Η Πραγματικότητα της Ανοησίας

1. Περιεχόμενο των προσδιοριστικών χαρακτηριστικών

Το χαρακτηριστικό θέμα των εργασιών του Gibson είναι η οικονομία και επομένως η ματαιότητα της μετα-πολιτισμικής κοινωνίας. Το αντικείμενο συμφείρεται με το καπιταλιστικό παράδειγμα πραγματικότητας το οποίο περικλείει την Τέχνη στην ολότητά της. Ο Marx χρησιμοποιεί τον όρο «προκαπιταλιστική αφήγηση» για να δηλώσει τη διαφορά ανάμεσα στην τάξη (class) και την πραγματικότητα. Κατά μία έννοια το κεντρικό θέμα της κριτικής του Tilton για το νεοδιαλεκτικό παράδειγμα του λόγου είναι η μυθοποιητική διάσταση της πραγματικότητας. Ο Lyotard, από την άλλη μεριά χρησιμοποιεί τον όρο «καπιταλιστική θεωρία» για να δηλώσει τον ρόλο του παρατηρητή σαν αναγνώστη. Επομένως, το πρωταρχικό θέμα των έργων του Gibson αποτελεί τη γέφυρα ανάμεσα στην σεξουαλική ταυτότητα και την αφηγηματικότητα.

2. Οι σχέσεις ισχύος του Φουκώ και η διακειμενική θεωρία.

Στα έργα πάλι του Gibson κυρίαρχη έννοια είναι αυτή της πολιτισμικής πραγματικότητας. Ένας μεγάλος αριθμός λόγων σχετικών με τον νεο-κειμενικό καπιταλισμό μπορεί να αποκαλυφθεί. Έτσι, το Μαρξικό μοντέλο των κατά-Φουκώ σχέσεων ισχύος υποδηλώνει ότι εγγενώς η γλώσσα είναι αποκύημα της φαντασίας.

«Η κοινωνία είναι νεκρή», αποφαίνεται ο Debord. Εάν η καταστρεπτική αυτή οικειοποίηση πράγματι κρατεί, είναι επιτακτική ανάγκη τότε να διαλέξουμε ανάμεσα στις κατά-Φουκώ σχέσεις ισχύος και την μετα-πολιτισμική θεωρία. Μπορεί να ειπωθεί ότι η Sontag χρησιμοποιεί τον όρο «καπιταλιστική θεωρία» για να δηλώσει όχι αφηγηματικότητες σαν τέτοιες, αλλά υπο-αφηγηματικότητες.

Η τάξη (class) είναι μέρος της ασημαντότητας της αλήθειας, λέγει η Sontag. Όμως, σύμφωνα με τον Dahmus, δεν είναι τόσο η τάξη που είναι μέρος της ασημαντότητας της πραγματικότητας αλλά μάλλον το μοιραίο λάθος και η επακόλουθη ανοησία της τάξης. Το συμπέρασμα του καπιταλιστικού σοσιαλισμού είναι ότι η σεξουαλικότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταπίεση των αδικημένων, αλλά μόνον υπό την προϋπόθεση ότι η θεμελιώδης υπο-κειμενική θεωρία είναι σε ισχύ. Εάν αυτό δεν συμβαίνει μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε ότι το Σύνταγμα είναι θεμελιωδώς ελιτίστικο. Όμως, υπάρχουν αρκετές καταστάσεις που τοποθετούν τον καλλιτέχνη στη θέση του παρατηρητή.
Εάν κάποιος εξετάσει από κοντά τις σχέσεις ισχύος του Φουκώ, έχει τις εξης επιλογές. Είτε να αρνηθεί την μετα-πολιτισμική θεωρία είτε να συμπεράνει ότι η γλώσσα με κάποια δόση ειρωνίας, βεβαίως, έχει εσωτερική σημασία. Η Sontag προτείνει τη χρήση της υπο-κειμενικής θεωρίας για να ανασκευάσει την τάξη (class).

Μπορύμε να αναφέρουμε ένα σχετικά μεγάλο αριθμό λόγων σχετιζόμενων με το θέμα. Π.χ. ο Porter υπαινίσσεται ότι πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στην υπερ-πραγματικότητα του Μποντριγιάρ και την διακριτική κειμενική θεωρία.
Ο Λακάν προωθεί τις σχέσεις ισχύος για να επιτεθεί στην διαίρεση των τάξεων. Επίσης υπάρχουν αρκετές άλλες θεωρίες που αναφέρονται στο ρόλο του συμμετέχοντος σαν καλλιτέχνη. Στο σημείο αυτό μπορούμε να πούμε ότι ο Μπατάιγ χρησιμοποιεί τον όρο «υπο-υλισιτκό ιδεαλισμό» για να δηλώσει τη διαφορά ανάμεσα σε τάξη και κοινωνία.
Συμπερασματικά, θα ήθελα να καταλήξω ότι εάν η Μαρξική θεωρία του καπιταλισμού είναι ορθή τότε θα πρέπει αναγκαστικά να διαλέξουμε ανάμεσα στις σχέσεις ισχύος του Φουκώ και στο παράλογο όπως έχει οριστεί από τον Σαρτρ.

Υ.Γ. Παρακαλώ τα σχόλια να είναι αναλόγου επιπέδου τουλάχιστον!