Το αθάνατο σκουλήκι

Θέλετε να ζήσετε παραπάνω απ' όσο έχει γράψει η μοίρα στα κιτάπια της; Μήπως είσαστε λιγάκι πλεονέκτες και θέλετε να ζήσετε όχι απλώς πολύ, αλλά για πάντα;

Ξεσκίζεστε στην πεζοπορία, την ορειβασία, την κωπηλασία, το τρέξιμο, τα βάρη και το αερόμπικ για να οξυγονώνετε τα κύτταρα; Απεμπολήσατε το κρέας, τα λιπαρά, τα αλμυρά, τα ξινά, το κάπνισμα, τα ποτά και τα ξενύχτια για να δώσετε χρόνο στα κύτταρα να αναζωογονηθούν; Το ρίξατε στην υγιεινή διατροφή, στο διαλογισμό και στο detoxing, πρακτικές που ξεπλένουν το σώμα μέσα έξω απ' τη σαβούρα;

Και περιμένετε να δείτε προκοπή; Αμ δε! Χαμένος κόπος. Η συνταγή είναι μόνο μια, κόψτε το σεξ. Επιστήμονες, μπλα, μπλα, του πανεπιστημίου, μπλα, μπλα, μπλα ανακοίνωσαν στο εξέχον περιοδικό (μπλα+μπλα)^2 ότι βρήκαν μια ποικιλία σκουληκιού planarian, το planarian ας πούμε 1, το οποίο όσο περισσότερο ζει, τόσο περισσότερο αυξάνει και τις πιθανότητες να ζήσει περισσότερο!

Η διαφορά του σκουληκιού planarian 1 από το planarian 2 είναι ότι το μεν δεύτερο είναι επιρρεπές εις το σεξ, το δε πρώτο όχι. Το δεύτερο αναπαράγεται δια της συνήθους σεξουαλικής οδού, το πρώτο δια της ασυνήθου, ασεξουαλικής.

Σε γενικές γραμμές, αν πάρουμε ένα σκουλήκι planarian 1 ή 2, και το διαμελίσουμε με κέφι οριζόντια ή κάθετα, (η κατεύθυνση δεν παίζει ρόλο), αυτό μπορεί να αναγεννήσει τμήματα του δέρματος, των μυών, των εντέρων, ακόμα και του εγκεφάλου και να δώσει ένα δεύτερο σκουλήκι planarian 1 ή 2 αντιστοίχως.

Το ασέξουαλ όμως σκουλήκι planarian 1 έχει κι ένα άλλο κρυφό και μοναδικό πλεονέκτημα: Μετά από κάθε σκίσιμο αυξάνει τα αποθέματα ενός κομβικού για τη μακροζωία ενζύμου, της τελομεράσης.

Για την ιστορία, η μακροβιότητα των κυττάρων έχει συσχετιστεί με το μήκος των τελομερών, τα οποία είναι κομμάτια DNA που καπακώνουν τις άκρες των χρωμοσωμάτων, προστατεύοντάς τα από σκόνες, μικρόβια και φθορά. Όσο πιο κοντά τα τελομερή, τόσο πιο γρήγορα το ταξίδι για τον Άγιο Πέτρο. Η δε τελομεράση, είναι το ένζυμο εκείνο το οποίο ντύνει, στολίζει και νοικοκυρεύει τα τελομερή, τα γυαλίζει, τα ξεσκονίζει και τα φροντίζει ώστε να μένουν μακριά και υγιή. Όπως αντιλαμβάνεστε, η παραγωγή τελομεράσης είναι μεγαλύτερη στους νεότερους οργανισμούς, ενώ όσο περνάει ο καιρός, αρχίζει σιγά σιγά και στερεύει.

Αυτά λοιπόν, συμβαίνουν στους ανθρώπους και στα σεξουαλικά ενεργά σκουλήκια planarian 2, διότι στα φρόνιμα planarian 1, η ποσότητα τελομεράση μετά από κάθε αναγέννηση βρίσκεται αυξημένη και τα τελομερή, στο σωστό τους μήκος.

Τώρα, θα ρωτήσετε αν έχει ποτέ βρεθεί σκουλήκι planarian 1 μαθουσάλας. Η απάντηση είναι όχι, διότι δύσκολα τα σκουλήκια ολοκληρώνουν τον βιολογικό τους κύκλο, καθ’ ότι είτε θα βρεθούν λιωμένα κάτω από καμιά σόλα, είτε στο αγκίστρι κανενός επίδοξου ψαρά.

Και με τους ανθρώπους; Δύσκολα. Κανείς θα πρέπει να ανατρέξει πολύ πίσω στο χρόνο και πολύ μακριά, μέχρι τον κήπο της Γεσθημανής, για να μπορέσει να εκμαιεύσει το μυστικό του χειρισμού των βλαστικών κυττάρων από τον Θεό, όταν από τα πλευρά του Αδάμ έκοβε και έφτιαχνε την Εύα. Αν δεν τα σκάτωναν τόσο γρήγορα οι πρώτοι μας πρόγονοι, θα μπορούσαμε και μεις να απολαμβάναμε τα προνόμια του ευτελούς σκουληκιού planarian 1.

Αλλά δυστυχώς, ακόμα και τα σκουλήκια πιο σοφά πορέυτηκαν.

ΔΝΤ: Η ανατίμηση του ευρώ ακυρώνει την εσωτερική υποτίμηση!

Η Ελλάδα από την προ κρίσης εποχή μέχρι σήμερα έχει χάσει το 15.8% του ΑΕΠ της, ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά που έχουν παρατηρηθεί παγκοσμίως, και αναμένεται να χάσει κι άλλο, μιας και όλα τα προγνωστικά ακόμα και αυτών που επιβάλλουν τις συνταγές είναι ότι η ύφεση θα συνεχίζεται ες αεί.

Όσο περνάει δε ο καιρός, με το ΑΕΠ να συρρικνώνεται και τα δάνεια να μεγαλώνουν, τόσο αυξάνεται και το ποσοστό του ΑΕΠ που δαπανάται σε τόκους, στο 6.8% σήμερα, με την Ιταλία και Πορτογαλία να είναι στο 4%. Άρα κι εδώ κρατάμε τα πρωτεία.

Ας δούμε όμως αν ο σκοπός για τον οποίο συρρικνώνονται οι αποδοχές και οι δημόσιες δαπάνες, δηλαδή ο στόχος της εσωτερικής υποτίμησης, έχει κάποια τύχη να εκπληρωθεί.

Μετά από 4 χρόνια ύφεσης, λοιπόν και με τριπλασιασμό της ανεργίας, δεν έχει υπάρξει καμιά ουσιαστική πρόοδος προς αυτή την κατεύθυνση, δια report του ιδίου του ΔΝΤ. Η πραγματική ενεργός συναλλαγματική ισοτιμία ( real effective exchange rate, REER) ήταν ελαφρώς υψηλότερη το 2010, απ’ ότι ήταν το 2006 (!). Σύμφωνα δε με το δείκτη τιμών καταναλωτή, η REER ήταν κατά 6-7 μονάδες υψηλότερη απ’ ότι το 2006.

Με άλλα λόγια τέσσερα χρόνια ανελέητης ύφεσης και πίεσης στους μισθούς, όχι μόνο δεν έχουν προσφέρει τίποτε προς την κατεύθυνση ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας, αλλά την έχουν καταβαραθρώσει κι άλλο, σε σχέση με την προ κρίσης εποχή.

Το ΔΝΤ, στην πέμπτη κατά σειρά έκθεσή του (Δεκέμβριος του 2011), διαπιστώνει ότι η REER παρέμεινε η ίδια, παρά τη σχετική πτώση κατά 2.5% του μοναδιαίου κόστους εργασίας. Αλλά και αυτή η πτώση, εξαλείφθηκε από την ανατίμηση του ευρώ στις αρχές του χρόνου. Σε κάθε περίπτωση, μια ανατίμηση του ευρώ μπορεί εύκολα να μηδενίσει το όποιο αποτέλεσμα της εσωτερικής υποτίμησης, η οποία σημειωτέον συμβαίνει με αφόρητο ανθρώπινο κόστος.

