Ολος ο Εφαρμοστικός με σχολιασμό

ΠΗΓΗ : ΕΠΙΚΑΙΡΑ Έχουν διαβάσει καλά οι βουλευτές τι θα ψηφίσουν; Την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011 ψηφίζεται στη Βουλή των Ελλήνων το Μεσοπρόθεσμο...

| Την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011 ψηφίζεται στη Βουλή των Ελλήνων το Μεσοπρόθεσμο... Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής και την Πέμπτη ο Εφαρμοστικός νόμος που υλοποιεί το Μεσοπρόθεσμο. Τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» πήραν στα χέρια τους το επίσημο κείμενο του Εφαρμοστικού νόμου που έχει δοθεί στους Έλληνες Βουλευτές και διαβάζοντας τις διατάξεις αναρωτιόμαστε αν οι Βουλευτές που σκέφτονται να τον ψηφίσουν, έχουν μελετήσει ένα προς ένα τα άρθρα του και το περιεχόμενό τους. Η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας μετατρέπεται ουσιαστικά σε μια ευτελή για τα ελληνικά συμφέροντα πώληση μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας, προς όφελος των δανειστών μας. Η χώρα υποθηκεύει το μέλλον της, όχι μόνο το άμεσο αλλά και το απώτερο. Η παραχώρηση π.χ. της εκμετάλλευσης των αρχαιολογικών χώρων, που αποτελούν κομμάτι του μοντέλου ανάπτυξης που ευαγγελίζονται οι εμπνευστές του νόμου, πώς θα αυξήσει τα έσοδα του δημοσίου αφού θα πηγαίνουν απευθείας στους δανειστές μας. Αυτό αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα που μπορεί κάποιος να δει στα άρθρα του νόμου. πηγή: ΕΠΙΚΑΙΡΑ Δείτε εδώ όλο τον εφαρμοστικό νόμο με σχολιασμό

«Ας πρόσεχαν!»

Ας πρόσεχαν!, είχε ξεστομίσει, δέκα χρόνια πίσω, ο Σημίτης, απαξιώνοντας με κυνισμό αυτούς που είχαν πιαστεί στις ξόβεργες του οίκου του χρήματος, ξόβεργες που και ο ίδιος με επιμέλεια τσιμέντωνε, θωρώντας τες ως τα πιο αξιόπιστα στηρίγματα της ισχυρής Ελλάδας που έχτιζε. Κι έχτιζε, έχτιζε, τη μια ξόβεργα πάνω στην άλλη, την μια απάτη πάνω στην άλλη.

Ας πρόσεχαν!, επαναλάμβαναν και οι απανταχού ισχυροί του χρήματος όταν δεν προλάβαιναν να φυτεύουν ταμπέλες με «Πωλείται» στα γκαζόν των σπιτιών και να στέλνουν καμιόνια για να τ’ αδειάζουν νυχτιάτικα.

Ας πρόσεχαν!, ποιανού ήτανε άλλωστε το φταίξιμο όταν τ’ αγόραζαν με δανεικά και υποθήκες; Τους είχε σπρώξει κανένας άλλος προς αυτό; Κανένας, μονολογούσαν, οι ισχυροί, παρά μονάχα το ξερό τους το κεφάλι, που τους έκανε να παίρνουν τοις μετρητοίς τις καλές συμβουλές και τις αισιόδοξες προβλέψεις που τους χάριζαν.

Και ποιανού είναι σήμερα το φταίξιμο που δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα δανεικά; Φταίνε τάχατες οι τράπεζες που τους πέταξαν έξω απ’ τη δουλειά; Φταίνε οι τράπεζες που κατέβασαν ρολά τα μαγαζιά και τα εργοστάσια; Γιατί να το ‘χουν κρίμα στο λαιμό τους, αν ο ένας ήταν αργόστροφος, και ο άλλος τεμπέλης και ξέμειναν γι αυτό από δουλειές; Ας πρόσεχαν λοιπόν!

Έτσι οι «απρόσεχτοι» στις ΗΠΑ, από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, σύμφωνα με μια εκτίμηση του Stiglitz, ξεπέρασαν τα 7 εκατ. Από αυτούς, γύρω στα 4 εκατ. έχασαν ήδη τα σπίτια τους, τα οποία πλέον πέρασαν στην κυριότητα των τραπεζών, ενώ, αναμένονται άλλα 2 εκατ. κατασχέσεις μόνο για φέτος. Εν τω μεταξύ, λόγω της μεγάλης πτώσης της τιμής των ακινήτων, σε ορισμένες περιοχές μέχρι και τρεις φορές κάτω, πολλοί δανειολήπτες βρέθηκαν να πρέπει να ξεπληρώνουν ένα δάνειο πολύ υψηλότερο από την τρέχουσα τιμή του ακινήτου τους, με συνέπεια να αποφασίσουν, ως την πλέον συμφέρουσα λύση, να τα εγκαταλείψουν και να φύγουν, έτσι αφήνοντας τα κλειδιά πάνω στην πόρτα. Τα μεγαλύτερα προβλήματα εντοπίζονται στην Καλιφόρνια, στη Φλόριδα, στην Αριζόνα, στο Μίσιγκαν, στο Ιλινόι, στη Νεβάδα, όπου και συμβαίνει το ήμισυ των κατασχέσεων. Για παράδειγμα μόνο στην πολιτεία της Καλιφόρνια έχει λάβει χώρα το 25% των συνολικών κατασχέσεων, ενώ στην πολιτεία της Νεβάδα, έχει κατασχεθεί το 1% των σπιτιών. Επίσης, για να δούμε το μέγεθος του προβλήματος, 1 στα 11 νοικοκυριά στη Νεβάδα, και 1 στα 17 στην Αριζόνα, πήραν ειδοποίηση κατάσχεσης, ο δε εθνικός μέσος όρος είναι εξ ίσου τρομαχτικός: 1 στα 45!

Παρά το πρόγραμμα που έχει εκπονηθεί από την κυβέρνηση για τη διευκόλυνση των δανειοληπτών από τις τράπεζες, εν τούτοις μόνο το 1/6 μπόρεσε να πάρει ανάσα. Νωπό άλλωστε είναι ακόμα και το σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει πέρσι τον Οκτώβριο, όταν είχε αποκαλυφθεί ότι οι τράπεζες άρπαζαν σπίτια όχι μόνο με λανθασμένα, αλλά και με πλαστά και παραποιημένα στοιχεία.

