Μόνη της η Ανάπτυξη δεν αρκεί

Αφού πάψαμε να ασχολούμαστε με το Grexit, τουλάχιστον μέχρι τις γερμανικές εκλογές, οπότε και θα το ξανακούσουμε να ηχεί γλυκά-γλυκά στ' αφτιά μας, η επόμενη λέξη που ήρθε να το αντικαταστήσει σε συχνότητα και ένταση είναι η "Ανάπτυξη". 

"Ανάπτυξη", κράζει το παιδάκι, "Ανάπτυξη"ο νιος  κι "Ανάπτυξη" ο γέρος! "Ανάπτυξη" ακούς σε κάθε μέρος, α! τι όνομα γλυκό! 

Α! τι όνομα παραπλανητικό!

Θα μου πείτε ότι σάς φορτώνω με διαγράμματα, χρονιάρες μέρες που 'ναι. Αλλά τι να κάνουμε, μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, έτσι δε λένε; Ένα διάγραμμα συμπυκνώνει πάνω του ένα σωρό νούμερα, τα οποία έτσι αποτυπώνονται οπτικά και είναι ευκολότερο κάποιος να τ' ανακαλέσει, όλα μαζί σαν σχήμα, κι όχι μεμονωμένα που είναι πολύ δύσκολο.

Ανάπτυξη, έχει κατοχυρωθεί να σημαίνει κατά κύριο λόγο αύξηση του ΑΕΠ. Κάθε αύξηση του ΑΕΠ είθισται να προκαλεί ρίγη χαράς στους κατοίκους μιας χώρας, μιας και όλοι νομίζουν ότι θα επωφεληθούν κατά πώς τους αξίζει. Το ίδιο περίπου όπως συμβαίνει και όταν έρχεται μια καινούργια δόση, ειδικά εκεί μέσα στις γιορτές, οπότε και εύκολα γίνεται αντιληπτή σαν πρωτοχρονιάτικος μποναμάς.  και η χαρά από διπλή φτάνει να γίνεται τρίδιπλη.

Το διάγραμμα, που κοσμεί το παρόν σημείωμα δείχνει τη σωρευτική αύξηση του αμερικάνικου ΑΕΠ στο διάστημα 1948-2011, η οποία ανέρχεται στο 254,3%. Κανονικά, οι αμερικανοί θα έπρεπε να πηδάνε απ' τη χαρά τους γιαυτό τους το κατόρθωμα, αλλά δεν το κάνουν, γιατί το μάτι τους αιχμαλωτίζει η  κόκκινη καμπύλη που έχει ξαπλώσει από κάτω, και η οποία περιγράφει τη σωρευτική αύξηση της πραγματικής ωριαίας αμοιβής. Εδώ τα πράγματα στενεύουν, διότι στο ίδιο χρονικό διάστημα, οι αμοιβές ανέβηκαν λιγότερο απ' το μισό της αύξησης του ΑΕΠ, στο 113,1%. Και επιπλέον οι αμοιβές, ενώ από το 1948 συμβαδίζουν με την αύξηση του ΑΕΠ, από τα μέσα της δεκαετίας του '70 και μετά βρίσκονται μονίμως καθηλωμένες πάνω σε ένα οριζόντιο χειρουργικό τραπέζι.  

Αχ αυτά τα μέσα της δεκαετίας του '70! 

Πώς αναπλήρωσαν το εισόδημα που τους έκλεψαν οι εργαζόμενοι; Με δανεισμό. Αυτά, όμως είναι ήδη γνωστά, τα έλεγε ήδη από το 2008 ο Richard Wolf, τα γράφαμε και μεις, δειλά δειλά.

Τώρα, σαν τις μωρές παρθένες, στρώνουμε με ροδοπέταλα τα χώματα για να προσγειώσουμε την Ανάπτυξη, κάνοντάς της νάζια και χαρούλες να μάς καταδεχτεί και να μην μάς προσπεράσει. Η Ανάπτυξη όμως από μόνη της δεν φτάνει. Αν δεν κάνουμε κάτι και για την άλλη κοπελιά, την Αναδιανομή, τίποτε καλό δεν πρόκειται να ξαναματαδούμε.

Πόσο πιο εύγλωττα πια να μάς το πει και το διάγραμμα επάνω;


Υ.Γ. Για να είμαστε συνεπείς με το διάγραμμα, βάλτε όπου ΑΕΠ, παραγωγικότητα. Αυτό παθαίνει κάποιος όταν του χτυπούν κάθε δυο και τρεις το κουδούνι για τα κάλαντα και δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Πάντως και το ΑΕΠ, την ιδία μονότονη ανοδική πορεία έχει με την παραγωγικότητα, και το συμπέρασμα περί κλεψιάς, δεν αλλάζει. Το 1948 το ΑΕΠ ήταν $260 δις και το 2011 $15,000 δις. Η συνολική αύξηση είναι γύρω στο 5700%.