Παρά το συμπέρασμα του ΔΝΤ ότι η εσωτερική υποτίμηση δεν δουλεύει, η Τρόικα συνεχίζει βαθύτερα προς την κατεύθυνση της δολοφονίας μας…

Υ.Γ. Η πέμπτη έκθεση του ΔΝΤ βρίσκεται ΕΔΩ και τα στοιχεία για REER στις σελίδες 5 και 41, στο γράφημα επάνω δεξιά.

Τα τσόκαρα

Σείεται από χθες η βουλή. Από αναστεναγμούς ανακούφισης, για το που βρέθηκε επιτέλους αυτός, που για ένα εκατομμύριο θα σηκώσει στους ώμους του τις αμαρτίες όλων των υπολοίπων 299, όλων των προηγούμενων δεκαετιών.

Και βγάλανε τα τσόκαρα οι παστρικές και βγήκανε πουρνό πουρνό στα καλντερίμια των ραδιοφώνων και των καναλιών, πλυμένες καθαρές, σιδερωμένες, να ρίξουνε την λίθο τους εις τον αμαρτωλό, αυτές οι αναμάρτητες.

Για κανένα τυχάρπαστο, τον κάνω τον αμαρτωλό, ή πιο πολύ μου φέρνει προς σφιχτοχέρα και οικονόμα νοικοκυρούλα, που σε μια σύντομη περαντζάδα της απ’ τη βουλή, αμάθητη και άβγαλτη όπως ήταν, φρόντισε στο όπως όπως να θάψει το ανέλπιστο κομπόδεμά της στα βαθιά υπόγεια των ελβετικών τραπεζών για τις επόμενες ημέρες της σίγουρης ανεργίας της.

Οι πιο παλιές πουτάνες, που λιώσανε τις σόλες τους στα καλντερίμια δεν θα έκαναν αυτή την κουτουράδα. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι έχουν μάθει για το μαγικό υγρό που σβήνει τα ίχνη από τα λασπωμένα παπούτσια.

Κρίμα, λοιπόν, γιατί αυτός ο κακόμοιρος βουλευτάκος που τώρα του ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι, δεν θα μπορέσει να σηκώσει το ανάστημά του και να κατονομάσει απ’ αυτόν τον συρφετό των όψιμων λιθοβόλων, αυτούς που κατ’ εξακολούθηση γεύονταν τους καρπούς της Siemens, της Ferostahl, της Mann και των συναφών κοινωφελών ιδρυμάτων. Κι ο λόγος είναι, γιατί μάλλον δεν θα τους ξέρει, γιατί δεν θα πρόλαβε στη σύντομη θητεία του να γίνει επίτιμο μέλος του κύκλου της ομερτά της ελληνικής βουλής.

Αν ήταν ένας από αυτούς, οι τωρινοί κανίβαλοι θα είχαν απλά σιωπήσει. Μπορεί να κόπτονται ανέξοδα υπέρ της ηθικής, αλλά υπέρ της νομιμότητας, μόκο...

Οι παπαριές του ΔΝΤ για την εξέλιξη του χρέους

Στις 14 Ιουνίου του παρελθόντος έτους, γράφαμε ποστ υπό τον προφητικόν τίτλον «Οι παπαριές του Παπακωνσταντίνου σχετικά με τη χρονική εξέλιξη του χρέους», όχι από έμφυτη κακοήθεια, αλλά ορμώμενοι από τα απλοικά γραφήματα και προβλέψεις, που, όπως είχαμε επισημάνει, στηρίζονταν σε γραφικότητες και φαντασιοπληξίες σχετικά με τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Παίρνοντας στα χέρια μας την τελευταία πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ σχετικά με τις προβλέψεις και υπολογισμούς του για τη χρονική εξέλιξη του χρέους και ΑΕΠ στα χρόνια που μεσολαβούν ως τη Δευτέρα Παρουσία, παρατηρούμε ότι ο Παπακωνσταντίνου, σε σύγκριση με αυτούς ήταν πολύ, μα πολύ ρεαλιστής.

Βλέπουμε ξανάι το γνωστό γράφημα να επανέρχεται στο προσκήνιο, σαν αυτοί οι καλοί άνθρωποι, στα τόσα χρόνια των σπουδών τους να μην έμαθαν να κάνουν τίποτε άλλο, παρά αυτό, συνοδευόμενο από ακόμα πιο παράδοξα σενάρια.

Αν οι άνθρωποι ήταν ακαδημαϊκοί και απλώς ήθελαν να δημοσιεύσουν κάτι τις για τις ανάγκες της καριέρας τους, θα τους βλέπαμε με συμπάθεια και θα τους βάζαμε μάλιστα και καλό βαθμό. Αλλά να κάθονται οι σοφοί της ΕΕ γύρω από ένα τραπέζι, ένα ολόκληρο μερόνυχτο και να το παίρνουνε μάλιστα στα σοβαρά για να καθορίσουν το μέλλον της Ελλάδας, της ΕΕ και του πλανήτη ολόκληρου, αυτό μόνο ένας ψυχίατρος θα μπορούσε να το εξηγήσει. Και ας δούμε το γιατί.

Η μπλε γραμμή στο παρακάτω γράφημα παριστά τους υπολογισμούς για το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ στα επόμενα χρόνια, αν η Ελλάδα κάνει όλα όσα βρίσκονται στο Μνημόνιο I και ΙΙ. Η κόκκινη γραμμή δείχνει το πόσο θα πάει το ΑΕΠ, στην χειρότερη περίπτωση. Δηλ, ό,τι και να συμβεί, εκεί κάτω στο ΔΝΤ το έχουν δέσει κόμπο ότι από -7% ύφεση σε μια χρονιά, θα περάσουμε σε σταθεροποίηση τo 2013, και το 2014 σε ανάπτυξη. Έτσι, πορευόμενοι μόνο με λιτότητα και με την καλή νεράιδα παραμάσχαλα!

Το δεύτερο γράφημα, δείχνει τη χρονική εξέλιξη του χρέους με βάση τους προβλεπόμενους ρυθμούς ανάπτυξης. Η μπλε γραμμή είναι το προσδοκώμενο καλύτερο σενάριο, με βάση ενα μη αναγραφόμενο σταθερό πρωτογενές πλεόνασμα (PB), το οποίο το υπολογίζουν σε μεγαλύτερο του 3.5% για όλα τα χρόνα που ο πλανήτης θα βρίσκεται εν ζωή. Οι υπόλοιπες διακεκομμένες γραμμές αναπαριστούν το χρέος με βάση διάφορες υποθέσεις για το πρωτογενές πλεόνασμα (Primary Balance). Όσο μικρότερο, τόσο μεγαλύτερο το χρέος στο χρόνο.

Με βάση λοιπόν αυτές τις Παπαριές ΙΙ, βγήκε η Τρόικα χθες και με περισπούδαστο ύφος ανακοίνωσε ότι το χρέος το 2020, δεν θα είναι ίσο με 120.0%, αλλά με 120.5%. Άπαπα, ανατρίχιασα!

Γιατί τόσο ρε κουμπάροι; Άμα τρέξεις με διπλή ακρίβεια το μοντέλο, δεν βρίσκεις 120.5% του ΑΕΠ, αλλά 120.531415239 %.

Έχετε αντιληφθεί πόσα δεκαδικά πηδήξατε; Γνωρίζετε σε πόσα εκατοντάδες εκατομμύρια αντιστοιχούν τα οχτώ δεκαδικά ψηφία που παραλείψατε; Άντε πίσω, αγόρια μου και κορίτσια, να ξανακάνετε τις πράξεις. Αλλιώς, ξανά πίσω στα θρανία!