Ενώ λοιπόν, οι τράπεζες τιμωρούν τα πλήθη των «απρόσεχτων» για την απερισκεψία που είχαν να αγοράσουν ένα σπίτι, το αμερικανικό κράτος, επιβράβευσε και συνεχίζει να επιβραβεύει με πακτωλούς χρημάτων τις προσεχτικές και συνετές τράπεζες, σαν να ήτανε τα θύματα αυτές και όχι κάποιοι άλλοι. Μια αντίληψη λοιπόν, που αντιστρέφει τους ρόλους θύματος-θύτη, μια αντίληψη που, από εντοπισμένη μέχρι τώρα στις περιπτώσεις βιασμών, όπου επέρριπταν στο θύμα, αν όχι όλο, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για τον βιασμό που είχε υποστεί, τη βλέπουμε τώρα να επεκτείνεται και να κυριαρχεί σε όλο και περισσότερους τομείς της κοινωνικής ζωής. Για τη χρεοκοπία της Ελλάδας δεν έφταιγαν αυτοί κι εκείνοι, οι πολύ συγκεκριμένοι και χρόνιοι βιαστές, αλλά ο λαός που δεν τους είχε πάρει χαμπάρι νωρίς για να τους σταματήσει. Για το άδειασμα των κρατικών ταμείων δεν έφταιγαν οι μίζες, οι offshore, τα δομημένα ομόλογα και οι ΣΔΙΤ, αλλά η πρόωρη σύνταξη της τάδε και η θέση του δείνα συμβασιούχου.

Στην Καλιφόρνια οι «απρόσεχτοι» συνασπίστηκαν και κατέλαβαν ένα παράρτημα της JP Morgan στο Λος Άντζελες απαιτώντας την αναστολή των κατασχέσεων, με σύνθημα «αν αρνείστε να μας αφήσετε να ζήσουμε στα σπίτια μας, εμείς θα έρθουμε και θα μείνουμε στο δικό σας». Φυσικά, ακολούθησαν συλλήψεις...

Στην Ισπανία, το πρόβλημα των νοικοκυριών που χάνουν τα σπίτια τους ήρθε στην επιφάνεια την περασμένη βδομάδα, όταν μια ομάδα ισπανών «αγανακτισμένων» συγκεντρώθηκε μπροστά από το σπίτι του 74χρονου Luis Domínguez, έξω από τη Μαδρίτη, εμποδίζοντας τους δικαστικούς κλητήρες να του παραδώσουν την απόφαση για άμεση έξωση. Με τα περίπου 278 σπίτια που κατάσχονται κάθε μέρα στη χώρα, οι “indignados” πρέπει να δουλεύουν διπλο-βάρδια για να τις αποτρέπουν.

Η Ισπανία γνώρισε την ίδια με τις ΗΠΑ οικοδομική έξαρση, αλλά και την ίδια απότομη πτώση, με τις τιμές να έχουν κάνει βουτιά μετά από μια περίοδο εκρηκτικής ανόδου. Κατά συνέπεια εξ ίσου πολλοί ήταν κι αυτοί που πιάστηκαν στο δόκανο της κρίσης, της ανεργίας και της δυσκολίας στην εξυπηρέτηση των στεγαστικών τους δανείων, με συνέπεια, αυτή τη στιγμή 1.5 εκατ. σπίτια να κινδυνεύουν με κατάσχεση.

Και οι νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα αποκλειστικά των τραπεζών, ώστε ακόμα και αν οι δανειολήπτες χάσουν το σπίτι τους, να βρεθούν στο τέλος να χρωστούν σ’ αυτές πολλά περισσότερα. Οι τράπεζες έχουν το δικαίωμα μετά την κατάσχεση να το βγάλουν σε πλειστηριασμό. Σε περίπτωση που δεν εμφανιστεί πελάτης, η τράπεζα κρατάει την κυριότητα για το 50% της τιμής που είχε όταν συνάφθηκε το δάνειο, όπως και το δικαίωμα να κυνηγήσει δικαστικά τον ιδιοκτήτη για τα επόμενα 15 χρόνια. Επιπλέον, της επιτρέπεται να χρεώνει στον ιδιοκτήτη και ένα 5%-6% τόκο για τα καθυστερούμενα, καθώς και τα δικαστικά έξοδα, τα οποία όλα μαζί φτάνουν να ξεπερνούν το ίδιο το δάνειο. Ο δε νόμος είναι τόσο πολύ εξυπηρετικός προς τις τράπεζες, ώστε να μπορούν να εισπράττουν αυτόματα ένα μέρος του μισθού του οφειλέτη, εφ όσον αυτός είναι πάνω από 835 δολάρια. Με τη θέσπιση λοιπον, του κατώτατου αυτού ορίου, προστατεύεται το φιλολαϊκό τους προφίλ, καθώς και η απρόσκοπτη διεξαγωγή των προγραμμάτων «κοινωνικής εταιρικής ευθύνης» στα οποία ιδιαιτέρως διαπρέπουν.

Στην Ελλάδα, τα «κόκκινα» στεγαστικά δάνεια ξεπερνούν μέχρι στιγμής τα 8 δισ. ευρώ, ενώ το ποσοστό των επισφαλειών στη στεγαστική πίστη έφτασε το 10% από 7,4% το 2009, που σημαίνει ότι ένα στα δέκα στεγαστικά δάνεια είναι σε καθυστέρηση πάνω από 90 ημέρες. Εν τω μεταξύ, η ρύθμιση βάσει της οποίας δεν επιτρέπεται στις τράπεζες να προχωρήσουν σε πλειστηριασμό για πρώτη ή μοναδική κατοικία και έως 200,000 ευρώ λήγει οσονούπω, στο τέλος Ιουνίου. Πρόταση για παράταση της ρύθμισης για ένα ακόμα εξάμηνο, ίσως γίνει δεκτή, αν και ουδόλως θα λύσει το πρόβλημα, μια και η ύφεση και η ανεργία συνεχίζουν ακάθεκτες την πορεία προς τα τάρταρα.

Ας προσέχαμε κι εμείς λοιπόν; Δεν νομίζω. Με τόσο κόσμο στις πλατείες, καιρός είναι να αντιστρέψουμε την κατεύθυνση της νουθεσίας, προειδοποιώντας αυτή τη φορά τις τράπεζες με ένα ωραίο: «Εσείς, ας προσέχατε!».

Πόσα είναι τα κρατικά έσοδα που έχουν διαγραφεί;

Ζητώ συγνώμη που σάς πρήζω στα νούμερα και τις καμπύλες, αλλά, μάρτυς μου ο θεός, δεν φταίω γω. Αυτά έρχονται και με βρίσκουν, και μάλιστα στην πιο κατάλληλη στιγμή.

Τι λέει η εικόνα; Τα συνηθισμένα. Δις ευρώ, στον κατακόρυφο άξονα, οικονομικά έτη στον οριζόντιο. Και η καμπύλη να παριστάνει τα διαγραφέντα φορολογικά έσοδα ανάμεσα στα έτη 2003-2008.

Καλά ακούσατε: Τα διαγραφέντα! Πόσα είναι αυτά αν κάνουμε τον κόπο να τα αθροίσουμε;

15 δις και 132 εκατ. ευρώ!

Μάλιστα. 15 δις και 132 εκατ. ευρώ χαριστικές διαγραφές σε διάστημα 6 μόνο ετών. Προσέξτε την σταθερή ανοδική πορεία των διαγραφών από το 2005 και μετά, γεγονός που παραπέμπει σε μια συνειδητή και κατ’ εξακολούθηση πολιτική, η οποία ειδικά τα τελευταία χρόνια, του ‘δωσε και κατάλαβε. Ένα πραγματικό πανηγύρι των χαμένων δις.

Τα νούμερα αυτά είναι από τη σελίδα 17 της έκθεσης για το 2008 του Ελεγκτικού Συνεδρίου του Κράτους, με τίτλο:

«Επί του Απολογισμού των εσόδων και εξόδων του Κράτους έτους 2008 και του Γενικού Ισολογισμού της 31ης Δεκεμβρίου 2008, σύμφωνα με το άρθρο 98 παρ. 1 περ. ε΄ σε συνδυασμό με το άρθρο 79 παρ. 7 του Συντάγματος»

Ιδιαίτερη δε μνεία γίνεται για το εξωφρενικό νούμερο

«των 6.086 δις που διαγράφηκαν μόνο το έτος 2008, ποσό αυξημένο από το προηγούμενο οικονομικό έτος κατά ποσοστό 72,94%. Αύξηση, η οποία οφείλεται κυρίως στην 2/08/20.4.2008 απόφαση του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. ΦΑΕΕ Αθηνών με την οποία διαγράφηκαν έσοδα 5.511 δις που αφορούσαν πρόστιμα σε βάρος ενός και μόνον οφειλέτη του Δημοσίου (αρ. φακ. 672663)».

Ίσως δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι ο ένας και μόνος οφειλέτης είναι η «Ακρόπολις Χρηματιστηριακή» για την εμπλοκή της στην υπόθεση των δομημένων ομολόγων, και ότι η όλη ιστορία είχε την υπογραφή του αείμνηστου Αλογοσκούφη. (Γειά σου Γιώργο! Τι γίνεται στο σπίτι, όλοι καλά;)

Μετά απ’ όλα αυτά, και άλλα πολλά, πείτε μου, θα ήταν λογικό να αποδεχόμασταν τα χαράτσια του μεσοπρόθεσμου και να τα πληρώναμε;

Σίγουρα, ΟΧΙ! Τέτοιαν αδικία, ούτε ο θεός δεν θα τη συγχωρήσει…

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ, Βενιζέλο γομαρόπαιδο, (χαρακτηρισμός που αποδίδεται στον Ξανθούλη), ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ!

LEX (FT): η γαμάτη οικονομία της Αργεντινής

Αλήθεια τι πάθανε όλοι αυτοί και εγκωμιάζουν την μετά ΔΝΤ αργεντίνικη οικονομική πορεία; Χθες ο Κρούγκμαν στους NYT, σήμερα ο LEX στους Financial Times.

Λέτε να είναι βαλτοί; Να προσπαθούν να μάς δείξουν τον δρόμο τον καλό; Να μάς ανοίξουν τα μάτια για να πάψουμε επιτέλους ν' ακούμε τις μαλακίες των μπούληδων; Μήπως απ' την τσέπη τους θα τα πληρώσουν τα δάνεια; 380 μέχρι τώρα, κι άλλα 120 που εκλιπαρούν, μας κάνουν 500 δις. Πάτε καλά, ρε;

Αφού, μιλάει λοιπόν στην αρχή ο Lex για τις επικείμενες εκλογές, τον Οκτώβρη, στην Αργεντινή και την σίγουρη νίκη της Κριστίνα F, αλλάζει παράγραφο και μέσα σε λίγες γραμμές μας δίνει μια γρήγορη εικόνα της οικονομίας:

Η οικονομία, συνεχίζει ο γνωστός αρθρογράφος, βρίσκεται σε εξαιρετική άνθηση, το ΑΕΠ το τελευταίο τέταρτο ήταν μεγαλύτερο κατά 9,9% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, τα κέρδη από τις εξαγωγές ανέβηκαν κατά 30% το 2010, και η κυβέρνηση ρίχνει άφθονο χρήμα στην οικονομία. Οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν κατά 30%,τα φορολογικά έσοδα εκτινάχτηκαν, παρ' όλα αυτά ο Lex φοβάται ότι η χώρα θα αποκτήσει φέτος για πρώτη φορά έλλειμμα, μετά το 2002, τη χρονιά δηλαδή που αποδεσμεύθηκε από το ΔΝΤ. Η οικονομία δείχνει σημάδια υπερθέρμανσης, κάτι που συμβαίνει όπως είδαμε και στην Τουρκία και την Κίνα, λόγω ακριβώς της άνθησης και της αυξημένης κατανάλωσης.

Έχουν αρχίσει να πληθαίνουν επικίνδυνα τα σημάδια που μάς δείχνουν τι πρέπει να κάνουμε. Μη διαστάζετε, μάς προτρέπει και ο τελευταίος Economist. Κούρεμα, τουλάχιστον στο μισό, και στα γρήγορα!

It is time to stop kicking the can!

Την ίδια ακριβώς φράση, παρεμπιπτόντως, είχε χρησιμοποιήσει και ο Κρούγκμαν πριν από καμιά βδομάδα στους ΝΥΤ.

Όταν οι 29 καλύτεροι κομμωτές, σου συστήνουν ομόφωνα τι πρέπει να κάνεις, ποιος θα καθίσεις να ακούσεις; Την μπασκλασαρία τον ΓΑΠ και τον Βενιζέλο;

Πω, πω τι έπαθε η Αργεντινή!

IMF World Economic Outlook database

Το παραπάνω διάγραμμα, με βάσει στοιχεία από το αρχείο του ίδιου του ΔΝΤ, δείχνει τη μεγάλη καταστροφή που υπέστη η Αργεντινή μετά το κανόνι που βάρεσε στις τράπεζες στο τέλος του 2001, και αφού είχε περάσει μια δεκαετία πειθήνιας υποταγής στις συνταγές του μπακαλοτέφτερου των μπούληδων του ΔΝΤ. Ειδικά από το 1998 και μετά η οικονομία της Αργεντινής ήταν σαν βομβαρδισμένο πεδίο.

Άνθρωποι σκοτώθηκαν, αλλά κανένας από τους μπούληδες δεν αυτοκτόνησε από τις τύψεις, και περιέργως πως, κανείς δεν βρέθηκε να τους αυτοκτονήσει. Σήμερα γυρνάνε λυτοί, και πιθανώς ανάμεσά μας, πάντα με τον ίδιο επηρμένο αέρα του επιτυχημένου και του πανύβλακα ξερόλα.

Από το 2002 και μετά, όπως δείχνει και το γράφημα, (από το blog του P. Krugman στους Νew York Times), η Αργεντινή όντως …αναστενάζει… Το κατά κεφαλήν πραγματικό ΑΕΠ, ακολουθεί μια σταθερή και απαρέγκλιτη ανοδική πορεία.

Υ.Γ. Δείτε και το άρθρο του Alan Cibils (ο οποίος είχε προσκληθεί σαν ομιλητής στο συνέδριο της ΕΛΕ τον Μάιο στην Αθήνα), "Μαθήματα από την Αργεντινή" στους χθεσινούς NYT.

Αγοραστές χωρίς πελάτες

Όταν ο κ. Σμάγκι, χαρτογιακάς της ΕΚΤ, ρωτήθηκε από τους FT αν το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, δεν δίστασε ούτε στιγμή ν' απαντήσει ότι "ναι, είναι". Το ελληνικό κράτος κατέχει μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη περιουσίες, είπε με σιγουριά, παπαγαλίζοντας το νούμερο που είχαν ήδη επεξεργαστεί οι γκάνγκστερ της ντόπιας παράνομης αλητο-κυβέρνησης, γύρω στα 300 δις ευρώ δηλαδή, πάνω κάτω στο ύψος που ήταν το χρέος ...χτες.