Αλητείες, με πρόσχημα τον Δαρβίνο

Επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του Δαρβίνου, ο Guardian της περασμένης Κυριακής (12/2) αφιέρωσε ένα κείμενο για την περίεργη, όσο και επικίνδυνη στροφή που πήρε η εκστρατεία των αρνητών της θεωρίας της εξέλιξης στις ΗΠΑ.

Η ιστορία δεν είναι πρόσφατη, έχει κάμποσα χρονάκια στην πλάτη της και συνδέεται με την επίμονη προσπάθεια ορισμένων κύκλων να εισάγουν τη διδασκαλία του «δημιουργισμού» στα δημόσια σχολεία των ΗΠΑ παράλληλα ή στη θέση της δαρβινικής θεωρίας, με το σκεπτικό ενός άκρατου σχετικισμού, ότι κάθε θεωρία οφείλει να διδάσκεται ισότιμα στα σχολεία. Η θρησκευτική αυτή πεποίθηση που αξιώνει status θεωρίας, ανάλογης με αυτήν της φυσικής επιλογής, λίγο πολύ πρεσβεύει ότι ο,τιδήποτε περπατάει, κολυμπάει, πετάει ή στέκεται στο σύμπαν, έμψυχο ή άψυχο αποτελεί έμπνευση και δημιουργία ενός υπερφυσικού όντος, δηλαδή του Θεού. Και ο λόγος που αντιμάχεται τη θεωρία του Δαρβίνου είναι ότι η τελευταία αφ’ ενός παρακάμπτει το Θεό, αφ’ ετέρου, όντας άθεη, καθίσταται υπεύθυνη από το Ναζισμό, ως τον Κομμουνισμό, και για οτιδήποτε άλλο κακό βάνει ο νους του ανθρώπου.

Κανείς θα περίμενε ότι η εκστρατεία αυτή, η οποία παρεμπιπτόντως άνθισε ιδιαίτερα στα χρόνια των Μπους, πατέρα και υιού, θα είχε τελειώσει το 1987, με την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία η διδασκαλία του δημιουργισμού στα σχολεία της Λουιζιάνα βρέθηκε αντισυνταγματική, αλλά και μετά από μια μεταγενέστερη απόφαση από το πολιτειακό δικαστήριο της Πενσυλβάνια, το 2005, με το ακριβώς ίδιο σκεπτικό.

Κι όμως, εν έτη 2012 όχι ένα, όχι δυο, αλλά έξι νομοσχέδια έχουν πάρει σειρά σε ισάριθμα νομοθετικά σώματα με στόχο την υπονόμευση της διδασκαλίας της δαρβίνειας θεωρίας: δυο στο Νιου Χάμσαιρ, δυο στο Μισούρι, κι από ένα στην Ινδιάνα και Οκλαχόμα.

Όπως εκτιμά η αρθρογράφος Κatherine Stewart, κανένα από τα εν λόγω νομοσχέδια δεν πρόκειται να περάσει και να αναβαθμιστεί σε νόμο, αλλά το γιατί συμβαίνει αυτή η μαζική προσφυγή αυτή τη στιγμή, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Τέτοια μαζική επίθεση, μόνο τυχαία δεν πρέπει να είναι.

Και το κουμπί βρίσκεται στην Οκλαχόμα, όπου το «αντι-εξελικτικό» νομοσχέδιο κατατίθεται ταυτόχρονα και με νομοσχέδιο για την απαγόρευση της «θεωρίας» της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Το ίδιο συμβαίνει και στο Τενεσσί, όπου κι εδώ παρατηρείται το αυτό φαινόμενο, η αφύσικη δηλαδή σύνδεση δυο διαφορετικών θεωριών που πρέπει ταυτόχρονα να καταπολεμηθούν.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το πρόβλημα είναι πολιτισμικό. Δηλαδή, ότι αυτοί που δεν καλύπτονται από την εξέλιξη, μπορεί ταυτόχρονα να μην θέλουν ν’ ακούσουν και για την ύπαρξη του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής. Δεν θα προκαλούσε έκπληξη η στάση αυτή αν η διακύβευση ως προς το δεύτερο δεν ήταν τεράστια. Είναι γνωστό ότι η εκστρατεία διασποράς αμφιβολιών ως προς το πολύ-τεκμηριωμένο γεγονός της κλιματικής αλλαγής χρηματοδοτείται αδρά από τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες, οι οποίες και δεν θα ήταν ευχαριστημένες να υποστούν το κόστος της υπερθέρμανσης από την καύση υδρογονανθράκων.

Η στρατηγική λοιπόν είναι απλή και ταυτόχρονα σατανική: Βάλε και τις δυο θεωρίες μαζί στο ίδιο καλάθι, εκμεταλλεύσου το πάθος που εγείρει η μια, δηλαδή το αντι-δαρβινικό μένος, και κατεύθυνέ το εκεί όπου πρέπει να εκφραστεί, εκεί δηλαδή όπου απειλείται το χρήμα.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αυτοί που προωθούν τα παραπάνω νομοσχέδια, είναι οι ίδιοι οι οποίοι ταυτόχρονα επιτίθενται και στη δημόσια εκπαίδευση. Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, ενώ ο γερουσιαστής Brecheen πολεμάει τις δυνάμεις του υλισμού και της εξέλιξης, την ίδια στιγμή κατακρεουργεί την επιδότηση των σχολείων, προωθώντας ταυτόχρονα την εκχώρηση της δημόσιας εκπαίδευσης σε ιδιώτες, οι οποίοι δια μέσου του συστήματος των κουπονιών, νέμονται με το αζημίωτο τους δημόσιους πόρους. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό στήνεται και στην Ιντιάνα.

Το Ινστιτούτο Heartland, το οποίο προικοδοτείται από πετρελαϊκές εταιρίες ακριβώς για να διαχέει αμφιβολίες ως προς το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, ταυτόχρονα αποτελεί και επιφανή προπαγανδιστή των σχολικών κουπονιών. Το ίδιο πράττει και το Discovery Institute, η κυρίαρχη φωνή στις ΗΠΑ υπέρ του ευφυούς σχεδιασμού από τη μια και της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, από την άλλη.

Αν δεν μπορείς να εξαφανίσεις την επιστήμη και την επιστημονική σκέψη, τουλάχιστον κάνε ότι μπορείς για να εξαφανίσεις τα σχολεία. Απλή σκέψη, θα έλεγε κανείς, η οποία όμως χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για ν’ ανασυρθεί μέσα από τους δαιδαλώδεις διαδρόμους που χρησιμοποιεί για να μεταμφιέζεται και να καλύπτει τα ίχνη και τις πηγές της.

Όταν ο Δαρβίνος εξέδιδε το μεγαλόπνοο έργο του το 1859, πού να το φανταζόταν με τι αλήτες θα έμπλεκε 150 χρόνια μετά.

Πού βρίσκονται τα περισσότερα κλειστά επαγγέλματα;

Ερ: Πού βρίσκονται τα περισσότερα κλειστά επαγγέλματα;

Απ: Στη χώρα εκείνη, η οποία και πρώτη έσπασε το σύμφωνο σταθερότητας, καταστρατηγώντας τους χρυσούς κανόνες χρέους και ελλειμμάτων. Καλά το μαντέψατε: Στη Γερμανία!

Όταν ο Μonti εγκαταστάθηκε στο θρόνο της Ιταλίας οι γερμανοί φαρμακοποιοί όχι μόνο δυσφόρησαν, όπως γράφει όσο πιο ήπια μπορεί ο Economist, αλλά επιπλέον άρχισαν να ξεσκονίζουν και τα καρυοφύλλια απ’ τις ντουλάπες, διότι έφεραν στη μνήμη τους αυτά που σκόπευε να κάνει στους δικηγόρους, γιατρούς και φαρμακοποιούς της Ευρώπης, από την εποχή που κατείχε την έδρα του επισκόπου της αγίας Ανταγωνιστικότητας.