Τα 50 δις είναι μόνο η πρόγευση. Ένα πρώτο πείραμα, μια βολιδοσκόπηση για το πώς θα προχωρήσει η δουλειά παραπέρα. Και όταν λέμε δουλειά, το εννοούμε: Μίζες+προμήθειες για όσους, λίγους και εκλεκτούς, πρωτο-βρεθούν στο σταυροδρόμι της μοιρασιάς. Με τόση προϊστορία στο άθλημα, θα ήταν τουλάχιστον αφέλεια αν πιστεύαμε ότι τώρα τα πράγματα θα μπορούσαν να ήτανε αλλιώς.

Σαν ένα καράβι που κάνανε ρεσάλτο και το κυρίευσαν οι πειρατές, μοιάζει η χώρα μας τον τελευταίο χρόνο. Και να μην έχεις όπλα να τους αποκρούσεις...Ούτε ένα κομμάτι σχοινί, ούτε δα ένα κοφτερό σπαθί.

Δεν είναι όμως αλήθεια. Αν ανοίξουμε το ντουλάπι θα βρούμε εκεί μέσα κρυμμένα πολλά εκρηκτικά. Τα μνημόνια θα περάσουν και η δημόσια περιουσία, όση παρέμεινε από προηγούμενα πλιάτσικα, θα βγεί στα μανταλάκια για πούλημα.

Ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ, για αρχή. Τι κάνουμε; Αν θέλουνε να μάς χρεοκοπήσουν έτσι, δεν θα προλάβουν. Θα τους χρεοκοπήσουμε πρώτοι εμείς.

Το κόλπο δεν είναι νέο. Το είχαμε επιχειρήσει παλιότερα με τις τράπεζες. Αλλά δεν είναι εύκολο να τρέξεις και να αποσύρεις τις καταθέσεις ομαδικά. Πέρα από το πρόβλημα της φύλαξης, υπάρχουν και άλλα μικροπροβλήματα όπως η σύνδεση λογαριασμών με πληρωμές προς άλλους, όπως λογαριασμοί ΔΕΚΟ κλπ. Οπότε δεν λειτουργεί. Μπορεί όμως να παρα-λειτουργήσει αλλού.

Το να αλλάξεις πάροχο τηλεφωνίας και ηλεκτρισμού είναι το πιο εύκολο πράγμα. Όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε και να το κάνουμε με ένα απλό τηλεφώνημα την ίδια μέρα.

Πουλήσατε τον ΟΤΕ; Υπέροχα! Το νέο αφεντικό θα βρεθεί με μια επιχείρηση χωρίς πελάτες!

Πουλήσατε τη ΔΕΗ; Τέλεια! Το νέο αφεντικό, από την άλλη κιόλας μέρα θα βρεθεί χωρίς ούτε ένα πελάτη!

LOL!

Απλό το κόλπο, άκοπο, τέλειο και άκρως αποτελεσματικό. Kαι με ποικίλες εφαρμογές...

Το στοίχημα του Ερντογάν

Την Κυριακή που μας πέρασε ο Ερντογάν κέρδισε, με το 49,9% των ψήφων, την τρίτη κατά σειρά θητεία στην πρωθυπουργία της Τουρκίας, ύστερα από μια εντυπωσιακή σε όγκο προσέλευση, (87% των ψηφοφόρων), ποσοστό που βρίσκεται πέρα κι από τα όνειρα των ομοίων του στη Δύση.

Και πώς να μην το πετύχει; Η υπόσχεσή του ότι θα διπλασιάσει το κατά κεφαλή εισόδημα της Τουρκίας, δεν είχε κανένα λόγο να μην γίνει πιστευτή, μιας και μέσα στα εννιά χρόνια της θητείας του, από το 2002 δηλαδή που πρωτανέλαβε τα ηνία, μετά από μια δεκαετία πολιτικής αστάθειας, σχεδόν χρεοκοπημένων τραπεζών και με το ΔΝΤ να μπαινοβγαίνει και να «διασώζει», κατάφερε να το τριπλασιάσει και να καταστήσει την Τουρκία μια σημαντική οικονομική και πολιτική δύναμη.

Ο Ερντογάν, όπως αναγνωρίζουν εχθροί και φίλοι, κατάφερε πολλά, ξαναδίνοντας στην Τουρκία την χαμένη της αυτοπεποίθηση. Με ρυθμό ανάπτυξης για το 2010 κοντά στο 9%, που μόνο με αυτόν της Ινδίας και Κίνας μπορεί να συγκριθεί, με εξωτερικό χρέος μόλις στο 41% του ΑΕΠ, με πληθωρισμό γύρω στο 6%, με τριπλασιασμό των εξαγωγών, και με τις τουρκικές επιχειρήσεις να έχουν εξαπλωθεί πολύ μακρύτερα από την επικράτεια του μουσουλμανικού κόσμου της Εγγύς Ανατολής, η Τουρκία, μέλος πλέον του G20, κατέχει, όχι αδίκως, την 17^η θέση ανάμεσα στις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Βέβαια, λόγω της μεγάλης εισροής κεφαλαίων η οικονομία αρχίζει να δείχνει σημάδια υπερθέρμανσης, ενώ η αύξηση των εισαγωγών, (συνέπεια της αύξησης της καταναλωτικής δύναμης), σε σημείο που να ξεπερνούν τις εξαγωγές έχει σαν αποτέλεσμα τα ελλείμματα να παίρνουν την ανιούσα (~9%). Αλλά αυτά προς το παρόν δεν απασχολούν κανέναν άλλον πέρα από τον υπουργό οικονομικών.

Στο εσωτερικό, στηριζόμενος ο Ερντογάν στον αγροτικό πληθυσμό και στα ανερχόμενα μικροαστικά μουσουλμανικά στρώματα, κέρδισε τη μάχη με το άλλοτε πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο, και αποδυνάμωσε τις πανίσχυρες κοσμικές ελίτ του τσιμέντου και του βάμβακος που παρέα με τους στρατηγούς λυμαίνονταν τη χώρα.

Στο εξωτερικό ακολούθησε το δρόμο της υποστήριξης του στρατηγικού αναπροσανατολισμού της χώρας, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα προς το Ισραήλ, δεν υπέκυψε, όταν έκρινε ότι δεν έπρεπε, στις αμερικανικές απαιτήσεις, και δεν παρέλειψε να αναλάβει διάφορες διπλωματικές πρωτοβουλίες, όπως με το Αζερμπαϊτζάν σχετικά με τον αγωγό Ναμπούκο, με το Ιράν, σχετικά με τα πυρηνικά και με τη Λιβύη και Συρία προσφάτως.

Όλα καλά λοιπόν; Αν βάλουμε στην άκρη το ζήτημα των ατομικών δικαιωμάτων, κυρίως των γυναικών, (παρά τις σημαντικές παραχωρήσεις κατά τον πρώτο καιρό της θητείας του), και της ελευθερίας του τύπου, (σύμφωνα με εκτιμήσεις ΜΚΟ, στην Τουρκία σήμερα υπάρχουν περισσότεροι δημοσιογράφοι στη φυλακή απ’ ότι στην Κίνα), ζητήματα, τα οποία παρ’ ότι επιδιώχθηκε, δεν κατέλαβαν κεντρική θέση στον προεκλογικό δημόσιο διάλογο, το πρόβλημα εστιάζεται στο ότι ο Ερντογάν αρχίζει και γίνεται πολύ ισχυρός, έως και μεγαλομανής, αν λάβουμε υπ’ όψιν το φαραωνικό σχέδιο για τη διάνοιξη μέχρι το 2025 ενός νέου καναλιού, τύπου διώρυγας του Παναμά, παράλληλα με το Βόσπορο.

Το πραγματικό όμως επίδικο των εκλογών ήταν η επικείμενη αναθεώρηση του ισχύοντος από το 1982 Συντάγματος, όπως αποφασίστηκε σε πρόσφατο δημοψήφισμα και ο βαθμός συμμετοχής και των υπόλοιπων κομμάτων, πλην του κυβερνώντος AK, στην τελική διαμόρφωση. Έτσι με μια απλή πλειοψηφία 331 εδρών από τις 550 του κοινοβουλίου, το ΑΚ θα μπορούσε να κόψει και να ράψει ένα Σύνταγμα στα μέτρα του, και να μετατρέψει το πολίτευμα σε προεδρευόμενη δημοκρατία, ώστε ο Ερντογάν να μπορεί μετά την τρίτη και τελευταία του θητεία να μεταπηδήσει στον προεδρικό θώκο, απ’ όπου τελικά, και με τη θέληση του αλλάχ, θα συνταξιοδοτείτο. Θα έπρεπε βέβαια να το επικυρώσει κατόπιν με δημοψήφισμα, αλλά ως προς τούτο δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι δεν θα το κέρδιζε. Με μια σούπερ δε πλειοψηφία 367 εδρών, δεν θα χρειαζόταν καν το δημοψήφισμα και ο Ερντογάν θα μπορούσε ν΄ αλωνίζει εσ’ αεί.

Δεδομένου δε του προεκλογικού κλίματος με τα παραληρούντα πλήθη, όπου ήταν παραπάνω από φανερό ότι ο Ερντογάν θα εξασφάλιζε μια άνετη νίκη, η ορατή πλέον δυνατότητα επίτευξης μιας τέτοιας ονειρικής πλειοψηφίας είχε διασπείρει ανησυχίες τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό, ώστε να αναγκαστεί μέχρι και ο Economist, σε στιγμή ακραίου πανικού, να προτείνει ανοιχτά την ψήφιση του αντιπάλου κεντροαριστερού CHP, γεγονός που δικαίως έκανε τον Ερντογάν να βγάζει καπνούς από οργή.

Τελικά η κάλπη φέρθηκε με σύνεση. Έβγαλε μεν νικητή το AK, κατά τα αναμενόμενα, φρόντισε όμως να του δώσει μόνο(!) 326 έδρες, και να ψαλιδίσει, κατά συνέπεια τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του αρχηγού του.

Οι υπόλοιποι ψήφοι μοιράστηκαν στο κεντροαριστερό ρεπουμπλικανικό λαϊκό κόμμα, CHP, το οποίο παρά την πρόσφατη αλλαγή κατεύθυνσης προς περισσότερο φιλοκουρδικό και λιγότερο φιλο-στρατιωτικό, και την αλλαγή αρχηγού, στο πρόσωπο του ασκητικού Κιλιτσντάρογλου, επονομαζόμενου και Γκάντι, βγήκε δεύτερο με κάτι λιγότερο από το 26% των ψήφων και 135 έδρες.

Το 13%, με 53 έδρες, πήγε στο σουπερ-εθνικιστικό MHP, κι αυτό συνέβη, παρά τη δίνη στην οποία βρέθηκε προεκλογικά, όταν αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη του αναγκάστηκαν να παραιτηθούν εξ αιτίας κάποιων «αμαρτωλών» βίντεο, με θέμα «σεξ και πολιτική» που είδαν το φως της δημοσιότητας. Φυσικά τα βίντεο αυτά, αν και εικάζεται ότι είχαν σαν στόχο τα ευσεβή αισθήματα των ψηφοφόρων του MHP, ώστε να τους αναγκάσουν να ρίξουν την ψήφο τους στο απολύτως εγγυημένα ευσεβές κόμμα του Ερντογάν, με συνέπεια να αποκτήσει την πολυπόθητη πλειοψηφία των 330 εδρών, εν τούτοις δεν το κατάφεραν.

Έκπληξη απετέλεσε η εκλογή 36 ανεξάρτητων βουλευτών εκ μέρους του κουρδικού κόμματος ειρήνης και δημοκρατίας (BDP), οι οποίοι σε σχέση με την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση βρέθηκαν περισσότεροι κατά 16. Διευκρινίζεται ότι η επιλογή να κατέβουν σαν ανεξάρτητοι έγινε για να υπερπηδηθεί το εμπόδιο του 10% που πρέπει να ξεπεράσει κάποιο κόμμα για να εισέλθει στο κοινοβούλιο. Το ίδιο κόλπο είχαν χρησιμοποιήσει και οι αδελφοί μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο. Έτσι με τόσους κούρδους βουλευτές, το κουρδικό ζήτημα είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί ξανά ψηλά στην ατζέντα.

Ο Ερντογάν, στην πρώτη μετά τη νίκη ομιλία του φάνηκε ενωτικός, απευθυνόμενος για την επεξεργασία του νέου συντάγματος, που θα εγγυάται βασικά δικαιώματα και ελευθερίες, σε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στην κοινωνία των πολιτών, στους ακαδημαϊκούς, στους Τούρκους, τους Κούρδους και τις μειονότητες.

Το αν θα καταφέρει να εξασφαλίσει τη συνεργασία τους και να ενώσει τα φιλελεύθερα και κοσμικά τμήματα της κοινωνίας με τους συντηρητικούς ισλαμιστές, είναι ένα στοίχημα, που αφορά όχι μόνο την Τουρκία αλλά και ολόκληρη την ισλαμική Μέση Ανατολή, καθώς, αν επιτύχει θα έχει δείξει ότι το πάντρεμα του ισλάμ με τη δημοκρατία δεν είναι κάτι το θεμελιακά ανέφικτο.

Πτυχιούχοι και ανεργία

Πηγή του διαγράμματος: εδώ

Τι μάς λέει το παραπάνω γράφημα; Ότι η ανεργία των εργαζομένων με πτυχίο, απλό ή ενισχυμένο με μεταπτυχιακά, στις ΗΠΑ τραβάει την ανηφόρα. Από 3,4% το 2000, έφτασε σήμερα αισίως στο 8,4%, αφού έκανε ένα θεαματικό πήδημα το 2008. Η συνολική ανεργία είναι στο 9,9% εδώ και καιρό, όπερ σημαίνει ότι είτε έχεις πτυχίο, είτε δεν έχεις, το ίδιο και το αυτό.