Ενώ ο Μόντι σκέφτεται ότι ήγγικεν πλέον η ώρα του ανασκολοπισμού των ελευθέρων ιταλών επαγγελματιών, το μάτι του σκοντάφτει στους ομολόγους τους, ελεύθερους γερμανούς επαγγελματίες και προς στιγμήν θολώνει.

Δεν είναι δυνατόν, αναφωνεί. Να ανοίγουμε εμείς εδώ τα επαγγέλματα και η Γερμανία να τα κρατάει ερμητικά κλειστά;

Αρχίζει λοιπόν να σκαλίζει τα τεφτέρια του ΟΟΣΑ και να παίρνει ανάποδες.

Αν αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η παραγωγικότητα της Γερμανίας στον τομέα των υπηρεσιών είναι από τις χαμηλότερες του ΟΟΣΑ, όπως επίσης κι οι επενδύσεις σαν ποσοστό του ΑΕΠ (οι χαμηλότερες ανάμεσα στους G7), βλέπουμε ότι κατέχει και το ρεκόρ στο πλήθος των κανόνων και νόμων που διέπουν τα περισσότερα επαγγέλματα.

Οι φαρμακοποιοί, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, βρίσκονται πρώτοι πρώτοι στο στόχαστρο, και δακτυλοδεικτούμενοι ως η πλέον αθλία και μολυσματική επαγγελματική κατηγορία της Ευρώπης. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή της τρόικα εδώ για τους δικούς μας, του Μόντι με τους Ιταλούς ομολόγους τους, και του Economist με τους αντίστοιχους της Γερμανίας.

Είναι δυνατόν τα φαρμακεία στη Γερμανία να τα ανοίγουν μόνο φαρμακοποιοί, να μην μπορούν να κατέχουν παραπάνω από τέσσερα, και να μην επιτρέπεται σε κανένα άλλο μαγαζί να πουλάει φάρμακα; Όνειδος για μια χώρα που εξάγει το προϊόν «ανοιχτές αγορές» στην Ευρώπη.

Και δεν είναι μόνο οι φαρμακοποιοί. Σχεδόν όλα τα ελεύθερα επαγγέλματα στη Γερμανία, μαζί με τους δικηγόρους και γιατρούς, όπου απασχολούνται γύρω στα 4.2 εκατ. νοματαίοι και αποδίδουν το 10% του ΑΕΠ, είναι ρυθμιζόμενα. Το ίδιο συμβαίνει και με 150 περίπου χειροτεχνικά επαγγέλματα, όπου απασχολούνται άλλα 5.1 εκατ.

Δηλαδή το 23% του εργατικού δυναμικού στη Γερμανία ασκεί επάγγελμα το οποίο υπόκειται σε κάποιου είδους ρυθμίσεις και προστασία, με κανόνες από τους αυστηρότερους μάλιστα στον ΟΟΣΑ.

Οι γερμανοί πολιτικοί είναι απρόθυμοι να πειράξουν τους χειροτέχνες, διότι με τους μαθητευόμενους που απασχολούν κατεβάζουν κατά πολύ τη νεανική ανεργία. Αν ο κ. Μόντι, θέλει να βάλει χέρι στους ομολόγους τους στην Ιταλία, ας μη χώνει τη μύτη του και στους γερμανούς, δηλώνουν εκπρόσωποι των ομοσπονδιών τους. Ίδιες, πάνω-κάτω ρυθμίσεις ισχύουν σε όλη την Ευρώπη.

Όσοι, λοιπόν χύνουν όξος και χολή εναντίον των φερόμενων ως συντεχνιών στην Ελλάδα, ας κοιτάξουν πρώτα τα του οίκου τους. Οι ρυθμίσεις που καθορίζουν την εξάσκηση των ως άνω επαγγελμάτων στην Ελλάδα ούτε από τον ουρανό δόθηκαν, ούτε αποτελούν ελληνική παθογένεια και ιδιομορφία. Για να ισχύουν επί τόσα χρόνια, και να συνεχίζουν να ισχύουν όχι μόνο εδώ αλλά και σε σύμπασα την Ευρώπη, σημαίνει ότι κάτι εξυπηρετούσαν και συνεχίζουν να εξυπηρετούν.

Το προϊόν Ελλάς

Ο αγαπημένος στόχος της βιτριολικής ανθελληνικής προπαγάνδας που εκπορεύεται από συγκεκριμένα, μεγάλης απήχησης, έντυπα του Βορρά είναι δίχως άλλο τα νησιά μας. Κάθε φορά που ανεβαίνει το θερμόμετρο στην ΕΖ, η μόνιμη πρόκληση που εισπράττει η χώρα είναι το «πουλήστε τα νησιά σας να ξεχρεώσετε».

Μπορεί τέτοιου είδους απαιτήσεις, και ο τρόπος που διατυπώνονται, να πληγώνουν την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά αν το δούμε με μεγαλύτερη ψυχραιμία, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τη χώρα, τη γη των πατέρων μας, των ηρώων μας και των προδοτών μας, δεν διαφέρει και πολύ από τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι τήν αντιλαμβανόμαστε, όπως αποτυπώνεται σε ανύποπτες αποστροφές της γλώσσας.

Αρκεί να δώσουμε λίγη παραπάνω προσοχή στο λεξιλόγιο που οι εγχώριοι έμποροι του τουρισμού χρησιμοποιούν αναφερόμενοι στα νησιά, λεξιλόγιο το οποίο κυριαρχείται από τη λέξη προϊόν σε όλες του τις κλίσεις. Έτσι η Ρόδος δεν είναι παρά τουριστικό προϊόν με αξιολόγηση ΑΑΑ, το ίδιο και η Μύκονος, η Κέρκυρα και η Κως, ενώ η Σαμοθράκη και η Ζάκυνθος, τουριστικά προϊόντα και αυτές, αλλά με αξιολόγηση αρκετά μικρότερη, ας πούμε, εφτά notches παρακάτω.

Η συν τω χρόνω, λοιπόν ολοκληρωτική εξοικείωση του μέσου αυτιού και της μέσης συνείδησης με την πρόσληψη συγκεκριμένων νησιωτικών περιοχών ως πρώτης τάξεως προϊόντων προς εξαγωγή, πρέπει να είναι και ο λόγος που στη δήλωση του ανεκδιήγητου σαλτιμπάγκου Χατζημαρκάκη, ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αλλάξει όνομα, δηλαδή brand, δηλαδή, logo, δηλαδή label, όπως, για παράδειγμα το πάλαι ποτέ Datsun άλλαξε σε Nissan, κανένας δεν σηκώθηκε απ’ την καρέκλα του για να τον πνίξει…

Εκεί κάτω στο Eurogroup έχουν πολύ μεγάλη πλάκα...

Με το "ό,τι θυμούνται χαίρονται" μού έμοιασε η αποψινή τηλε-συγκέντρωση του Eurogroup.

Βλέποντας τον παρακάτω κατάλογο με τις καινούργιες απαιτήσεις τους, το μόνο συμπέρασμα που έβγαλα είναι ότι οι άνθρωποι εκεί πέρα έχουν πάρα πολύ χιούμορ και το διασκεδάζουν. Και τους είχα παρεξηγήσει!

Όπως είχα παρεξηγήσει και τον Μπάμπη, βρε, του ΣΚΑΙ. Κι αυτός πλάκα κάνει όταν λέει και ξαναλέει ότι δεν είμαστε σοβαροί, που δεν είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας.

Φαίνεται δεν κατάλαβαν τι έδειχνε η τηλεόραση την Κυριακή το βράδυ. Θα το πήραν φαίνεται για κανένα νέο επεισόδιο της Πάτυ.