Ποια συμπεράσματα βγαίνουν;

1) ότι η θεωρία, για την οποία τιμήθηκε και με βραβείο Νόμπελ ο ultra νεοφιλελεύθερος Πισαρίδης, σύμφωνα με την οποία δουλειές υπάρχουν, μόνο που αυτές δεν βρίσκονται στο ίδιο σταυροδρόμι με αυτούς που τις ψάχνουν, κι αυτό για διάφορους λόγους, όπως για παράδειγμα, επειδή δεν μπορούν να πουλήσουν τα σπίτια τους και να μετακινηθούν, (θεωρία του άλλου πολυ-τιμημένου και ανεκδιήγητου A. Ostwald), είναι επιεικώς για τα μπάζα. Και να σκεφτείς ότι το συμπέρασμα αυτό είχε βγει μέσα από σχοινοτενείς αναλύσεις, μακροσκελείς εξισώσεις και υψιπετή μαθηματικά!

2) ότι η αγορά, ή ότι έχει απομείνει από αυτή στις αναπτυγμένες χώρες δεν χρειάζεται πλέον εξειδικευμένους σε τόση ποσότητα όπως την προηγούμενη περίοδο του '60-'80. Γιαυτό άλλωστε και ιδιωτικοποιούνται τα πανεπιστήμια, γιαυτό άλλωστε και θεσπίζονται δίδακτρα εκεί όπου δεν υπάρχουν, και τριπλασιάζονται (ΗΒ), εκεί που ήδη υπήρχαν. Ξεχάστε τα πολλά πολλά πτυχία. Όσοι ακόμα τα θέλουν, θα πρέπει να τα χρυσοπληρώνουν, δηλαδή οι συνήθεις ύποπτοι. Εφ' όσον η εκπαίδευση γίνεται προϊόν μοιραία θα ακολουθήσει τους νόμους της αγοράς. Για να περιοριστεί η ζήτηση θα πρέπει να ανέβουν οι τιμές.

3) ότι οι οικονομολόγοι ό,τι είχαν να πουν το είπαν. Η βασιλεία τους πλέον τελειώνει όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται τα παραδείγματα τα οποία δείχνουν ολόγυμνη την ανεπάρκεια των εργαλείων και των θεωριών τους. Για να μη διασυρθούν ακόμα παραπέρα ας γυρίσουν όσο είναι καιρός στα σχολειά και τα γραφεία τους και ας αφήσουν τη διαχείριση των κοινών στην πολιτική.

Tέλος εποχής...

Η Τροϊκοποίηση του κράτους

Δεν ξέρω με ποια εχέγγυα γίνεται και ξαναγίνεται υπουργός ο Χρυσοχοΐδης. Το σίγουρο είναι ότι δεν πέρασε από κάποια αξιολόγηση, ούτε καν από ΑΣΕΠ. Αλλιώς δεν εξηγείται πως δεν γνωρίζει τι σημαίνει σοβιετικοποίηση και αποσοβιετικοποίηση.

Αν σοβιετικοποίηση σημαίνει την εφαρμογή κατά γράμμα μιας σχεδιασμένης οικονομίας, όπου το κράτος αποφασίζει κεντρικά τους μισθούς, το ύψος των συντάξεων, τις τιμές και το τι θα παραχθεί, τα τριετή και πενταετή PLAN A, PLAN B, PLAN C κ.ο.κ. της τρόικας και των συν αυτής, τα οποία καθορίζουν επακριβώς και ΕΚΤΟΣ ΑΓΟΡΑΣ, το ύψος των μισθών και του ιδιωτικού τομέα, των ύψος των συντάξεων, το ποσοστό κέρδους, το τι θα φάμε, το τι θα πιούμε, και το πότε θα κατουρήσουμε, και πριν από αυτή, τον όγκο της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, τότε αυτά τι είναι μαλάκα Χρυσοχοΐδη;

Αποσοβιετικοποίηση ή Τροϊκοποίηση;

Τέρμα οι ανίκανοι μεσάζοντες. Έρχονται οι αυθεντικοί

Το γύριζαν από δω, το γύριζαν από κει, καιρό τώρα για να τον συνηθίσουμε. Απέφευγε δε τα πολλά πολλά στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, για να μην τσαλακωθεί και αρχίσουνε τα στραβομουτσουνιάσματα. Έτσι στα μουλωχτά, όπως πρέπει να γίνονται στα γρήγορα οι παστρικές δουλειές. Όχι μεγάλη έκθεση, αλλά ταυτόχρονα ξεσκόνισμα και προσεχτική λείανση του προφίλ. Του σοβαρού, του αδέκαστου, του άτεγκτου, του λογικού, και προπαντός του ακομμάτιστου. Αποκρύπτοντας φυσικά, τι σημαίνουν όλα αυτά για το είδος της πολιτικής που υποκρύπτεται πίσω από το τσουβάλι αυτό των «δήθεν» αξιών.

Τελικά φαίνεται ότι θα τα καταφέρουν. Δεν θα χρειάζονται πια τους ενδιάμεσους, τύπου Γιωργάκη, για να κάνουν τη δουλειά τους τα κοράκια. Μέσα στην τούρλα της Τετάρτης, λοιπόν, αντί για τους ανίκανους μεσάζοντες, και για τις εμπλοκές που παρουσιάζονται, αποφασίσανε να φέρουνε στο θρόνο της χώρας τον ίδιο, την αυτού Υψηλότητα, τον Τραπεζίτη.

Δηλαδή, τον Παπαδήμο!

Συγχαρητήρια...

Οι παπαριές του Παπακωνσταντίνου σχετικά με τη χρονική εξέλιξη του χρέους

Αν φτάσει κάποιος στη σελίδα 76 του μεσοπρόθεσμου σχεδίου θα αντικρίσει υπό μορφή διαγράμματος το ρυθμό μείωσης του δημοσίου χρέους από σήμερα μέχρι το 2025, στη βάση τεσσάρων σεναρίων. Τα δύο πρώτα, που αντιστοιχούν στις πάνω-πάνω μωβ και πράσινες solid καμπύλες είναι χωρίς αποκρατικοποιήσεις. Ενώ τα σενάρια, που αναπαρίστανται από τις διακεκομμένες μωβ και πράσινες καμπύλες, περιλαμβάνουν τις αποκρατικοποιήσεις για τις οποίες γίνεται και ο μεγάλος καβγάς.

Ο αριστερός άξονας είναι το χρέος/ΑΕΠ. Ο οριζόντιος, οι χρονιές.

Πράγματι, πέρα από αυτό που βλέπει ο κοινός νους ότι όσα και να πουλήσουμε δεν θα κάνουμε στο τέλος παρά μια τρύπα στο νερό, το μοντέλο δείχνει ότι οι αποκρατικοποιήσεις παίζουν όντως ένα σημαντικό ρόλο στη μείωση του χρέους. Για παράδειγμα, είτε με το μωβ, είτε με το πράσινο σενάριο, αν εξασφαλίσουμε τα 50 δις, το 2024 η διαφορά στο χρέος θα είναι γύρω στο 25% με 30%.

Καλό; Όχι!

Και τούτο διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με εκτιμήσεις, δηλαδή με σενάρια, δηλαδή με μοντέλα τα οποία έχουν κάποιες παραμέτρους, τις οποίες μπορούμε να καθορίζουμε κατά το δοκούν, ώστε να παίρνουμε αυτό που έχουμε εκ των προτέρων καθορίσει ότι θέλουμε να πάρουμε.

Για να μην σας ταλαιπωρώ άλλο, το μοντέλο 1 (το μωβ) προϋποθέτει: ονομ αστικό ρυθμ ό ανάπτυξης του ΑΕΠ ίσο με 3%, επιτόκιο ίσο με 5% και πρωτογενές πλεόνασμα ίσο με 6% του ΑΕΠ, τα οποία και θα παραμένουν σταθερά καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου από σήμερα ως το 2025.

Το μοντέλο 2, (πράσινο) προϋποθέτει το ίδιο επιτόκιο και πρωτογενές πλεόνασμα με το μοντέλο 1, με μόνη διαφορά στο ρυθμό ανάπτυξης ο οποίος λαμβάνεται μεγαλύτερος και ίσος με 5% .

Σάς φαίνονται ρεαλιστικά αυτά τα νούμερα; Δλδ, 6% πρωτογενές πλεόνασμα και 5% ρυθμός ανάπτυξης συνεχώς μέχρι το 2025;

Έ, όσο ρεαλιστικές είναι αυτές οι παραδοχές, άλλο τόσο ρεαλιστικό είναι ότι και το χρέος κάποτε θα ελαττωθεί, όσες αποκρατικοποιήσεις και να κάνουμε τελικά.

Μ' αυτά και με κείνα, με παπαριές τύπου Α και με μοντελάκια τύπου Β, του κώλου δηλαδή, ελπίζουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή.

Η σαλάτα των οικονομικών στοιχείων και οι μπούρδες περί ανταγωνιστικότητας

Η εσωτερική υποτίμηση με όλα τα γνωστά παραλειπόμενα, στην οποία έχει υποβληθεί η χώρα η δική μας και άλλες γείτονες χώρες του νότου, βασίζεται πάνω σε ένα απλοϊκό ορισμό του τι συνιστά ανταγωνιστικότητα ή ακόμα απλούστερα στο τι συνιστά μοναδιαίο κόστος εργασίας, (μκε).

Το μοναδιαίο κόστος εργασίας για ένα προϊόν (q), έχει οριστεί ως ο λόγος του κόστους του εργαζόμενου, (κόστος στο οποίο αθροίζονται ο μισθός, η περίθαλψη, η ασφάλιση, η εισφορά στη σύνταξη, και ό,τι άλλο συνεισφέρει ο εργοδότης), ως προς την παραγωγικότητα της εργασίας, που είναι το ανά εργαζόμενο παραγόμενο προϊόν.

Από την εξίσωση αυτή γίνεται φανερό ότι ο αριθμητής αφορά τον εργαζόμενο, με το μισθό και τις κοινωνικές παροχές εκ μέρους του εργοδότη, ενώ ο παρονομαστής, τον ίδιο τον εργοδότη, μιας και αυτός είναι υπεύθυνος για την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας μέσω επενδύσεων σε τεχνολογικό εξοπλισμό και καλύτερη οργάνωση της παραγωγής.

Η αύξηση λοιπόν της περιλάλητης ανταγωνιστικότητας, δηλαδή η μείωση του μκε, θα μπορούσε να επέλθει είτε από τη μείωση του αριθμητή, είτε από την αύξηση του παρονομαστή. Για τους γνωστούς όμως λόγους σε αυτό το κλάσμα έχει αποφασιστεί με ωραίο και συντονισμένο τρόπο να πειραχτεί ο αριθμητής, δλδ οι μειώσει μισθών, ενώ ο παρονομαστής έχει αφεθεί άθικτος, με το κυριότερο κανείς να μην έχει ασχοληθεί με τις αιτίες που η παραγωγικότητα όλα αυτά τα χρόνια έβαινε φθίνουσα, παρά το γεγονός ότι η κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα ήταν κατά πολύ υψηλότερη του μέσου όρου της ΟΝΕ.

Οι διάφοροι λοιπόν πολιτικοί, με τα ποικιλόμορφα παραδείσια πτηνά που ως οικονομικοί σύμβουλοι τους περιζώνουν, αποφάσισαν ότι η εσωτερική υποτίμηση προς χάριν της ανταγωνιστικότητας θα έπρεπε να πάει ως το 30%, διότι έτσι έλεγαν τα stoixeia, και η αδιαφιλονίκητη αλήθεια των αριθμών.

Αν η οικονομία ήταν μια οποιαδήποτε επιστήμη, θα ήταν απολύτως θεμιτό κάποιος να παρουσίαζε ένα διάγραμμα, όπως το παρακάτω. Είναι κι αυτό μέσα στον πυρήνα κάθε επιστήμης, να μην υπάρχει συμφωνία για την εξέλιξη ενός φαινομένου, ανάλογα με το μοντέλο και τα data που ο εκάστοτε επιστήμονας διαλέγει για να το προσεγγίσει, ειδικά αν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο.

Πηγή: εδώ

Το διάγραμμα αυτό δείχνει τη μεταβολή του μκε σε σχέση με τους εμπορικούς μας εταίρους, από τη μέρα εισόδου μας στην ΟΝΕ σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΚΤ, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, της ΤτΕ, της Eurostat και της Eurobank.

Προσέξτε δε, ότι αφορά την μέτρηση ενός μόνο δείκτη, για τον οποίο έχει συμφωνηθεί ο ορισμός του και για τον οποίο υπάρχουν πραγματικά στατιστικά στοιχεία. Διότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο, ούτε υπάρχει καθολική συμφωνία για το πώς ορίζεται η ανταγωνιστικότητα μιας χώρας. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη. Επίσης, το διάγραμμα αυτό δεν αφορά τιμές οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν εξαχθεί από κάποιο μοντέλο για το οποίο θα ήταν εύλογο να υπάρχουν και ενστάσεις. Όχι. Το εν λόγω διάγραμμα προκύπτει από στατιστικά στοιχεία τα οποία έχουν αντικατασταθεί στην ίδια και την αυτή εξίσωση, από την οποία θα περίμενε κανείς να έχει προκύψει και η ίδια τιμή ανταγωνιστικότητας, ανεξάρτητα του ποιος κάνει την αντικατάσταση. Αμ δε!

Όπως είναι φανερό, υπάρχει τόση μεγάλη διασπορά των τιμών, που θαρρείς ότι κάθε καμπύλη απεικονίζει και κάποιο εντελώς διαφορετικό φαινόμενο. Και αυτό συμβαίνει μάλιστα από την creme de la creme των οικονομολόγων που στελεχώνουν τα πλέον ευυπόληπτα μαγαζιά που καθορίζουν τις τύχες μας. Σκεφτείτε λοιπόν τι θα συνέβαινε αν στην εν λόγω εικόνα συμπεριλαμβάναμε τις μετρήσεις (και όχι τις εκτιμήσεις), και άλλων οικονομολόγων από λιγότερο ευυπόληπτα μαγαζιά. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι οι καμπύλες θα γέμιζαν όλο το διαθέσιμο χώρο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγει κανένα απολύτως συμπέρασμα για τη μεταβολή της ανταγωνιστικότητας της πατρίδας μας την κρίσιμη αυτή δεκαετία.