Δεν πειράζει. Τους κατανοούμε και συνεχίζουμε. Με κέφι!

Ιδού το νέο μενού του Eurogroup. Κι αυτό είναι μονάχα το πρώτο πιάτο.

Να υπογράψει και το ΚΚΕ.

Να υπογράψει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Να υπογράψει και η Ανταρσύα.

Να υπογράψει κι ο Καζάκης.

Να εγκατασταθεί μόνιμα η Τρόικα στην Αθήνα, δηλαδή στα υπουργεία.

Να υπάρχει απ’ ευθείας έλεγχος του προϋπολογισμού.

Να αναβληθούν οι εκλογές, μέχρι νεωτέρας.

Να ανοίξει εγγυητικός λογαριασμός για την απ’ ευθείας αποπληρωμή του χρέους, χωρίς να χρειάζεται να περνάει μέσα από την Ελλάδα ούτε ένα ευρώ. Σε μας θα αποστέλλεται μόνο η λυπητερή.

Φαντάζομαι, ότι μέχρι τη Δευτέρα θα έχουν καταρτίσει και το πρώτο πιάτο. Δεν μπορεί, μέχρι το επιδόρπιο θα έχουν πια καταλάβει...

Ισπανία: Η Στατιστική ως όπλο εκβιασμού

Η υπόθεση των ισπανικών στατιστικών στοιχείων έχει έντονη επάνω της τη μυρωδιά της Ελλάδας. Εν συντομία, όπως μετέδιδε χθες το Reuters, η ευρωπαική επιτροπή έχει αρχίσει να υποψιάζεται ότι τα τελευταία στοιχεία που έστειλε η νέα κυβέρνηση του Rajoy για το έλλειμμα του 2011, δεν πρέπει να ήταν τα σωστά, αλλά αρκετά παραφουσκωμένα, θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να κάνει τη μείωση του ελλείμματος που πιθανόν να επιτύχει για το 2012 να φαίνεται περισσότερο εντυπωσιακή.

Και όταν η ευρωπαική επιτροπή υποψιάζεται σπεύδει και τιμωρεί, όπως υπαγορεύει η νέα πολιτική στροφή της ΕΕ τον τελευταίο χρόνο.

Μπορεί να είναι κι έτσι με τον Rajoy, μπορεί όμως να είναι κι αλλιώς. Μετά μάλιστα την μεγάλη έκταση που είχε πάρει η υπόθεση «Greek Statistics» τα τελευταία χρόνια και το ξεμπρόστιασμα της Ελλάδας διεθνώς, λίγο δύσκολα μια κυβέρνηση στο ξεκίνημά της θα τόλμαγε να παίξει μ’ αυτά τα θερμά εργαλεία.

Η μαγειρική ala Espana έχει αντιθέτως πολλές ομοιότητες με την πρόσφατη υπόθεση Γεωργαντά, και τα «Γεωργίου Statistics», παρά με τα προηγηθέντα «Greek Statistics». Η υποβοηθούμενη από τα ίδια τα όργανα της ΕΕ διόγκωση των ελλειμμάτων, ή η δυσφήμηση της αξιοπιστίας αυτών, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια ως πρόσχημα για την επιβολή συγκεκριμένων πολιτικών.

Στην Ελλάδα, το αποτέλεσμα ήταν η αυστηροποίηση των μέτρων λιτότητας, ενώ το ίδιο θα συμβεί και στην Ισπανία οσονούπω. Ήδη η νέα κυβέρνηση έχει αποτύχει κατά πολύ, να πιάσει τους στόχους που είχε υποσχεθεί ότι θα πιάσει, και μια δυσφήμηση αυτής στο εξωτερικό, μπορεί να την αποδυναμώσει και να την κάνει περισσότερο υποτακτική στα περί λιτότητας κελεύσματα της ΕΕ.

Όπως έχουμε γράψει εδώ πολλές φορές, η Στατιστική δεν είναι παρά ένα πολιτικό εργαλείο και τίποτε περισσότερο. Και η ΕΕ φαίνεται να έχει μάθει να το χρησιμοποιεί πλέον πολύ αποτελεσματικά, δηλαδή απροκάλυπτα μαφιόζικα και εκβιαστικά.

Περί της διαφύλαξης του "πολιτικού κόστους"

Ο Παπαδήμος απ’ ότι φαίνεται δεν θα κάνει ευρύ ανασχηματισμό, όπως προέτρεχαν οι φήμες, αλλά παρ’ όλα αυτά η κουβέντα για κυβέρνηση τεχνοκρατών δεν λέει να εγκαταλείψει το προσκήνιο, γεγονός που προμηνύει ότι και τελικά δεν θα την αποφύγουμε.

Ένα από τα ατού μιας τέτοιας κυβέρνησης, όπως προβάλλεται μετ’ επιτάσεως στο δημόσιο λόγο, είναι η απουσία μέριμνας για το περίφημο πολιτικό κόστος, το οποίο και ανάγεται σε πρωταρχικό εμπόδιο για την απρόσκοπτη λειτουργία και, για την κατ’ αυτούς, αποτελεσματικότητά της. Και λέγε, λέγε αρχίζει και περνάει και σε μεγαλύτερα ακροατήρια η αντίληψη αυτή, που εδώ που τα λέμε δεν είναι δα και πολύ δύσκολο.

Με τον τρόπο που κυβερνήθηκε η Ελλάδα τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση και μετά, το πολιτικό κόστος, το οποίο ανάγεται στη δυνατότητα επανεκλογής ενός πολιτικού, συνδέθηκε με το φαινόμενο της πελατοκρατείας, της αχρειότητας και της διαφθοράς, γεγονός που είναι πέρα για πέρα αληθές.

Αυτό όμως αποτελεί την μια πλευρά του φαινομένου. Διότι η άλλη πλευρά, η οποία παραμένει στο σκοτάδι, και η οποία είναι και η πιο ουσιαστική, είναι ότι η εν δυνάμει ανάληψη του πολιτικού κόστους δεν είναι παρά το συστατικό στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος και το πρωταρχικό του αντίβαρο στον αυταρχισμό, την ολιγαρχία και τη δικτατορία, πολιτεύματα τα οποία δεν έχουν καμία ανάγκη να σηκώνουν το βάρος του πολιτικού κόστους, διότι ακριβώς δεν χρειάζεται να λογοδοτούν, μιας και κυβερνούν ερήμην και ενάντια μάλιστα της κοινωνίας.

Αιτήματα, λοιπόν, για εκχώρηση της εξουσίας σε άτομα τα οποία θα είναι αποσυνδεδεμένα από το «βάρος» του πολιτικού κόστους, ουσιαστικά είναι αιτήματα για αίρεση του στοιχείου της λογοδοσίας από τους κυβερνώντες και της δυνατότητας ελέγχου αυτών από την κοινωνία. Τουτέστιν αιτήματα άρσης της ουσίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Είπαμε ότι η δημοκρατία διολισθαίνει όλο και πιο πολύ σε ολιγαρχικά υβρίδια. Τουλάχιστον ας προσέξουμε να μην βγάλουμε τα ματάκια μας με τα ίδια τα χεράκια μας στο όνομα μιας φαινομενικά αφηρημένης, μα πολύ στοχευμένης, αποτελεσματικότητας.

SPIEGEL: Οι πολιτικές της τρόικα έχουν αποτύχει

Από το SPIEGEL 13/2

Μετάφραση: CYNICAL

Μεγαλώνουν οι αμφιβολίες της Ευρώπης για τη στρατηγική σχετικά με το ελληνικό χρέος

….Την περασμένη Τρίτη η Μέρκελ έχει προσκληθεί σε κάποιο ίδρυμα να συμμετάσχει σε συζήτηση σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης. Μια νεαρή γυναίκα σηκώνεται και συστήνει τον εαυτό της σαν ξένη φοιτήτρια που σπουδάζει στη Γερμανία, αντιπροσωπευτικό δείγμα της νέας γενιάς των Ελλήνων. Δηλώνει ότι φυσικά θα επιθυμούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά το τέλος των σπουδών της. Αλλά, κάθε φορά που ψάχνει για δουλειά στην Αθήνα, το μόνο που βρίσκει είναι δουλειές στη Γερμανία.

Η Μέρκελ κουνάει το κεφάλι. «Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολη» λέει, αλλά δεν μπορεί να φανταστεί μια νομισματική ένωση χωρίς το υπερχρεωμένο έθνος. «Θέλω η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ», προσθέτει. Και μετά χωρίς να ρωτηθεί παρέχει κάτι σαν εγγύηση για την Ελλάδα, «Δεν θα συμμετάσχω στο σπρώξιμο της Ελλάδος εκτός ΕΖ. Κάτι τέτοιο θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες».

Αυξανόμενες Αμφιβολίες

Έχουμε στα χέρια μας ένα πρόγραμμα το οποίο ούτε ακόμα οι σχεδιαστές του δεν to πιστεύουν. Οι Υπ. Οικ. στην Ευρώπη γίνονται ολοένα και πιο σκεπτικοί για την ικανότητα της Ελλάδας να κάνει μεταρρυθμίσεις, παρά την ψήφιση του νέου πακέτου μέτρων από την Αθήνα. Προσπάθειες να πείσουν τους ιδιώτες πιστωτές να συμμετάσχουν πηγαίνουν πολύ αργά. Και υπάρχει και διογκούμενη αμφιβολία και ανάμεσα σε πολιτικούς στο Βερολίνο για την παρούσα στρατηγική διάσωσης, όπως και ανάμεσα στα κόμματα στην Αθήνα.

Η Ευρώπη τώρα πληρώνει το τίμημα για την ανικανότητα των ηγετών της, μαζί με το ΔΝΤ και τη Λαγκάρντ, που δεν μπόρεσαν να βελτιώσουν την οικονομική υγεία της Ελλάδας.

Σε κάθε περίπτωση το νέο πρόγραμμα δεν φαίνεται να βγαίνει. Παρά τα 130 δις. ευρώ, το ποσό αυτό δεν θα κάνει την επανάκαμψη ευκολότερη. Και παρά τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις κλπ, γίνεται ακόμα λιγότερο καθαρό πώς η Ελλάδα θα επιστρέψει στην ανάπτυξη. Λίγο πολύ η νέα στρατηγική είναι μια απ’ τα ίδια.

Η απόφαση για το πακέτο σωτηρίας υποτίθεται ότι θα ληφθεί τη Τετάρτη. Αλλά ακόμα και οι Υπ. Οικ. Αμφιβάλουν με το αν τα νέα μέτρα θα είναι αρκετά. Η επίλυση του ελληνικού προβλήματος, πολλοί πλέον το αναγνωρίζουν, θα πάρει 20 και όχι 10 χρόνια.

«Οι πολιτικές της τρόικα απέτυχαν»

Το πλάνο σωτηρίας βασίζεται σε υποθέσεις που αποδείχτηκαν εντελώς αισιόδοξες. Οι αρχηγοί της Ευρώπης είχαν υποθέσει ότι οι Έλληνες θα επέστρεφαν γρήγορα στην ανάπτυξη. Αλλά η σκληρότητα των μέτρων λιτότητας το κάνουν αρκετά αμφίβολο.

Η λιτότητα δεν αποτελεί καν συνταγή για την επίλυση του προβλήματος του χρέους, δεδομένης της έλλειψης στοιχείων σχετικά με το βαθμό συμμετοχής των ιδιωτών πιστωτών. Αρκετές λεπτομέρειες παραμένουν ασαφείς και ο Σόιμπλε λέει τώρα ότι η Γερμανία δεν θα απελευθερώσει τη βοήθεια παρά μόνον όταν οι λεπτομέρειες αυτές διευθετηθούν.

Εν τούτοις, καθώς οι πιστωτές είναι ακόμα διστακτικοί, ο ελληνικός πληθυσμός έχει δώσει την ετυμηγορία του. Δηλαδή, ότι δεν θέλει να σωθεί αν αυτό συνεπάγεται χαμηλότερους μισθούς και περισσότερες περικοπές στις συντάξεις.

Το Spiegel, αναφέρεται κατόπιν στο «αριστερόστροφο(!)» ΒΗΜΑ, όπου σε άρθρο του φέρεται να παροτρύνει την κυβέρνηση να διακόψει τις συνομιλίες και να διαπραγματευτεί εναλλακτική συμφωνία με τις ΗΠΑ. «Η Ελλάδα έχει ακόμα τη δύναμη να τα τινάξει όλα στον αέρα» έγραφε η εφημερίδα, προσθέτοντας ότι αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος.

Ο αριθμός όσων συμφωνούν με αυτή τη γραμμή όλο και μεγαλώνει, ακόμα και μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν τη διαδικασία των μεταρρυθμίσεων. Ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ λέει: «Οι πολιτικές της Τρόικα έχουν αποτύχει». Αν και αυτό θα ηχούσε αδιανόητο λίγο καιρό πριν, ο ΣΕΒ τώρα συγκλίνει στις απόψεις του με τα συνδικάτα.

«Αυξανόμενη απογοήτευση στο Βερολίνο»

Μετά από δυο συνεχόμενα έτη ατέλειωτων συζητήσεων για την Ελλάδα, υπάρχει πλέον η αναγνώριση από τους γερμανούς πολιτικούς ότι τα πράγματα δεν μπορεί να συνεχιστούν με τον ίδιο τρόπο.

Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε πήραν ένα καθαρό μήνυμα για την διογκούμενη δυσαρέσκεια μέσα στο κόμμα τους. Μίλησαν με τους βουλευτές του CDU σχετικά με την ψήφιση από το γερμανικό κοινοβούλιο του δεύτερου πακέτου στις 27 Φεβρουαρίου. Και η διάθεση ήταν παγωμένη. Έχουν πια κουραστεί από το κεφάλαιο Ελλάδα. Τη μια μέρα πείθονται να ψηφίσουν και την άλλη τους λένε ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωράνε.

Ο Gunther Krichbaum, πολιτικός του CDU, ζήτησε να μάθει αν το δεύτερο αυτό πακέτο των 130 δις πραγματικά θα σταματήσει στα 130 δις και τι θα μπορούσε να εγγυηθεί την πληρωμή των φόρων από τους έλληνες. Ο Σόιμπλε υποχώρησε με ελαφρά πηδηματάκια. «Αυτό είναι δύσκολο ακόμα και στη Γερμανία», απάντησε, προκαλώντας γέλια.

«Αυτό είναι το όριο»

Αλλά ακόμα και αν το γερμανικό κοινοβούλιο ψηφίσει το δεύτερο πακέτο βοήθειας, ο εκνευρισμός στο CDU έφτασε και στα υψηλότερα κλιμάκια του κόμματος. «Αν αυτοί που πρέπει να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα έπαιρναν επιπλέον χρήματα, ποτέ δεν θα φτάναμε σε ένα σταθερό ευρώ», προειδοποιεί ο Horst Seehofer ο πρόεδρος του CSU, αδελφό κόμμα της Βαυαρίας. Ο Seehofer υποστηρίζει τη Μέρκελ, αλλά δεν επιθυμεί ατέλειωτη χρηματοδότηση. «Η συμβολή της Γερμανίας δεν μπορεί να ξεπεράσει τα 211 δις. Αυτό είναι και το όριο.

Ο Wolfgang Bosbach, ενάντιος των πακέτων διάσωσης δεν βλέπει την Ελλάδα να μένει για πολύ ακόμα στο ευρώ. «Δεν μπορώ να εγκρίνω το δεύτερο πακέτο διότι η Ελλάδα στερείται ανταγωνιστικότητας, ικανού δημόσιου τομέα και οικονομικής δύναμης ώστε να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της».