Τι θα έλεγε κάποιος για το μκε του 2005; Σύμφωνα λοιπόν, με το ΔΝΤ αυτό θα είχε μειωθεί κατά 5%, ενώ σύμφωνα με την ΤτΕ θα είχε αυξηθεί κατά 16%. Συνολικά όμως, θα πρέπει να δώσουμε εύσημα στο ΔΝΤ, το οποίο δίνει και τη μικρότερη πτώση της ανταγωνιστικότητας σε σχέση με τα άλλα ευαγή ιδρύματα. Αντιθέτως ο ΟΟΣΑ δίνει πτώση γύρω στο 20%.

Κι ενώ κάθε σώφρων θνητός αδυνατεί να βγάλει συμπέρασμα, κάποιοι, με περισσή έπαρση και ανοησία, βγάζουν, και μάλιστα πολύ συγκεκριμένο. Το να γράψουν στ' αρχίδια τους τον κόσμο που είναι πίσω από τους αριθμούς και υφίσταται τις συνέπειες αυτών, το καταλαβαίνω, αλλά να γράφουν ταυτόχρονα στ' αρχίδια τους, (αν φυσικά έχουν), και τα "οικονομικά στοιχεία", έ, αυτό πάει πολύ...

Άραγε, τι θα έλεγε ο θλιβερός Παπακωνσταντίνου αν τον ρώταγε κάποιος για το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας τη δεκαετία; Ποιο νούμερο θα διάλεγε; Είμαι απολύτως σίγουρη ότι θα διάλεγε αυτό το οποίο θα συμφωνούσε με το κόψιμο που εξ αρχής είχε αποφασίσει να κάνει. Έτσι απλά.

Αυτή είναι η οικονομία. Καλή σαν επιστήμη, αλλά όταν συμπλέκεται με την πολιτική, γίνεται η τρισαθλιοτέρα.

Προϋπολογισμοί, έσοδα και ελλείμματα τη δεκαετία 2000-2009

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η μελέτη "Οικονοµική κρίση και ελληνική οικονοµία: το τέλος των δηµοσιονοµικών αποκλίσεων και επιπτώσεις" των Σταύρου Ζωγραφάκη και Παύλου Σπαθή, όπως δημοσιεύτηκε στις 22 Μαρτίου 2010, σε μια ημερίδα με πρωτοβουλία της Τράπεζας της Ελλάδας, με θέμα "Η Ελληνική αγορά εργασίας: Χαρακτηριστικά, εξελίξεις και προκλήσεις".

Από την εν λόγω εργασία μεταφέρω:

το έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης στα έτη 2000-2009 όπως προγραμματίστηκε και όπως τελικά προέκυψε,

το σύνολο των εσόδων, όπως προβλέφθηκαν και τελικά όπως εισπράχτηκαν,

τις δαπάνες δημοσίων επενδύσεων, την πρόβλεψη και την υπέρβαση αυτών, καθώς επίσης και

την πορεία του χρέους, του προβλεπόμενου και του τελικού.

Έλλειμμα Κεντρικής Κυβέρνησης

Τα ποσά είναι σε δις ευρώ.

Το χαρακτηριστικό από το εν λόγω γράφημα, είναι ότι για όλη τη δεκαετία οι προϋπολογισμοί σχεδιάζονται ελλειμματικοί από τα γεννοφάσκια τους. Μέχρι το 2002, την χρονιά που μπήκαμε στο ευρώ, παρατηρούμε μια συντηρητική αντιμετώπιση ως προς τα ελλείμματα, και οι υπερβάσεις είναι οριακές. Από το 2002 και μετά, τους δίνουν και καταλαβαίνουν, υποθέτω, λόγω της πρόσβασης σε φτηνότερο χρήμα δανεισμού και λόγω της πίστης ότι με το ευρώ μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Το άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι το 2004 (Ολυμπιακοί αγώνες), έχουμε την μεγαλύτερη υπέρβαση του προϋπολογισμού κατά 6,6 δις, ενώ ήδη είχε προβλεφθεί ένα ισόποσο έλλειμμα με 6,3 δις ευρώ. Από κει και μετά βλέπετε την πορεία των ελλειμμάτων, με αποκορύφωμα το 2009, όπου το πρόσθετο έλλειμμα ανέρχεται στα 20,6 δις, ενώ το συνολικό στα 29,4 δις.

Τα γραφήματα που ακολουθούν, με τα έσοδα/έξοδα της κεντρικής κυβέρνησης, δείχνουν αναλυτικά την προέλευση των ελλειμμάτων.

Έσοδα Προϋπολογισμού

Οι στήλες με γκρι χρώμα αντιστοιχούν στα προγραμματισμένα έσοδα, οι πορτοκαλί στην υστέρηση εσόδων, ενώ οι πράσινες στην υπέρβαση, η οποία συμβαίνει μόνο για δυο χρονιές, το 2000 και 2007, κατά 4,4 δις και 1 δις ευρώ αντίστοιχα. Από την ανάλυση των αστοχιών στη συλλογή εσόδων, η οποία φτάνει στα 14,4 δις μόνο για το 2009, προκύπτει ότι η μεγαλύτερη υστέρηση προκύπτει από τη μη συλλογή του ΦΠΑ, από τους φόρους των νομικών προσώπων και της περιουσίας, που δεν εισπράχτηκαν σύμφωνα με τις προβλέψεις.

Δημόσιες Δαπάνες

Από την ανάλυση των ερευνητών προκύπτει ότι ο σημαντικότερος παράγοντας για τις υπερβάσεις στις δαπάνες, ήταν οι δαπάνες για την υγεία, όπως έχει αναφερθεί και σε άλλη ανάρτηση.

Δημόσιο Χρέος

Η γκρι περιοχή αντιστοιχεί στο προγραμματιζόμενο χρέος, ενώ η πορτοκαλί στο απρόβλεπτο. Χαρακτηριστικό είναι το μεγάλο πήδημα κατά 31 δις στο προβλεπόμενο χρέος τις χρονιές ανάμεσα στο 2004-2005, λόγω και πάλι των ολυμπιακών αγώνων. Καθώς επίσης και το απρόβλεπτο των 35 δις το 2009 λόγω κρίσης.

Τώρα, κάποιος με μεγαλύτερη υπομονή και γνώσεις, ίσως μπορέσει να βγάλει πολλά περισσότερα συμπεράσματα. Αυτό που έβγαλα εγώ ήταν το αρχικό, δλδ, η ανεμελιά με την οποία καταρτίζονταν από όλες τις κυβερνήσεις, οι προϋπολογισμοί, όντες εξ αρχής ελλειμματικοί, κατά αρκετά δις, ιδίως μετά το 2004, περίοδος η οποία και συσσώρευσε και τα μεγάλα χρέη.