Ο Thomas Silberhorn, από το CSU συμφωνεί. «Εγκαταλείπουμε τις βασικές μας θέσεις, τη μια μετά την άλλη», λέει.

Το FDP (των φιλελευθέρων), στηρίζει τη Μέρκελ, αλλά συμπληρώνει ότι δεν θέλε να βρεθεί υπόλογο αν αποτύχει η διάσωση της Ελλάδας. «Η Ελλάδα πρέπει να δείξει αποτελέσματα Τώρα», δηλώνει ο Ρέσλερ. Αρκετοί όμως βουλευτές έχουν αρχίσει να δηλώνουν ότι δεν είναι και απολύτως σίγουροι για μια θετική ψήφο.

Ακόμα και το κόμμα των σοσιαλδημοκρατών, το SPD, αρχίζει να βλέπει τη θέση του να δυσκολεύει. Από τη μια μεριά έχει στηρίξει τη Μέρκελ, από την άλλη όμως διαφωνεί με τα μέτρα λιτότητας. Την Παρασκευή, σε συνάντηση της κοινοβουλευτικής ομάδας τους, παρατηρήθηκε μεγάλη ένταση ανάμεσα στα μέλη του κόμματος σχετικά με το δεύτερο πακέτο.

«Το μερίδιο της Γερμανίας»

Οι γερμανοί πολιτικοί αρχηγοί γενικώς τα έχουν χαμένα. Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει, η Γερμανία θα χάσει αρκετές δεκάδες δις. Ως τα τώρα η Γερμανία έχει συμβάλει με 15 δις. Αλλά και οι γερμανοί φορολογούμενοι έχουν μερίδιο και στα ελληνικά ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ. Το Ιfo ανεβάζει το ποσό στα 13 δις.

Η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας έχει ένα χρέος 108 δις στην ΕΚΤ. Αν η Ελλάδα εγκατέλειπε το ευρώ, αυτά τα χρέη θα έπρεπε να τα αναλάβουν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες. Το Ifo υπολογίζει ότι στη Γερμανία θα αντιστοιχούσε ένα ποσό ίσο με 30 δις.

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Αν η Ελλάδα παρέλυε, ολόκληρη η χώρα θα βυθιζόταν στο χάος. Οι ΔΥ δεν θα έπαιρναν μισθό, οι συνταξιούχοι συντάξεις, οι τράπεζες, …

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα έπρεπε να διαγράψουν όχι μόνο τα ελληνικά ομόλογα αλλά και τα δάνεια των ιδιωτών, συνολικά, περίπου 14 δις. Για τους Γάλλους, το ποσό αυτό φτάνει στα 35 δις.

Κάνοντας τη σούμα, μια ελληνική χρεοκοπία θα κόστιζε με το καλημέρα σας στη Γερμανία 71 δις.

«Το λιγότερο τρομαχτικό σενάριο»

Ο Hans-Werner Sinn, ο επικεφαλής του Ifo πιστεύει ότι η ελληνική χρεοκοπία είναι η καλύτερη λύση.

Αλλά τι θα συμβεί αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ; Με γνώμονα την ελληνική οικονομική ανάπτυξη, αν η Ελλάδα εισήγαγε τη δραχμή θα έκανε τα προϊόντα της φτηνότερα. Τον τουρισμό για παράδειγμα και θα κέρδιζε σε ανταγωνιστικότητα έναντι της Ισπανίας. «Αυτός είναι ο μόνος εφικτός τρόπος για την Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση», δήλωσε επίσης ο Kenneth Rogoff πρόσφατα στο Βερολίνο.

Αλλά αν και μια τέτοια κίνηση θα βοηθούσε την Ελλάδα, θα μπορούσε να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για την υπόλοιπη ΕΖ. «Κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει», αναφέρει ο οικονομολόγος της Οξφόρδης Clemens Fuest. Θα μπορούσε να προκαλέσει αλυσιδωτές αποχωρήσεις. Θα σημειωθούν φυγή κεφαλαίων, άνοδος των spreads κλπ.

Έτσι οι ευρωπαίοι ηγέτες βρίσκονται μπροστά σε ένα άλυτο δίλλημα. Αν προχωρήσουν όπως πάνε τώρα η χώρα δεν θα εξέλθει της κρίσης. Αν εξαναγκάσουν της Αθήνα εκτός ευρώ, τότε κινδυνεύει ολόκληρη η ΕΖ.

Αυτό αφήνει μια μόνο βιώσιμη, αλλά ακριβή λύση: Να επιτρέψουν την πτώχευση της Ελλάδας, αλλά εντός ευρώ. Το σχέδιο αυτό θα ελάφρυνε το χρέος σε διαχειρίσιμα επίπεδα και θα παρείχε τις προϋποθέσεις για ένα καινούργιο ξεκίνημα, φυσικά κάτω από τη λήψη σκληρών μεταρρυθμίσεων, αλλά και στρατηγικών ανάπτυξης.

Αυτό θα αποτελούσε και το λεγόμενο Plan B το οποίο ψάχνουν τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο. Δεν είναι όμως ακόμα σίγουρο πότε θα πάρουν το κουράγιο να προχωρήσουν σ’ αυτό το απαραίτητο βήμα, αλλά οι εμπλεκόμενοι έχουν αρχίσει ήδη να σκέφτονται με ποιο τρόπο θα δικαιολογήσουν καλύτερα στο εσωτερικό και εξωτερικό, την εγκατάλειψη της παρούσας στρατηγικής των συνεχόμενων bail-outs.

«Εάν η Ελλάδα αποτύχει», είπε ο Σόιμπλε, «αυτό δεν θα οφείλεται στη Γερμανία».

Όταν τα γίδια γίνονται και συνταγματολόγοι

Οι νομικές σπουδές απαιτούν κόπο και χρόνο. Όσοι εκπαιδεύονται για να θεραπεύουν το δίκαιο περνούν χρόνια στα θρανία μελετώντας και αποστηθίζοντας τόμους επί τόμων. Πραγματικά αξιοθαύμαστη και επίπονη δουλειά. Περισσότερο, όσοι σκοπεύουν να γίνουν δικαστές για ν’ αποκτήσουν το δικαίωμα να διαφεντεύουν επί του βίου και των περιουσιών όλων ημών των κοινών θνητών.

Κι ακόμα παραπάνω όσοι ανεβαίνουν κι άλλα σκαλιά, μελετώντας τα συντάγματα που διαφεντεύουν τη μοίρα ολόκληρων κρατών. Και γι αυτό οι συνταγματολόγοι χαίρουν ιδιαίτερης τιμής και σεβασμού. Τόσο δε οι δικαστές, όσο και οι συνταγματολόγοι θεωρούνται αδέκαστοι, και για το λόγο αυτό ένα μεγάλο σύννεφο σιωπής σκεπάζει την χώρα όταν συσκέπτονται, ώστε να μείνουν απερίσπαστοι και να μην ενοχληθούν. Και ως συνήθως η σύσκεψη δεν είναι στιγμιαία, μα θέλει το χρόνο της, ώστε κάθε παράγραφος, κάθε υποπαράγραφος και κάθε ανθυποπαράγραφος του νομικού βιβλίου να ερευνηθεί με νηφαλιότητα και εξονυχιστικά.

Φυσικά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει, παρά αυτό που μένει είναι η προσποίηση ότι έτσι συμβαίνει. Αν δεν ήταν έτσι, οι ανώτατοι δικαστές δεν θα διορίζονταν απ’ ευθείας από την εκάστοτε πολιτική εξουσία ώστε η ερμηνεία τους να γέρνει πάντα προς τη μεριά αυτών που τους διόρισαν. Τόσα χρόνια το βλέπουμε, ώσπου στο τέλος το συνηθίσαμε να το θεωρούμε και φυσιολογικό.

Χθες όμως είχαμε τη μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο. Η βουλή, δηλαδή ο κάθε ανόητος, αγράμματος και υποτελής βουλευτάκος μεταβλήθηκε ως δια μαγείας σε συνταγματικό δικαστή, ο οποίος θα έπρεπε εντός δεκαλέπτου να αποφανθεί επί της συνταγματικότητας μιας δανειακής, περίπλοκης σύμβασης, 700 και πλέον σελίδων, την οποία δεν είχε καν διαβάσει, ούτε ο ίδιος ούτε και οι σύμβουλοι που υποτίθεται ότι προσλαμβάνει για το σκοπό αυτό.

Έτσι παρατηρήθηκε αφ’ ενός η βουλή να μετατρέπεται με συνοπτικές διαδικασίες σε συνταγματικό δικαστήριο, αφ’ ετέρου οι αποφάνσεις περί της συνταγματικότητας ή όχι του μνημονίου να φέρουν άμεσα την ιδεολογική σφραγίδα αυτών που εκαλούντο να τοποθετηθούν. Απλά, όσοι ήθελαν το μνημόνιο, το έβρισκαν σύννομο, όσοι δεν το ήθελαν το έβρισκαν παράνομο και αντισυνταγματικό. Και τα γίδια από κάτω, αναλόγως ψήφιζαν, χωρίς κανείς να ενοχληθεί επ' αυτού και να υποβάλει έστω και τυπικά ένσταση για το μπουρδούκλωμα της νομοθετικής με τη δικαστική εξουσία.

Από μια άποψη, βέβαια, το χθεσινό θέατρο και παρωδία που παίχτηκαν στη βουλή, είναι αρκετά ενθαρρυντικά, γιατί καταργώντας τη θεσπισμένη Δικαιοσύνη, ανοίγουν το δρόμο και για τη νομιμοποίηση των λαϊκών δικαστηρίων...

Η Γερμανία Ωθεί την Ελλάδα σε Έξοδο

Τα πράγματα έχουν ως εξής: Η συντριπτική πλειοψηφία των ξένων αρθρογράφων και οικονομολόγων πιστεύει ότι αυτό που απαιτείται από την Ελλάδα είναι ακατόρθωτο, με κάθε έννοια της οικονομικής επιστήμης και της λογικής.

Από την άλλη μεριά υπάρχει μια άλλη μικρότερη μερίδα, κυρίως γερμανοκεντρική, η οποία ρίχνει την ευθύνη στους Έλληνες, με τη δικαιολογία ότι δεν θέλουν να υπακούσουν και να προβούν στις μεταρρυθμίσεις που τους ζητούν.

Όσο δε περνάνε οι μέρες γίνεται ολοένα και πιο ευδιάκριτο ότι το σχέδιο της Γερμανίας πλέον δεν είναι να «βοηθήσει» την Ελλάδα αλλά να την εξωθήσει στην εγκατάλειψη της ΕΖ.

Και τα δημοσιεύματα περί αυτού, όλο και πληθαίνουν…

Tι γράφει η κεντροδεξιά Frankfurter Allgemeine Zeitung

…Η Ελλάδα παρουσιάζει μια εξαθλιωμένη εικόνα, με την έννοια των οικονομικών της δομών, ανταγωνιστικότητας, κοινωνικής συνοχής, και πολιτικού συστήματος. Σε άλλα μέρη του κόσμου θα την ονόμαζαν «failed state». Είναι καιρός οι ευρωπαίοι να το παραδεχτούν και να προβούν στις κατάλληλες ενέργειες.

Είτε το καταληκτικό συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί πλέον να σωθεί, είτε ότι θα πρέπει να πειστεί ή εξαναγκαστεί να φύγει από το ευρώ, είναι εν τέλει θέμα μαθηματικών. Ποια επιλογή θα είναι η πιο ακριβή για την Ελλάδα και τους πιστωτές της; Κανένας υπουργός οικονομικών δεν γνωρίζει την απάντηση, και ουδείς οικονομολόγος μπορεί να δώσει αξιόπιστο αποτέλεσμα. Η αβεβαιότητα αυτή είναι θανατερή και για τις αγορές και για τις χώρες. Και πρέπει να τελειώνει γρήγορα.

Τι γράφει η κεντρο-αριστερή Süddeutsche Zeitung

…Η Ελλάδα δεν μπορεί να σωθεί με τη συγκεκριμένη τακτική, δηλαδή με το κόψιμο των μισθων, κατώτατου μισθού κλπ, παρά μονάχα αν η ανεργία πέσει στο 10%. Αλλά από πού θα έρθουν οι νέες θέσεις εργασίας; Στις παρούσες συνθήκες καμιά εταιρία δεν πρόκειται να κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα. Και ούτε πρόκειται να εισπράξει αυτά που έχει προγραμματίσει από τις αποκρατικοποιήσεις. Χαμηλότεροι μισθοί σημαίνουν χαμηλότερες εισπράξεις φόρων και μικρότερη κατανάλωση.

Τι γράφουν οι FT Γερμανίας

…Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή προσπαθεί να κάνει το αδύνατο: το οποίο είναι η αναδιάταξη της οικονομίας της εν μέσω μεγάλης ύφεσης. Αυτό απλά δεν δουλεύει.

...Η περίπτωση της Ελλάδας είναι απέλπιδα, έλεγε ο Otmar Issing σε μια συνέντευξή του στις 24 Ιανουαρίου. Επειδή είναι αδύνατον, με νομικούς όρους να εκδιωχθεί η Ελλάδα από την ΕΖ, ιδού πως έχει η τακτική που ακολουθεί η Γερμανία τελευταία. Ζήτησε από τη χώρα να κάνει μεταρρυθμίσεις σαν αντιστάθμισμα για νέα οικονομική βοήθεια. Επειδή όμως οι όροι είναι τέτοιοι που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν, κόβεις την οικονομική «βοήθεια», πετάς το μπαλάκι στους Έλληνες, και έτσι το παίζεις Πόντιος Πιλάτος, ότι δεν ήσουν εσύ και οι απαιτήσεις σου, αλλά οι ίδιοι οι Έλληνες που δεν ήθελαν να κάνουν τα δέοντα.

Με την τακτική αυτή εξωθούν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, με πιθανές συνέπειες τη διάλυση της ΕΖ, και της φορτώνουν και όλες τις ευθύνες για το δυσάρεστο αυτό συμβάν.

Άλλωστε, η τακτική αυτή αντικατοπτρίζεται και με τον πλέον καθαρό τρόπο και στη σημερινή δήλωση (12/2) του Schaeuble στην κυριακάτικη Welt, (αναμετάδοση από το Reuters), ότι οι υποσχέσεις της Ελλάδας δεν είναι αρκετές, διότι τόσες φορές αθετήθηκαν και διότι η χώρα αποδείχτηκε βαρέλι δίχως πάτο. Πράγμα που σημαίνει ότι νέα τελεσίγραφα θα ακολουθήσουν οσονούπω.

Η Τρόικα είναι αποφασισμένη να τραβάει συνέχεια το χαλί κάτω από τα πόδια των όποιων συμφωνιών, μέχρις ότου να μην υπάρξει πια κανένα χαλί να τραβηχτεί.

Ό,τι και να βγάλει η κάλπη σήμερα, οι απαιτήσεις θα μεγεθύνονται με τρομακτικό ρυθμό, έως ότου η Ελλάδα εκ των πραγμάτων, τα βροντήξει.

Όπως ανέλυε χθες και ο zerohedge, η Μέρκελ έκανε τα μαθηματικά της, και βρήκε ότι εξαναγκάζοντας την Ελλάδα σε παραίτηση αυτή η στιγμή, θα της κοστίσει το λιγότερο δυνατόν.